Νίκησε και τους πονηρούς

Πανηγυρίζω κάθε φορά που διαψεύδονται οι «θεωρίες συνωμοσίας». Κάποτε είχα γράψει και σχετικό πολυσέλιδο ρεπορτάζ στο «Τρίποντο», υπενθυμίζοντας απίστευτες μπαρούφες που κυκλοφορούσαν στόμα με στόμα, μέχρι που διαψεύδονταν από την ίδια τη ζωή.

Ελάτε τώρα που απορείτε! Θα τις έχετε ακούσει και εσείς, συνήθως από χείλη ασχέτων: «Θα δώσουν την κούπα στην τάδε ομάδα, επειδή ο προπονητής της είναι μπατζανάκης του προέδρου της Ομοσπονδίας». «Αυτό το Κύπελλο θα το πάρει ο δείνα, επειδή του το χρωστάνε από τον τελικό που έχασε πέρυσι λόγω διαιτησίας». «Είναι δικός τους αυτός ο ρέφερι, τον θυμάμαι από εκείνον τον αγώνα πριν από δύο χρόνια, δεν θα τους αφήσει να ηττηθούν».

Και πάει λέγοντας, μέχρι αηδίας. Ακόμα και όταν τα σενάρια πέφτουν στο κενό, ο πονηρός ανακαλύπτει εξήγηση κρυμμένη ανάμεσα στις γραμμές και στα σφυρίγματα: «Τελικά μέτρησε η επιθυμία του δεύτερου διαιτητή, ο οποίος είναι τρελός και κάνει πάντα τα χατίρια των αδυνάμων».

Οταν γράφω ότι το Μαρούσι νίκησε θεούς και δαίμονες, συμπεριλαμβάνω στον αφορισμό και τους επαγγελματίες της συνωμοσιολογίας. Ο υποβολέας που επισήμανε από τη γαλαρία ότι πρόκειται για σπορά της «σχολής Ιωαννίδη» κερδίζει το χειροκρότημα και την εκτίμησή μου!

Θα τις ακούσατε και εσείς τις φήμες των ημερών. «Δεν θα αφήσουν οι Ισπανοί έξω από την Ευρωλίγκα ομάδα με δέκα χιλιάδες εισιτήρια διαρκείας». «Θα σπρώξουν την Αλμπα για να εκμεταλλευτούν την πλούσια αγορά της Γερμανίας και να την ανταμείψουν για το φάιναλ φορ που διοργάνωσε». «Θα γίνει η... σφαγή του Δράμαλη στο Βερολίνο». Παρόμοια... εύνοια υποτίθεται ότι επιφύλασσε η παρεούλα του Μπερτομέου και στις υπόλοιπες εμπορικές ομάδες των προκριματικών, από την Μπένετον έως τη Λεμάν και τον... Αρη.

Ποιοι προκρίθηκαν τελικά στους ομίλους; H ανύπαρκτη στον χάρτη του ευρωπαϊκού μπάσκετ Αντάντ Ορλεανέζ και το ακόμα πιο ανύπαρκτο ως εμπορική οντότητα Μαρούσι των τριακοσίων «Λακεδαιμονίων» του Αρη Βωβού! Η Αλμπα με τους 12.000 φιλάθλους, η Λεμάν με το γεμάτο γήπεδο και τις διακρίσεις στο μάρκετινγκ, ο Αρης με το παθιασμένο κοινό του και η Μπένετον της γνωστής οικογενείας θα πάρουν των ομματιών τους και θα μετακομίσουν στην «Ευρωλίγκα των πτωχών».

Μισό λεπτό, μόλις διάβασα τα χείλη των πονηρών: «Ελα μωρέ, το έκανε επίτηδες η ULEB, για να τονώσει το EuroCup»!

Αν δεν υπήρχε Μαρούσι, θα έπρεπε να το εφεύρουμε. Η ομάδα των βορείων προαστίων της Αθήνας, μεθοδική και οργανωμένη όσο καμία άλλη στο ελληνικό στερέωμα, έβαλε τα γυαλιά στους υπερφίαλους που δίνουν τις μάχες με το στόμα.

Η πορεία του την τελευταία δεκαετία είναι συγκρίσιμη αυτής όχι μόνο του Αρη αλλά και του Ολυμπιακού –που λέει ο λόγος: δύο ευρωπαϊκοί τελικοί εκ των οποίων ο ένας νικηφόρος, ένα Κύπελλο Ελλάδας, μία συμμετοχή σε τελικούς της Α1, μόνιμη παρουσία στα πλέι οφ και τώρα η πρόκριση στην Ευρωλίγκα. Ταυτόχρονα, διδάσκει αθλητικό ήθος και σοβαρότητα, ενώ επιμένει ελληνικά όσο ελάχιστες ομάδες. Πού θα έφτανε αν είχε και κόσμο στο πλευρό του;

Από τότε που επέστρεψε στην Α1 (1998), το Μαρούσι κέρδισε σχεδόν όλα τα στοιχήματα που έβαλε. Αυτό που έχει μπροστά του είναι το δυσκολότερο απ' όλα. Εάν βρει τρόπο να προσελκύσει στο γήπεδο το σχεδόν μίσαθλο κοινό των βορείων προαστίων και να μετατρέψει το παγερό ΟΑΚΑ σε πυρήνα πολιτισμού και ζεστασιάς, θα προσφέρει τεράστια υπηρεσία στο ελληνικό μπάσκετ.

Αν μη τι άλλο, οι λίγοι οπαδοί του είναι απαλλαγμένοι από τις εμμονές των ποδοσφαιρόπληκτων.