Ο Αλβέρτης σηκώνει την κούπα στον ουρανό…

Γράφει ο Τάσος Νικολόπουλος

«Δεν μπορώ να βρω εύκολα λόγια, κουβέντες που να περιγράφουν τα 19 χρόνια που πέρασα στον Παναθηναϊκό. Θα έλεγα πως ήταν όνειρο, αλλά θα ακουστεί κλισέ». Τάδε έφη Φραγκίσκος Αλβέρτης μιλώντας στην επίσημη ιστοσελίδα του ΕΣΑΚΕ λίγες ώρες πριν το φιλικό που έχει διοργανώσει ο Παναθηναϊκός με αντίπαλο την ΤΣΣΚΑ Μόσχας για να τον τιμήσει, μια και αποχαιρετά επίσημα την ενεργό δράση και η ΚΑΕ θα κρεμάσει στην οροφή του κλειστού του ΟΑΚΑ την τιμημένη φανέλα με το Νο «4». Αν, λοιπόν, ο ίδιος ο Αλβέρτης αδυνατεί (εδώ που τα λέμε λογικό είναι) να βρει λόγια για την μισή ζωή του μέχρι τώρα φορώντας την φανέλα με το τριφύλλι, τι να πούμε κι εμείς οι… κοινοί θνητοί;

Για τον άνθρωπο Αλβέρτη θα επικαλεστώ την ατάκα του Μάϊκ Μπατίστ στην ιστοσελίδα της «πράσινης» ΚΑΕ, η οποία είναι άκρως διαφωτιστή και περικλείει τα πάντα. «Είναι σαν να έχει τρεις προσωπικότητες. Ο Αλβέρτης του μπάσκετ, ο σοβαρός και αυτός που θέλει να κάνει πλάκες». Ποτέ δεν του άρεσε η δημοσιότητα και τα μεγάλα λόγια. Πάντα σοβαρός και μετρημένος, με την αξιοπρέπεια και την ηθική να βρίσκονται πολύ ψηλά στα πιστεύω του. Με αυτά πορεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια ως αθλητής-άνθρωπος και με αυτά θα συνεχίσει να πορεύεται ανεξάρτητα από το πόστο που θα του προσφερθεί από την ΚΑΕ Παναθηναϊκός, κάτι που μπορεί να θεωρείται σχεδόν βέβαιο.

Όσο για τον αθλητή Αλβέρτη τι να πρωτοπεί κανείς; Η λέξη ηγέτης τα περικλείει όλα, αλλά «οφείλουμε» να γράψουμε και δυο πράγματα. Αν πει κάποιος να ξεκινήσει από τους τίτλους, οι αριθμοί αυτή τη φορά λένε και παραλένε την αλήθεια. Λόγω ηλικίας, ήμουν κι εγώ από αυτούς που απόρησαν το καλοκαίρι του 1990 όταν οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι διέλυσαν ουσιαστικά το τμήμα πόλο, δίνοντας παράλληλα και πολλά χρήματα για την εποχή για να αποκτήσουν τον 16χρονο τότε Φραγκίσκο Αλβέρτη από την Γλυφάδα. Μπορεί το τμήμα υδατοσφαίρισης να μην ορθοπόδησε ουσιαστικά από τότε, αλλά για αυτό του μπάσκετ, μπορεί να πει κανείς με περίσσια σιγουριά ότι άλλαξε η ιστορία του. 11 πρωταθλήματα Ελλάδας, 8 Κύπελλα Ελλάδας, 5 Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και 1 Διηπειρωτικό, συνολικά 25 τίτλοι, τους περισσότερους ως αρχηγός, έχει κατακτήσει ο 35άρης πλέον «Φράγκι», που αποχωρεί από τα παρκέ, όπως λένε συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, «γεμάτος».

«Μικρέ, αυτό το σουτ που διαθέτεις δεν υπάρχει πουθενά. Σούταρε γιατί έτσι θα βγάλεις το ψωμί σου». Αυτή την ατάκα του είπε στην αρχή της καριέρας του ο Αργύρης Πεδουλάκης και ο 16χρονος τότε «Φράγκι» την τήρησε κατά γράμμα. Σούταρε και ξανασούταρε! Η συνέχεια είναι γνωστή… Στα 19 χρόνια καριέρας του στον Παναθηναϊκό, ο Αλβέρτης έπαιξε στο πλάι μερικών σπουδαίων αθλητών, όπως μεταξύ άλλων οι: Αντόνιο Ντέιβις, Νίκος Γκάλης, Παναγιώτης Γιαννάκης, Φάνης Χριστοδούλου, Ντομινίκ Ουίλκινς, Στογιάν Βράνκοβιτς, Ζάρκο Πάσπαλι, Άριαν Κόμαζετς, Μπάϊρον Σκοτ, Ντίνο Ράτζα, Ντέγιαν Μποντιρόγκα, Ζέλικο Ρέμπρατσα, Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Πάντα, έβρισκε τον τρόπο να είναι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας και αυτό χάρη στη δουλειά και τη συνέπεια του.

