Τα φτωχά δεδομένα των προκριματικών

Αρχίζει υπογείως να γίνεται μια συζήτηση για την παραμονή ή όχι του Οτο Ρεχάγκελ στην Εθνική ομάδα. Το δεδομένο είναι ότι ο Γερμανός θα φύγει αν η Ελλάδα αποκλειστεί από το μουντιάλ: νομίζω θα το θελήσει και ο ίδιος. Η ερώτηση που γίνεται είναι τι θα συμβεί αν η Εθνική μας προκριθεί διά μέσου των μπαράζ, αν δηλαδή πρέπει να πάει στα τελικά με τον «Οθωνα» στον πάγκο.

Θεωρητικά, συζήτηση για το αν πρέπει ο Ρεχάγκελ να μείνει στον πάγκο της Εθνικής μας έτσι κι αυτή προκριθεί στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Νοτίου Αφρικής δεν θα ’πρεπε να υπάρξει. Η λογική λέει ότι η πρόκριση είναι επιτυχία, η επιτυχία πιστώνεται στον προπονητή και ο προπονητής θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να επιχειρήσει να την κεφαλαιοποιήσει. Ομως στην προκειμένη περίπτωση το πράγμα δεν είναι τόσο απλό.

Η ίδια η διαδρομή της Εθνικής μας στα προκριματικά δείχνει πως κάποιο πρόβλημα υπάρχει με τον προπονητή. Το θέμα είναι αν μπορούμε να το κρύβουμε ακόμα κάτω από το χαλάκι.

Αποτελέσματα

Για να δούμε ψύχραιμα τι πέτυχε ο Ρεχάγκελ αυτή τη φορά στη διαδρομή των προκριματικών. Αν υποθέσουμε ότι ένας προπονητής κρίνεται από τα αποτελέσματα (πράγμα με το οποίο διαφωνώ αλλά ως λογική το δέχομαι), τότε τα αποτελέσματα του «Οθωνα» αυτή τη φορά ήταν άκρως απογοητευτικά. Από τη μοναδική αξιόμαχη ομάδα του ομίλου μας, την Ελβετία, χάσαμε δύο φορές.

Εκτός έδρας η μοναδική αληθινά καλή εμφάνιση της Εθνικής ήταν στη Λετονία: από τότε έχουν περάσει κοντά δυο χρόνια. Στο Ισραήλ δεν καταφέραμε να κερδίσουμε και η ισοπαλία με τη Μολδαβία δεν ήταν ούτε ανεξήγητο αποτέλεσμα ούτε έκπληξη: οι Μολδαβοί πήραν ό,τι άξιζαν.

Η νίκη επί των Ισραηλινών στην Κρήτη ήταν ένα εξαιρετικά αγχωτικό αποτέλεσμα: θυμάστε νομίζω πόσο δύσκολα ήρθε. Η Εθνική μας είχε να επιδείξει θριάμβους εντός έδρας με ομάδες όπως η Μολδαβία και η Λετονία, που σίγουρα δεν θα βρεθούν στα τελικά. Στην πραγματικότητα στη δεύτερη θέση έφτασε χάρη σε δύο αυστηρά πέναλτι που της δόθηκαν: στο ένα ευστόχησε ο Σαμαράς (με το Ισραήλ στην Κρήτη) και στο άλλο ο Γκέκας (με τη Λετονία στο ΟΑΚΑ). Πάλι καλά.

«Μαϊμουδίζει»

Αν αφήσουμε κατά μέρος τα αποτελέσματα και σταθούμε στο παιχνίδι, το πράγμα γίνεται χειρότερο. Η Εθνική μας πήγε κάποτε στην Ελβετία έχοντας ένα σοβαρά οργανωμένο αμυντικό παιγνίδι. Ηταν μια ομάδα που περίμενε τον αντίπαλο, αλλά τον πρέσαρε και ήξερε να παίζει στις αντεπιθέσεις όπου επιθετικοί ικανοί στο κράτημα της μπάλας, όχι μόνο μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τους κενούς χώρους αλλά και να κερδίσουν χρόνο και μέτρα ώστε να ανέβουν οι υπόλοιποι.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, η Εθνική μας ξαναβρέθηκε στα τελικά του Euro περνώντας πρώτη από ένα σχετικά εύκολο όμιλο με δυο όπλα: το ένα ήταν η καλή της άμυνα (με Νικοπολίδη, Σεϊταρίδη, Τοροσίδη, Κυργιάκο, Δέλλα, Μπασινά) και το δεύτερο το βάθος του πάγκου της.

