Η νύχτα που σώθηκε ο θεός

Αυτή τη φορά δεν κυλίστηκε στις λάσπες, όπως μετά το ματς με το Περού. Το τέλος της δοκιμασίας με την Ουρουγουάη του Ντιέγκο Φορλάν («μια ομάδα αληθινή και άξια», όπως χαρακτηριστικά είπε) τον βρήκε με τα χέρια ψηλά να πανηγυρίζει πνιγμένος σε αγκαλιές. Δεν έγινε κάποιου τύπου θαύμα, αφού εντός του γηπέδου οι Αργεντινοί απλώς επιβεβαίωσαν τον χαρακτηρισμό του φαβορί: η Ουρουγουάη αποδείχτηκε λίγη. Αλλά αυτός ήταν πάλι ο ένας και μόνος πρωταγωνιστής. Ενας θεός που κάνει διαβολιές και τον λένε Ντιέγκο Μαραντόνα.

Τον Ιούνιο του 1994, όταν έγινε γνωστό ότι ο Ντιέγκο Μαραντόνα αγωνίστηκε ντοπαρισμένος στο ματς της Αργεντινής με την Εθνική Ελλάδος που έγινε στο Φόξμπορο της Βοστώνης, ο «Φίλαθλος» κυκλοφόρησε με τον πραγματικά εντυπωσιακό τίτλο «Θεοκτονία». Η ιστορία απέδειξε ότι ο θεός Ντιέγκο δεν πέθανε τελικά τότε, μολονότι κανείς δεν τον ξαναείδε να αγωνίζεται.

Για τους πιστούς του η ιστορία του ντοπαρίσματος με εφεδρίνη ήταν πάντα μια καλοστημένη φάρσα: η εκδίκηση του Ζοάο Χαβελάνζε και της FIFA για τα όσα κατά καιρούς τους έσυρε. Κανείς δεν σκανδαλίστηκε για το ότι κάποιος που πιάστηκε με κοκαΐνες βρέθηκε ντοπέ σε εφεδρίνη: ο μύθος του Ντιέγκο μπορεί και να δυνάμωσε εξαιτίας του αντισυμβατικού τέλους του.

Η καριέρα τού Αργεντινού, έτσι πνιγμένη όπως ήταν πάντα ανάμεσα σε μια παρανοϊκή αγάπη και μια υπερβολή θεολογικών συμβολισμών, δεν θα μπορούσε –αν το καλοσκεφτείτε– να τελειώσει καλύτερα. Ο Ντιέγκο που εγκαταλείπει το ποδόσφαιρο τρέχοντας αγκαλιά με τις κόρες του σε ένα γήπεδο όπου διάφοροι συγκινημένοι τον χειροκροτούν δεν είναι ο Μαραντόνα: μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε άλλος! Ο Ντιέγκο που δίνει στο τέλος της καριέρας του τη διάσταση μιας τραγωδίας είναι ο Μαραντόνα των πιστών του.

Φινάλε

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι παρά το τραγικό φινάλε της καριέρας του, ο Ντιέγκο ποτέ δεν κινδύνεψε: η ανάμνηση των θαυμάτων του ήταν αρκετά ικανή για να στηρίξει την υστεροφημία του. Η ίδια η επίκληση της ιστορίας του ντοπαρίσματός του ως στιγμή του τέλους (;) της καριέρας του ήταν ένα είδος βλασφημίας. Η ιστορία του Φόξμπορο, τραγική μεν πλην όμως όχι απρόβλεπτη, δεν ήταν παρά ένα ακόμα από τα επεισόδια της ζωής του: για την ακρίβεια μπήκε και αυτή στο είδος των επεισοδίων που γιγαντώνοντας την εικόνα του τον έκαναν μοναδικό.

Ο Ελβις Πρίσλεϊ πέθανε από κατανάλωση χαπιών αλλά αυτό δεν επηρέασε τους πιστούς του: ο «βασιλιάς» δεν θα μπορούσε ποτέ να πεθάνει στα 78 από εγκεφαλικό! Ο Τζέιμς Ντιν σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό γιατί γκάζωνε: το φινάλε ήταν ενταγμένο στο image του. Ο Λένον πυροβολήθηκε. Ο Ντιέγκο δεν έγινε ούτε παλαίμαχος, ούτε βάρος, ούτε σοφός γέροντας - αρχηγός που λέει κοινοτυπίες, ούτε τοτέμ στις παρελάσεις των Αργεντινών, ούτε φυσικά Πελέ. Θα 'λεγα ότι έφυγε αμαρτωλός. Θεός όμως. Αμαρτωλός και αθάνατος.