Σε εποχές που ο αθλητισμός είναι επαγγελματικός, το μάρκετινγκ, η διαφήμιση και το χρήμα παίζουν τον πρωτεύοντα ρόλο στην καριέρα ενός αθλητή, ακόμη και σε μικρή ηλικία, ο Αλβέρτης αποτελεί σπάνια περίπτωση παίκτη που συνέδεσε το όνομα του με μια και μοναδική ομάδα και έγινε σημαία, έγινε σύμβολο αυτής, ένας ζωντανός θρύλος. Όσο βαρύγδουπα κι αν ακούγονται αυτά, είναι η αλήθεια. Συμπαίκτες και αντίπαλοι του «βγάζουν το καπέλο» και τρανή απόδειξη ότι μολονότι την τελευταία του σεζόν ως αθλητής, είχε ελάχιστο χρόνο συμμετοχής, ο διάδοχος του στην αρχηγία του Παναθηναϊκού, Δημήτρης Διαμαντίδης τον καλούσε με το… ζόρι στο βάθρο για να σηκώσουν μαζί καθεμία από τις κούπες του «triple crown». Ακόμη και οπαδικά να το δει κανείς και να μην είναι φίλαθλος του Παναθηναϊκού, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει κάτι τέτοιο και να παραδεχθεί τον «Φράγκι» τόσο ως αθλητή, όσο και ως άνθρωπο.

Υ.Γ. 1: Αν στο επεισόδιο Αλβέρτη-Ομπράντοβιτς το 2000 στα αποδυτήρια του κλειστού γυμναστηρίου της Δάφνης, δεν «έβαζαν νερό στο κρασί τους», κάτι που δείχνει και το μεγαλείο των δύο αυτών ανδρών, ουδείς μπορεί να εγγυηθεί για τον… τυφώνα που ακολούθησε σε ό,τι αφορά τους τίτλους που κατέκτησε ο Παναθηναϊκός. Σε ό,τι αφορά την σχέση τους από τότε είναι άριστη. Ο πρώτος έχει αποκαλέσει τον δεύτερο τεράστιο προπονητή, ενώ ο Σέρβος έχει χαρακτηρίσει τον «Φράγκι» ως τον πιο σημαντικό αθλητή στην ιστορία της ομάδας μπάσκετ. Τα υπόλοιπα περισσεύουν...

Υ.Γ. 2: Συνήθως στις εκάστοτε συνεντεύξεις, μια από τις κλασσικές ερωτήσεις προς τους αθλητές αφορούν στα παιχνίδια που έχουν μείνει χαραγμένα στη μνήμη τους για διάφορους λόγους. Βάσει των τίτλων που έχει κατακτήσει ο Αλβέρτης, ίσως είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κάποιο περισσότερο, αφού καθένα έχει την ιδιαιτερότητα του. Εξίσου ιδιαίτερο ήταν όμως και εκείνο της… αποφράδας ημέρας του Απρίλη 1993 στο κλειστό της Νέας Σμύρνης. Αν ήταν στο χέρι του, θα «γύριζε τον χρόνο πίσω» προκειμένου να ξαναγίνει το παιχνίδι ή στη… χειρότερη να ξαναπαιχτεί η φάση, στην οποία συνέβη το μοιραίο με τον Μπόμπαν Γιάνκοβιτς! Μια φάση που κανείς δεν θέλει να θυμάται, αλλά κανείς δεν πρόκειται και να ξεχάσει…

Υ.Γ. 3: Πρόχειρα σκεπτόμενος, το πρώτο τραγούδι που μου έρχεται στο μυαλό και θα μπορούσε να αφιερώσει στον Φραγκίσκο Αλβέρτη ένας φίλαθλος του Παναθηναϊκού είναι αυτό του Γιώργου Δημητριάδη με τα εξής λόγια:

Πέρασε και αυτή η μέρα
χάνεται στο δειλινό
και μαζί της παίρνει πέρα
όσα δεν θα θυμηθώ

Ότι έχω στην καρδιά μου
κι είναι όλη μου η ζωή
είναι ο χρόνος που θυμάμαι
αυτός που ζήσαμε μαζί

Σ’ ευχαριστώ για όσα μου 'χεις χαρίσει
για τις μέρες που μου 'δωσες να ζω
για όσα μαζί σου μέχρι τώρα έχω ζήσει…