Σήμερα η Εθνική μας δεν είναι καλύτερη ούτε από αυτή του 2004 ούτε από αυτή του 2008 μολονότι έχει αλλάξει αρκετά ή ίσως επειδή έχει αλλάξει αρκετά. Μιλάμε πολλές φορές για ανανέωση εντελώς λανθασμένα. Ανανέωση δεν είναι να προσπαθείς να παίξεις το ποδόσφαιρο που έπαιζε η Εθνική το 2004 με άλλους νεότερους παίκτες. Ανανέωση είναι να αλλάξεις το σχήμα και να το προσαρμόσεις στα χαρακτηριστικά αυτών που τώρα έχεις.

Αυτό δεν νομίζω ότι επ' ουδενί έχει συμβεί! Για να είμαι δίκαιος με την πραγματικότητα, η τωρινή μας ομάδα δεν παίζει ούτε το ποδόσφαιρο που την έκανε πρωταθλήτρια Ευρώπης κάποτε. Θα 'λεγα ότι «μαϊμουδίζει» κάτι που δεν ξέρει! Το 4-3-3, π.χ., με το οποίο προσπάθησε να παίξει κόντρα στους Λετονούς, δεν είχε λογική, διότι δεν υπήρχαν σχεδόν καθόλου αριστεροπόδαροι!

Ανάλυση

Δεν θέλω να πω «διώξτε τώρα τον Ρεχάγκελ γιατί κάνει τρέλες». Εκλιπαρώ απλά να γίνει μια σωστή ανάλυση των όποιων ποδοσφαιρικών δεδομένων των προκριματικών. Αν η Εθνική μας κρατήσει τον Ρεχάγκελ, πιστεύω ότι το πιο πολύ που μπορεί να προσδοκά είναι μια εμφάνιση στα τελικά της Νοτίου Αφρικής ανάλογη με αυτή που είδαμε στα τελικά του Εuro του 2008.

Αν εκείνες οι εμφανίσεις άρεσαν, κακώς συζητάμε το πράγμα: κρατάμε τον Γερμανό και πορευόμαστε προς τρεις ήττες που θα 'χουν τη γεύση μιας πικρής αξιοπρέπειας ή μιας αξιοπρεπούς πίκρας. Αν εκείνες οι εμφανίσεις δεν άρεσαν, συνεκτιμούμε και ό,τι έγινε στα προκριματικά και χωρίζουμε πολιτισμένα. Το θέμα δεν είναι τι θέλει ο Ρεχάγκελ, αλλά τι θέλει η ΕΠΟ.

Αμφιβάλλω

Θα γίνει αυτού του τύπου η συνεκτίμηση; Επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω. Εχοντας κληρονομήσει ένα πλήθος από οικονομικά προβλήματα, ο Σοφοκλής Πιλάβιος βλέπει μια πιθανή πρόκριση της ομάδας στα τελικά της Νοτίου Αφρικής ως σανίδα σωτηρίας.

Πρόκριση σημαίνει χρήματα από χορηγούς, βοήθεια και μάλιστα σοβαρή αυτή τη φορά από το κράτος, μεγαλύτερη διαπραγματευτική ικανότητα για πώληση μελλοντικών παιχνιδιών της Εθνικής μας ομάδας στα τηλεοπτικά κανάλια. Δεν νομίζω ότι ο Πιλάβιος ή όποιος άλλος στην ομοσπονδία θα προβληματιστεί για το τι ακριβώς θα πάμε να κάνουμε στη Νότιο Αφρική, αν και εφόσον έρθει μετά πολλών βασάνων η πρόκριση.

Αυτό που ενδιαφέρει είναι να την πουλήσουμε κι αυτήν τη φορά σωστά: ελπίζω τουλάχιστον να μη ζήσουμε τις υπερβολές των μηνών που προηγήθηκαν της σφαλιάρας που δεχτήκαμε στην Αυστρία και να μην ξεκινήσουν συζητήσεις για την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου που ξεπερνούν τη γελοιότητα.

