Τουλάχιστον αυτή τη φορά απέτυχαν... καλύτερα

Οι αυριανοί μας αντίπαλοι στο ΟΑΚΑ δεν είναι υπερδύναμη, αλλά έχουν ένα μοναδικό ρεκόρ στην ήπειρό μας: έχουν πάρει μέρος σε όλα τα προκριματικά των Euro και των Μουντιάλ και παρ' ότι η ποδοσφαιρική τους διαδρομή είναι γεμάτη ήττες, το ότι δεν θα τερματίσουν τελευταίοι αυτή τη φορά είναι μία δικαίωση.

Αν δινόταν βραβείο για την προσπάθεια, θα το κατακτούσαν πανάξια. Κάποτε ο Χάρολντ Πίντερ συμβούλευσε κάποιον που είχε αποτύχει στις εξετάσεις να διαβάσει και να ξαναδώσει. «Μα αν αποτύχω και πάλι;», αντέδρασε αυτός, για να λάβει την καταπληκτική απάντηση: «Τουλάχιστον φρόντισε την επόμενη φορά να αποτύχεις... καλύτερα»!

Για μία χώρα με το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ευρώπη, που το ποδόσφαιρο δεν αποτελεί στο ελάχιστο προτεραιότητα για τους κατοίκους της, αυτή η συνεπής προσπάθεια, αν μη τι άλλο, προκαλεί θαυμασμό!

Το Μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργου δεν είναι μεγάλο κράτος, για την ακρίβεια είναι το έκτο μικρότερο στον κόσμο, με έκταση μήκους 80 χλμ. και πλάτους περίπου 55 χλμ. Είναι «στριμωγμένο» ανάμεσα στο Βέλγιο, τη Γαλλία και τη Γερμανία και στους περισσότερους χάρτες της Ευρώπης δεν φαίνεται καν τόσο μεγάλο ώστε να χωρά γραμμένο ολόκληρο το όνομά του!

Με βάση όλα αυτά, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός πως στερείται επιτυχιών στο ποδόσφαιρο. Ακόμα και το εθνικό στάδιο της χώρας φέρει το όνομα του Ζοσί Μπαρτέλ, Ολυμπιονίκη στα 1.500 μέτρα το 1952 στο Ελσίνκι και μετέπειτα υπουργού Μεταφορών και Επικοινωνιών της χώρας. Από το 1934 έως και το 1962 κάθε ματς συνοδευόταν στα προκριματικά με ήττα. Η κακή αυτή συνήθεια… διακόπηκε για πρώτη φορά στα προκριματικά του 1962 για το Μουντιάλ της Χιλής.

Στο εναρκτήριο παιχνίδι γνώρισε τη συντριβή εντός έδρας με 9-0 από την Αγγλία. Ακολούθησε ακόμα μία με 6-0 στη Λισσαβώνα από την Πορτογαλία, η οποία γινόταν η ένατη διαφορετική ευρωπαϊκή χώρα που νικούσε το Λουξεμβούργο. Τον Σεπτέμβριο του 1961 η Αγγλία έδειξε... επιείκεια απέναντί του και νίκησε μόλις 4-1 στο «Γουέμπλεϊ». Είχε απομείνει μόνο ο εντός έδρας αγώνας απέναντι στους Λουζιτανούς.

Ηταν 8 Οκτωβρίου 1961. Κάτι περίεργο πρέπει να είχαν τα άστρα εκείνη τη μέρα. Ενας άγνωστος ποδοσφαιριστής, ο Αντι Σμιντ, έκλεψε την παράσταση από τον «μαύρο πάνθηρα» Εουσέμπιο, που εκείνη τη μέρα έκανε το ντεμπούτο του με την εθνική ομάδα της Πορτογαλίας.

