Ο γητευτής των οπαδών

Είναι ο μοναδικός πρόεδρος που κατάφερε να τον λατρέψουν, κι ας μην έχει ξοδέψει τα εκατομμύρια των υπολοίπων πρώην συναδέλφων του. Ισως να μην έχει βάλει ποτέ το χέρι στην τσέπη για τον ΠΑΟΚ. Είναι σίγουρο ότι αυτό που κρύβει σε μια γωνιά του αριστερού του πνεύμονα, το έδωσε από την αρχή της θητείας των 27-28 μηνών στην προεδρία. Το χάρισε, γιατί έτσι του αρέσει.

Με τον δικό του τρόπο. Χωρίς να χειρίζεται τον λόγο ως εραστής της πλάνης. Χωρίς να έχει λόγο που να τον υποχρεώνει να μη βρίσκεται σπίτι του, με τη γυναίκα και το παιδί του, απολαμβάνοντας τον αιώνιο τίτλο του καλύτερου Ελληνα ποδοσφαιριστή πρωταθλητή Ευρώπης. Και μαζί, πλούτη και αναγνώριση, αποδοχή και μόνιμη «αποθέωση», αναγνωρισιμότητα μέχρι τα βαθιά του γεράματα.

Ισως είναι ένας από τους λίγους σύγχρονους «ημίθεους» του αθλητισμού που κατάφερε να διαχειριστεί με απλότητα, μετριοφροσύνη και ηθική διακριτικότητα τα έντονα συναισθήματα πολλών χιλιάδων οπαδών. Ορισμένοι από αυτούς έκλαψαν όταν άκουσαν ότι παραιτήθηκε. Κάποιοι άλλοι έσπευσαν να τον μεταπείσουν με δυνάμεις που αντλούν μέσα από την επιθυμία τους να τους καθοδηγεί στον δρόμο της αναγνώρισης του ΠΑΟΚ ως ομάδα πρωταθλητισμού. Γιατί; Νιώθουν ότι δεν τους λέει ψέματα.

Τους μιλούσε και τους μιλούσε σκληρά, χωρίς «σαντιγί» για επικάλυψη. Ακόμη και στα πιο δύσκολα και ήταν ειλικρινής. Θα μπορούσε να τους παραμυθιάσει και να μην του στοιχίσει τίποτε. Να το κάνει για πολύ καιρό και στο τέλος να τα φορτώσει κάπου αλλού, όπως κάνουν σχεδόν όλοι. Δεν το έκανε, προφανώς γιατί δεν είναι τέτοιος άνθρωπος. Κι όσοι θεωρούν ότι δεν τους φέρθηκε σωστά, ίσως πρέπει να τους συμπεριλάβουμε σε μια μικρή λίστα, με αυτούς που την «πλήρωσαν» προκειμένου να επιζήσουν οι πολλοί.

Ισως να μην κατάφερε να γίνει ο ισορροπιστής που θα τους έχει όλους ευχαριστημένους. Ηταν αναγκασμένος. Στο μυαλό του υπήρχε μόνον ένα... Ο σκοπός του δε, σε όσους το ξέχασαν, ήταν να τους θυμίσει ότι υπάρχει ΠΑΟΚ, τους έχει όλους ανάγκη και θα πρέπει να τον ερωτευτούν όπως όταν ήταν παιδιά.

Εβαλε δίπλα στην ιδέα του ΠΑΟΚ την έννοια της οικογένειας, της δύναμης, του σεβασμού και της νομιμότητας. Κι ενθουσιαζόταν με τη δυναμική που αποκτούσαν όσα οραματίστηκε αρχικά για τον εαυτό του, από τότε που κλοτσούσε μια μπάλα στο χωριό του. Ηθελε να παίξει στις μεγάλες ομάδες, σε γήπεδα με το χορτάρι να μοιάζει μπουχάρα, να φτάσει ψηλά, να κατακτήσει τίτλους, διακρίσεις.

Κι όταν κάποιοι ανακάλυψαν ότι αυτός είναι ο κατάλληλος για να φρενάρει την κατρακύλα του ΠΑΟΚ, αναβίωσε τα παιδικά του οράματα που εναρμονίζονται απόλυτα με τα «θέλω» του οπαδού, του παράγοντα, του ποδοσφαιριστή. Νέο γήπεδο, στη θέση του παλιού. Ομάδα με διάρκεια στις πρώτες θέσεις. Υποδομές ως βάση μακροημέρευσης. Τίποτε από όλα αυτά δεν ήταν καινούργια. Ολα χιλιοσυζητήθηκαν. Μαζί του, όμως, ένα μέρος του ονείρου έγινε πραγματικότητα...

Είναι αυτός που, όταν αποχώρησε, πρότεινε για τη θέση του έναν άνθρωπο ο οποίος τυγχάνει –όχι της ίδιας- μεγάλης αποδοχής. Ωστόσο, αυτό ίσως να μην αποτελεί το μοναδικό ισχυρό κριτήριο για την επιλογή του.

Η σχέση του νέου με τον τέως πρόεδρο είναι αδερφική και δεν χρειαζόταν να το επιβεβαιώσει ο πρώτος με την αντίστοιχη έκφραση (ο αδερφός μου), την περασμένη Παρασκευή. Κατά συνέπεια, ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι ο μικρότερος αδερφός θα έχει κοντά του τον μεγαλύτερο, αυτόν που θέλουν να ξέρουν όλοι ότι δεν έχει απομακρυνθεί οριστικά από την ομάδα.

Αυτός είναι ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΟΚ. Μπορείς να τον λες και Θόδωρο Ζαγοράκη.