Συνείδηση

Κάποιος θα ρωτήσει, αφού δεν θα γίνει καμία αποτίμηση, γιατί τα γράφω αυτά. Η απάντηση είναι απλά για να έχω τη συνειδησή μου ήσυχη…

«Αυτοκράτορας»

Kαι στο μεταξύ έφυγε από την εθνική ομάδα της Τουρκίας ο Φατίχ Τερίμ, ή αλλιώς ο «αυτοκράτορας». Οταν πήγα στην Κωνσταντινούπολη τελευταία φορά πέρυσι το καλοκαίρι, κατάλαβα κάτι που πάντοτε υποψιαζόμουνα, ότι δηλαδή ο Τερίμ είναι πολύ περισσότερο συμπαθής και αγαπητός εκτός της Τουρκία από ό,τι στην πατρίδα του.

Εμείς οι άλλοι, οι ξένοι, βλέπουμε μια γοητευτική προσωπικότητα, έναν τύπο που λατρεύει το επιθετικό ποδόσφαιρο, που εμφανίζει ομάδες που παίρνουν απίστευτα ρίσκα, που είναι πάντα πρωταγωνιστής. Οι Τούρκοι από τη δική τους σκοπιά βλέπουν έναν αλαζόνα που κάνει διαρκώς του κεφαλιού του προκαλώντας όχι μόνο την τύχη του, αλλά και την κοινή λογική, βλέπουν κάποιον που παρ' ότι δουλεύει χρόνια τώρα στην εθνική δεν της έχει δώσει ταυτότητα, βλέπουν έναν αυτάρεσκο εγωιστή που θέλει το σύμπαν να ασχολείται μαζί του!

Εμείς έχουμε στα μάτια μας τον «στρατηγό» του μεγάλου Euro που οι Τούρκοι έκαναν στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας το 2008, τον άνθρωπο που κάποτε κέρδισε το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ με τη Γαλατασαράι. Οι Τούρκοι, από την άλλη, πιστεύουν πως αν δεν έκανε διαρκώς πειράματα, η ομάδα τους θα βρισκόταν τουλάχιστον στα μπαράζ του Παγκοσμίου Κυπέλλου, θυμούνται ότι εγκατέλειψε κάποτε τη Γαλατά για να πάει στην Ιταλία και κυρίως δεν του συγχωρούν κάποιες συμπεριφορές:

το γεγονός π.χ. ότι ζει σε ένα σπίτι–φρούριο στον Βόσπορο, απομονωμένος από όλους σαν άρχοντας στο τσιφλίκι του, για τους ξένους μπορεί να είναι κάτι απόλυτα συμβατό με τις ιδιοτροπίες του. Για τους συμπατριώτες του είναι μια ασυγχώρητη δηθενιά!

Η δική μου η γνώμη είναι ότι ο «ηφαιστειώδης» Τερίμ είναι ένας τύπος πολύ χρήσιμος σε μια ομάδα όταν αυτή βρίσκεται στα τελικά ενός τουρνουά, αλλά που εύκολα μπορεί να χάσει τον μπούσουλα σε μια μακρά χρονικά διαδικασία, όπως τα προκριματικά. Οι εκρήξεις πάθους και οι μεγαλοφυείς σκέψεις στα τελικά που οι αγώνες είναι λίγοι, κάνουν καμιά φορά τη διαφορά. Στα προκριματικά χρειάζεται σχεδιασμός, ηρεμία, μέθοδος. Αυτά δεν είναι για «αυτοκράτορες»…

Πού είσαι, Κώστα;

Πού είναι ο Κώστας Μπότος; Κάποιες σοβαρές επαγγελματικές ασχολίες στο Κονγκό έχουν σταθεί αιτία να τον χάσουμε. Το επαγγελματικό του άνοιγμα στη μαύρη ήπειρο έχει ως συνέπεια να έχει ξενοικιάσει και το γραφείο του στο Κολωνάκι, το οποίο καιρό τώρα δεν χρησιμοποιεί, μου λένε.

Σύμφωνα επίσης με απόλυτα επιβεβαιωμένες πληροφορίες πρόσφατα προσφέρθηκε να εξυπηρετήσει τους προσωπικούς φίλους σκάουτερ που παρακολουθούσαν το Παγκόσμιο των Ελπίδων στην Αίγυπτο, στέλνοντάς τους τα ελικόπτερα της κυβέρνησης του Κονγκό για τις μετακινήσεις τους!

(Αυτά τα γράφω για να μη νομίζουν στον ΠΑΟ ότι ψάχνει ομάδα για τον Κλέιτον…)