Τωρα

Στην πραγματικότητα ο Ντιέγκο έφτασε να πεθάνει τώρα, φέτος. Αν η Αργεντινή στο Μοντεβίδεο αποκλειόταν από τα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου με αυτόν στο τιμόνι, ο αντισυμβατικός χαρισματικός αληταράς των μεγάλων θαυμάτων θα είχε γίνει ένας κουρασμένος χοντρός λούζερ, που υπέγραψε τη μεγαλύτερη αποτυχία στην ιστορία της ποδοσφαιρικής ανθρωπότητας: οι θεοί χάνονται όταν η έκπτωσή τους προκαλεί αδιαφορία, όταν η αδυναμία τους γίνεται τόσο μεγάλη, που δεν αποτελεί δικαιολογία γι' αυτή καμία μοίρα.

Εκατσα να παρακολουθήσω το ματς της Αργεντινής με την Ουρουγουάη, για να δω το τέλος του πιο μεγάλου θεού που γνώρισε η γενιά μου, αλλά ο Ντιέγκο αποδείχτηκε πανίσχυρος. Η Αργεντινή προκρίθηκε κερδίζοντας και βγάζοντας στο γήπεδο τον δικό του χαρακτήρα. Ηταν έτοιμη για όλα, ριψοκίνδυνη και παθιασμένη, άτακτη και άναρχη, αλλά με πολύ ταλέντο. Νίκησε παίζοντας ως μεγάλη ομάδα, χωρίς να παίξει καλά.

Λεγεώνα

Το τέλος του ματς είχε μια σκηνή μοναδική από όσο θυμάμαι. Από το 88ο λεπτό κι έπειτα οι φωτογράφοι εγκατέλειψαν τις εστίες κι έτρεξαν σαν λεγεώνα, συνταγμένοι και συγχρόνως προσεκτικοί, δίπλα και πίσω από τον πάγκο της Αργεντινής. Ξαφνικά δεν υπήρχαν Μέσι και Αγκουέρο, Βερόν, Χάιντσε και Μασκεράνο: υπήρχε μόνο ο Μαραντόνα, όπως παλιά, όπως τότε, όπως πάντα.

Το παλκοσένικο ήταν δικό του, όχι επειδή η Αργεντινή προκρίθηκε αλλά επειδή για μία ακόμη φορά λειτούργησε, μεγάλωσε και δυνάμωσε ο μύθος του, δηλαδή η ουσιαστική και μεγάλη συμβολή του σε αυτό το λαϊκό πανηγύρι που λέγεται ποδόσφαιρο.

Η πιθανότητα του αποκλεισμού της χαρισματικής και ποιοτικής Αργεντινής από το Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής και η in extremis πρόκρισή της με νίκη στο Μοντεβίδεο είναι μια ακόμα ιστορία που μπαίνει σαν κεφάλαιο στο ευαγγέλιο των πιστών του.

Προφήτης

Στο τέλος του ματς φυσικά ξέσπασε. Ζήτησε από τους δημοσιογράφους «να ρουφήξουν και να καταπιούν όλα όσα του καταμαρτύρησαν», είπε ότι η ομάδα του έπαιξε αληθινά ανδρικό ποδόσφαιρο, ευχαρίστησε τους παίκτες και τον κόσμο που τον στήριξε και έστειλε στον αγύριστο όλους τους υπόλοιπους.

Ούρλιαξε ότι τον έκαναν σκουπίδι κι ότι δεν μπορούν τώρα να πανηγυρίζουν μαζί του, τόνισε ότι η πρόκριση ήρθε χωρίς κανένα δώρο και καμία βοήθεια και φώναξε ότι λατρεύει το άσπρο και το μαύρο, ενώ μισεί το γκρίζο. «Ή μαζί μου ή εναντίον μου»: το 'χει πει και ένας άλλος προφήτης…

Αιτία

Ο Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν είπε ότι θα πρέπει να σταθούν όλοι σε ό,τι έγινε όχι στο Μοντεβίδεο, αλλά συνολικά τον τελευταίο χρόνο και να ψάξουν τα αίτια των δυσκολιών και του κακού ποδοσφαίρου. Ο πρόεδρος της ομοσπονδίας της Αργεντινής, Χούλιο Γκροντόνα, τόνισε ότι υπάρχουν πολλά για τα οποία θα πρέπει να συζητήσουν.

