Το «μαγικό ταξίδι» του Αλβέρτη

Οταν ο Φραγκίσκος Αλβέρτης άφηνε τη Γλυφάδα για να φορέσει τη φανέλα του Παναθηναϊκού, στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, οι «πράσινοι» δεν ζούσαν ακριβώς τις καλύτερες μέρες τους. Παίζοντας στον «Τάφο του Ινδού» και έχοντας υλικό δυσανάλογο του βαρύτατου ονόματος του συλλόγου, επιχειρούσαν να επανέλθουν στο προσκήνιο. Να μπουν ανάμεσα στα «τέρατα» της εποχής, τον Αρη και τον ΠΑΟΚ, να τους προσπεράσουν.

Η συνέντευξη του Παύλου Γιαννακόπουλου στο περιοδικό «Τρίποντο» (από όπου και η φωτό) το 1990 είναι η πλέον ενδεικτική. «Χτίζουμε τον Παναθηναϊκό του μέλλοντος», είχε πει τότε ο Γιαννακόπουλος και 19 χρόνια μετά (και πολύ νωρίτερα βέβαια) τα λόγια αυτά αποδείχτηκαν πως δεν είχαν ειπωθεί απλά για να ειπωθούν. Τα αφεντικά της ΚΑΕ, οι πιο αγαπητοί άνθρωποι στον κόσμο της ομάδας, είχαν υπομονή, έχτισαν βήμα βήμα ό,τι έχουν πετύχει σήμερα και καρπώνονται εδώ και πολύ καιρό τους κόπους της προσπάθειάς τους, έχοντας δεχθεί στο ξεκίνημά της αρκετές «κατραπακιές».

Σε αυτό το χτίσιμο είχε τον δικό του σημαντικό ρόλο ο Αλβέρτης. Παιδάκι πήγε στη Λεωφόρο και έμελλε να γίνει ο άνθρωπος που θα αποτελούσε το σήμα κατατεθέν της «πράσινης αυτοκρατορίας», της ομάδας, του τμήματος για το οποίο όλοι οι Παναθηναϊκοί είναι υπερήφανοι. Από τον «Φράγκι», κατά την ταπεινή μας γνώμη (και όχι μόνο νομίζουμε), έχουν παίξει στον Παναθηναϊκό πολύ καλύτεροι -καθαρά αγωνιστικά- παίκτες.

Και ξένοι και Ελληνες. Στο μπάσκετ, όμως, στον αθλητισμό και γενικά στη ζωή δεν αρκεί το ταλέντο για να κάνεις τη διαφορά. Χρειάζονται κι άλλα πράγματα, εντός, αλλά και εκτός του παρκέ. Χρειάζεται σοβαρότητα, χρειάζεται υπομονή, χρειάζεται ψυχραιμία και καθαρό μυαλό. Ο Αλβέρτης είναι αυτό που λέμε ότι «από μικρός φαινότανε». Από παιδάκι που ήταν διέκρινες στο πρόσωπό του και στις κινήσεις του κάποια από τα παραπάνω στοιχεία, που όσο περνούσε ο καιρός γίνονταν ακόμη πιο ευδιάκριτα...

Κάποια στιγμή υπήρξε το ενδεχόμενο να φύγει από τον Παναθηναϊκό. Η Τιμσίστεμ τον «πολιορκούσε» ακατάπαυστα. Αυτός, όμως, έμεινε στο «λιμάνι» του. Και δικαιώθηκε. Οπως δικαιώθηκαν και οι «πράσινοι», οι οποίοι είχαν διαλύσει το τμήμα πόλο τότε για να αποσπάσουν το δελτίο του 16χρονου Αλβέρτη. Ενα «μαγικό ταξίδι», ένα εκπληκτικό όνειρο έφθασε στο τέλος του.

Ενα άλλο, όμως, αρχίζει. Οχι τόσο ελκυστικό, αλλά πραγματικό και ουσιαστικό. Ο «Φράγκι» δεν ξέρουμε αν θα φοράει κοστούμι ή θα προτιμήσει το «ριχτό πουκάμισο έξω από το παντελόνι», η ουσία όμως είναι ότι παραμένει εκεί όπου η μοίρα του έλαχε. Από το πόστο του ασίσταντ τζένεραλ μάνατζερ θα συνεχίσει να παλεύει γι' αυτό που πάλευε τόσα χρόνια ως παίκτης. Η κορυφή είναι μονόδρομος.