Ο Σμιντ πέτυχε χατ τρικ και το Λουξεμβούργο νίκησε 4-2. Τη λέξη «νίκη» δεν την είχε πει ποτέ ο σχολιαστής των αγώνων από το ραδιόφωνο του Μεγάλου Δουκάτου και στα τελευταία λεπτά του ματς επαναλάμβανε σαν χαλασμένο γραμμόφωνο τη φράση «Το Λουξεμβούργο είναι μπροστά στο σκορ. Ναι, δεν είναι ψέμα, το Λουξεμβούργο είναι μπροστά στο σκορ». Ηταν η πρώτη νίκη της χώρας σε αγώνα προκριματικής φάσης ύστερα από 27 χρόνια ανεπιτυχών προσπαθειών. Επρόκειτο για τεράστια έκπληξη, αλλά πάνω απ' όλα ήταν η επιβράβευση για την επιμονή τόσων ετών.

Το Λουξεμβούργο μπορεί, παρά την ιστορική αυτή στιγμή, να τερμάτισε ξανά στην τελευταία θέση του ομίλου, αλλά είχε ανοίξει η όρεξη όλων! Μάταια όμως. Στον δρόμο για τα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Αγγλίας το 1966 υπέστη βαριές ήττες από Νορβηγία και Γιουγκοσλαβία. Η συνέχεια ήταν ανάλογη και στις επόμενες προκριματικές φάσεις για τα Μουντιάλ των 1970, 1974, 1978, 1982, 1986, 1990, 1994, 1998, 2002 και 2006, με όλο και πιο πολλές χώρες να προστίθενται στη λίστα των χωρών που έφυγαν νικήτριες σε ματς κατά του Λουξεμβούργου.

Αν εξαιρεθεί μία νίκη με 2-0 επί της Τουρκίας τον Οκτώβριο του 1972 και ακολούθως κάποιες μεμονωμένες ισοπαλίες απέναντι σε Βέλγιο και Ισλανδία, το αρνητικό ρεκόρ του Λουξεμβούργου σε προκριματικές φάσεις παραμένει μοναδικό. Σε περισσότερα από 100 παιχνίδια σε προκριματικές φάσεις Μουντιάλ μετρά μόλις τρεις νίκες και πέντε ισοπαλίες, με παθητικό περισσότερων από 370 τερμάτων.

Σε όλες τις περιπτώσεις το Λουξεμβούργο είχε τερματίσει στην τελευταία θέση του ομίλου, με εξαίρεση την τωρινή παρουσία του. Το 2-1 επί της Ελβετίας πέρυσι αντιμετωπίστηκε ως η μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία της χώρας και δυστυχώς αυτό το θεόσταλτο δώρο δεν το εκμεταλλεύτηκε η Εθνική μας.

Ακόμα και στα προκριματικά των Euro, που τα πράγματα κατά καιρούς ήταν κάπως καλύτερα, η τελευταία θέση ήταν και πάλι... καπαρωμένη σε κάθε συμμετοχή. Μόνο το 1963 κατάφερε να αποκλείσει την Ολλανδία σε διπλά παιχνίδια, χάρη στο 2-1 του πρώτου αγώνα, και για πολλά χρόνια αυτό το ματς αναφερόταν ως το σπουδαιότερο στην ιστορία των σπορ της χώρας.

Η επόμενη αληθινά σπουδαία στιγμή για την εθνική ομάδα του Λουξεμβούργου ήταν τον Ιούνιο του 1995, όταν η Τσεχία του Πομπόρσκι, του Νέντβεντ και του Μπέργκερ έπαθε κάζο στο «Ζοσί Μπαρτέλ» χάνοντας 1-0. Το γκολ είχε βάλει ο Γκι Ελέρ, ο σημερινός τεχνικός της ομάδας, ο οποίος συνδύασε το όνομά του με τις δύο κορυφαίες στιγμές στην ποδοσφαιρική ιστορία του Δουκάτου.

Αξίζει να υπογραμμιστεί πως ένα χρόνο ακριβώς μετά την ήττα στο Λουξεμβούργο, οι Τσέχοι, οι οποίοι είχαν κάνει κι άλλη γκέλα με τη Μάλτα, θα έφταναν μέχρι τον τελικό του Euro στην Αγγλία, χάνοντας μετά το «χρυσό» γκολ του Ολιβερ Μπίρχοφ από τους Γερμανούς!