Οικογενειακή υπόθεση

H Εθνική του 2004, ναι, ήταν οικογένεια. Με παίκτες που ενέπνεαν σεβασμό - φύσει και θέσει. Με προπονητή πολύ λιγότερο φθαρμένο σε σχέση με σήμερα. Και με γενικότερο περιβάλλον γύρω της που την είχε παρατήσει ουσιαστικά μόνη της.

Κανείς δεν έβλεπε την Εθνική ως «μαγαζί γωνία», άρα κανείς δεν επεδίωκε να είναι κοντά της για να κλέψει λίγη απ' τη λάμψη της (ποια λάμψη;), να βγει φωτογραφίες με τους παίκτες (από ποιους φωτογράφους;), να μιλήσει στα κανάλια γι' αυτή (ποια κανάλια;). Η επιτυχία του 2004 ήταν μια προσωπική επιτυχία του Ρεχάγκελ και των παικτών του. Καμιάς ΕΠΟ, κανενός ελληνικού ποδοσφαίρου γενικότερα, καμιάς υποδομής, οργάνωσης ή ευρύτερης παιδείας.

Κι ύστερα ήρθαν τα χελιδόνια, οι κολαούζοι, οι παρατρεχάμενοι, οι σφουγγοκωλάριοι, οι επαγγελματίες χειροκροτητές, που έρχονται και στις καλύτερες οικογένειες.

Ηρθαν μαζί και τα αποτυχημένα αποτελέσματα. Το Confederations όπου ζητήσαμε να μας φέρουν τη Βραζιλία, μας την έφεραν και μας φιλοδώρησε με 4 γκολ, η αποτυχία πρόκρισης στο Μουντιάλ, η πρόκριση στο Euro του 2008 και οι τρεις ήττες εκεί, πράγματα που επίσης συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Ηρθαν οι γκρίνιες και οι εσωστρέφειες, κυρίως διότι έφυγαν άνθρωποι που είτε δεν έκαναν αντικειμενικά πια για την Εθνική, είτε δεν μας έκαναν εμάς, διότι ήταν «γέροι», «ξεζουμισμένοι», «άμπαλοι», «παρωχημένοι».

Οι οποίοι -δυστυχώς- δεν αντικαταστάθηκαν, όχι αγωνιστικά, αλλά σαν προσωπικότητες, χαρακτήρες, σαν πηγή έμπνευσης και σημείο αναφοράς: κανείς δεν μπορεί να γίνει Ζαγοράκης εντός κι εκτός γηπέδου, ούτε Δέλλας. Κανείς δεν αποπνέει τη βουδιστική ηρεμία του Νικοπολίδη. Κανείς δεν θα είναι ποτέ Φύσσας, Μπασινάς, Βρύζας, Καψής, Γιαννακόπουλος - με τα καλά και τα στραβά τους.

Λέμε συχνά ότι η Εθνική εκείνη που πήρε το Euro, σαν ποιότητα παικτών ατομικά, είναι κατώτερη απ' αυτήν του 1994 που πήγε στις ΗΠΑ. Κι απ' αυτήν που πήγε Ελβετία - Αυστρία το 2008. Θα συμφωνήσω. Μόνο που το '94 και το '08 μέτρησαν 3+3=6 ήττες. Με ένα γκολ ενεργητικό σε δύο διοργανώσεις. Τι να την κάνεις την ποιότητα, αν αυτή δεν εκφράζεται στο γήπεδο; Αν δεν μετουσιώνεται σε γκολ, σε νίκες, σε προκρίσεις;

Σήμερα φωνάζουμε ακόμα για «ανανέωση» και για «αλλαγή» σε μια ομάδα όπου ψάχνεις με το τουφέκι παλιούς και βρίσκεις μόνο τον Γιούρκα, τον Καραγκούνη, τον Χαριστέα, τον Κατσουράνη, άντε και τον Χαλκιά, που το 2004 δεν έπαιξε λεπτό και είναι βασικός εδώ κι έναν χρόνο.

Σήμερα τον Ρεχάγκελ «πρέπει να τον ευχαριστήσουμε για όσα πρόσφερε και να πάει στο καλό», τον ίδιο Ρεχάγκελ, για τον οποίο λέγαμε ότι θα φύγει «όποτε εκείνος θέλει», τον ίδιο του οποίου το συμβόλαιο ανανεώνεται αυτόματα αν η ομάδα πάει στο Μουντιάλ, έναν Ρεχάγκελ που τον έχουμε τσαλακώσει περίπου όσο έχει φθείρει κι ο ίδιος την εικόνα του. Σήμερα έχουν μπει παίκτες που έπαιξαν ή παίζουν στο εξωτερικό, που κάνει ο καθένας περίπου ό,τι γουστάρει, μιλάει όπως γουστάρει στο γήπεδο ή τα αποδυτήρια, που μας χαρίζει στιγμές απείρου κάλλους πετώντας προπονητικές μπλούζες σαν να είναι ο Κριστιάνο Ρονάλντο, αλλά λέμε ότι αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες.

Μπορεί κανείς να φανταστεί να γίνονται τέτοια κωμικοτραγικά πράγματα παρουσία του Ζαγοράκη; Να μιλάνε 5 άτομα ταυτόχρονα στα αποδυτήρια; Να κάνουν παρατηρήσεις στον Ρεχάγκελ; Να κατεβαίνει παίκτης απ' την εξέδρα για να «βάλει τάξη» στο χάος;

Οποιος πιστεύει ότι μπορεί να παίξει τον ρόλο του «Ζαγόρ», ας βγει μπροστά κι ας το κάνει. Οχι στα λόγια όμως. Ας το κερδίσει με πράξεις, με αυτοθυσία, με αρχηγική ηγεσία, που σημαίνει ότι θα λιώνει στο χορτάρι, θα σκίζεται, θα αφήνει τα πνευμόνια του και στη συνέχεια θα νομιμοποιείται να πει δυο κουβέντες παραπάνω. Μέχρι τότε, μέχρι να βρει η Εθνική τις επόμενες ισχυρές και αδιαμφισβήτητες προσωπικότητες που πρέπει να έχει κάθε μεγάλη ομάδα, θα πρέπει ο Ρεχάγκελ -για όσο ακόμα είναι στην Εθνική- να βρίσκει τα τεχνάσματα να ανεβάζει το ηθικό, να τους κάνει να αισθάνονται ομάδα, να τους θυμίζει πόσο βαριά έκαναν τη φανέλα αυτή προκάτοχοί τους.

Ακόμα κι αν πρέπει να τραγουδάει τον Εθνικό ύμνο στα ελληνικά. Ακόμα κι αν πρέπει να τους αφήσει να ανταλλάξουν μερικά «γαλλικά» ή να κοπανίσουν ένα χέρι στο ντουλάπι για να εκτονωθούν. Οπως συμβαίνει και στις «καλύτερες οικογένειες». Με την προϋπόθεση, πριν και πάνω απ’ όλα, να είναι τουλάχιστον «οικογένεια».