Ο Μέσι, κακός και εκτός κλίματος για ένα ακόμα ματς, δεν είχε ούτε καν όρεξη για πανηγυρισμούς. Ολοι αυτοί είναι κομπάρσοι –ως τέτοιοι υπάρχουν κι αλίμονο αν τη βραδιά που σώθηκε ο θεός η παρουσία τους είχε κάποια σημασία…

Στον Χρυσοχοΐδη

O επόμενος γενικός γραμματέας Αθλητισμού θα γίνει γνωστός την ερχόμενη Πέμπτη και θα επιλεγεί αφού εξεταστούν τα βιογραφικά των υποψηφίων μεταξύ των οποίων υπάρχουν και ουκ ολίγα γνωστά πρόσωπα -γνωστά από το πέρασμά τους κυρίως από Ομοσπονδίες.

Σύμφωνα με κάποιους στην κυβέρνηση, καλό είναι να έχει και γνώσεις Πολεοδομίας, μια και ένα πολύ σοβαρό ζήτημα είναι τα Ολυμπιακά ακίνητα. Εγώ πάλι λέω ότι οι πολιτικές προτεραιότητες πρέπει να διαμορφώνονται με βάση τις ανάγκες. Τις ανάγκες που υπάρχουν σε αυτό το θερμοκήπιο διαφθοράς που λέγεται ελληνικός αθλητισμός τις διαβάζω στις εφημερίδες. Μόνο τον μήνα Οκτώβριο είχαμε:

• Την αποστολή του πορίσματος των στημένων ματς της Β' και Γ' Εθνικής από τον Λιμάχερ στην ΕΠΟ.
• Την επίθεση χούλιγκαν στο ματς των Νέων του Αρη και του ΠΑΟΚ και τα μαχαιρώματα οπαδών των «κιτρίνων».
• Τον εμπρησμό της μηχανής του επόπτη Καρατζίκα που στο Καραϊσκάκη ακύρωσε το γκολ του Ολυμπιακού στο ματς με την Καβάλα.
• Την επίθεση με Μολότοφ στο κλειστό προπονητήριο που προπονούνται οι παίκτριες της ομάδας βόλεϊ του ΠΑΟ.
• Τις απειλές αγνώστων στον αντιπρόεδρο των βετεράνων του ΠΑΟΚ, κ. Αλεξανδρίδη.

Συγχωρέστε με αν κάτι ξεχνάω. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν θα με χαλούσε να έβλεπα στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού όχι έναν άνθρωπο του αθλητισμού ή κάποιον περιβαλλοντολόγο-πολεοδόμο, αλλά κάποιον αξιωματικό της Αντιτρομοκρατικής από αυτούς που κάποτε χρησιμοποιούσε ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης για το «ξήλωμα» των τρομοκρατικών οργανώσεων: αν είναι και Αγγλος, ακόμα καλύτερα!

Δεν με χαλάει επίσης να δω τις αρμοδιότητες της ΓΓΑ να περνούν υπό την αιγίδα του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Αν υπάρχει κάποιος πολίτης που χρειάζεται προστασία σε αυτή τη χώρα, είναι ο καψερός που αγαπάει τα σπορ, θέλει να πηγαίνει στο γήπεδο και δεν αντέχει πια τον στρατό των αληταράδων οι οποίοι του έχουν καταστρέψει κάτι που τον ευχαριστούσε ολόψυχα...

Ομόνοια ναι, μετάνοια όχι

Ο ΠΑΟΚ τον θέλει τον Τζεμπούρ, αλλά η καλύτερη πρόταση που έχει ο Αλγερινός είναι από την Ομόνοια που του καλύπτει μάλιστα και το σύνολο του συμβολαίου του με την ΑΕΚ! Η προσέγγιση έγινε πριν από δύο μέρες κι ο Ραφίκ ζήτησε να μάθει κάποια ελάχιστα πράγματα.

Πρώτον, ποιος είναι ο προπονητής, διότι με τον Μπάγεβιτς έχει τρομάξει. Δεύτερον, πότε ολοκληρώνεται το κυπριακό πρωτάθλημα, διότι ο σκοπός του είναι να πάει από την αρχή στην προετοιμασία της Αλγερίας για το Μουντιάλ. Τρίτον, τι είδους πόλη είναι η Λευκωσία, αν κάνει ζέστη, αν έχει χειμώνα βαρύ και αν σέβονται τους μουσουλμάνους! Για να δούμε τι θα δούμε…