Δεν είναι… Iron Men!

Το πρόσφατο δράμα του Νάτσο Σκόκο, ο οποίος έμαθε το βράδυ της Τρίτης ότι σκοτώθηκαν σε αυτοκινητικό δυστύχημα η γιαγιά και η θεία του, με έκανε για μία ακόμα φορά να σκεφτώ πόσο άδικοι είμαστε καμία φορά με τους αθλητές. Ένα παιδί 24 ετών, που ζει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα του, να περνάει ώρες δύσκολες.

Ο Σκόκο είναι η αφορμή για να αναλογιστώ ορισμένα πράγματα. Περνάει μία δύσκολη περίοδο, ενώ σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι που κατά καιρούς βιώνουν παρόμοιες ή ακόμα πιο δύσκολες καταστάσεις. Πέρσι ο Μάρκος Αντόνιο, λίγο καιρό μετά την μεταγραφή του στον ΠΑΟΚ, έμαθε ότι πάσχει από καρκίνο. Περνούσε τον δικό του Γολγοθά και ίσως τις ίδιες μέρες, περπατώντας στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, να άκουγε τα παράπονα του κόσμου έπειτα από μία ήττα.

Ίσως λέω, μην αρχίσετε να λέτε ότι δεν είναι έτσι κι άλλα τέτοια. Κι ο Μάρκος Αντόνιο ένα πραγματικό παράδειγμα είναι για να πιαστώ και να εξωτερικεύσω ορισμένες σκέψεις μου. Υποθέτω ότι υπάρχουν κι άλλοι αθλητές -ποδοσφαιριστές, μπασκετμπολίστες, βολεϊμπολίστες ή άλλοι- που περνούν παρόμοιες καταστάσεις.

Οι ίδιοι ή κάποιο μέλος της οικογένειάς τους. Την ίδια ώρα, μπορεί να αγωνίζονται στις ομάδες τους και να έχουν -μοιραία- το μυαλό τους εκεί. Στο κακό που τους βρήκε. Η απόδοσή τους να μην είναι καλή και ο κόσμος να τους αποδοκιμάζει. Δεν αποδίδω μομφή στον κόσμο. Δεν γνωρίζει το πρόβλημα του καθενός. Απλώς το καταγράφω.

Το αναφέρω για να σκεφτούμε λίγο ότι πριν από όλα, όλοι αυτοί είναι άνθρωποι. Γήινοι. Από χώμα και νερό. Δεν είναι iron men. Τα προσωπικά δράματα των αθλητών μένουν συνήθως στο παρασκήνιο. Ίσως και από τη δική τους επιθυμία να μην προκαλούν τον οίκτο. Να μην νιώθουν ότι τους λυπούνται. Περιχαρακώνονται και τραβούν τον δρόμο μόνοι τους. Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν απλοί άνθρωποι που περνούν τα ίδια. Απλώς αυτούς δεν τους αποδοκιμάζουν κιόλας…

Επικοινωνία με τον συντάκτη: yanniskifon@hotmail.com