Μία Εθνική με λογική συλλόγου

H αποστολή του Παναθηναϊκού στο Βουκουρέστι, κόντρα στην Ντιναμό, έφτανε τον μαγικό αριθμό των 18, αν έβαζε κανείς στην αποστολή και τους τρεις τερματοφύλακες. Ο Ολυμπιακός πέρασε και περνάει μέρες που τα οικογενειακά διπλά θυμίζουν 5 Χ 5, μια και τόσοι είναι οι διαθέσιμοι παίκτες. Οι υπόλοιποι ήταν ή είναι στα «πιτς».

Στην ΑΕΚ, στον ΠΑΟΚ, τον Ηρακλή, τον Αρη έχουν περάσει τα ίδια. Ολοι μαθαίνουν να ζουν με τα προβλήματά τους –τουλάχιστον αυτοί που έχουν επιλέξει ένα ρόστερ μικρό και σφιχτό, των 23-25 παικτών, για να μην υπάρχουν γκρίνιες, φαγωμάρες και παίκτες με μούτρα μέχρι το πάτωμα. Η –οποιαδήποτε– εθνική ομάδα είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Εχει να αντλήσει από μια μεγάλη δεξαμενή παικτών που αγωνίζονται τόσο στο εγχώριο πρωτάθλημα όσο και παραέξω.

Φυσικά και υπάρχει συνήθως ένας βασικός κορμός, ο οποίος εμπλουτίζεται ή ανανεώνεται ανάλογα με τον χαρακτήρα του παιχνιδιού (επίσημο ή φιλικό), τη δυναμικότητα του αντιπάλου, το αν έχει προκριθεί ή όχι στη διοργάνωση όπου συμμετέχει. Η Εθνική Ελλάδας είναι όμως ιδιάζουσα περίπτωση –αλλουνού Οτο ευαγγέλιο.

Δεν ακολουθεί τα πρότυπα εθνικών ομάδων, αλλά τα πρότυπα συλλόγων. Με άλλα λόγια, ο Ρεχάγκελ έχει ένα «ρόστερ παικτών» με το οποίο δουλεύει και το οποίο υπολογίζει. Παίκτες με τους οποίους συνεργάζεται ανελλιπώς εδώ και χρόνια ή συνεργάστηκε στο παρελθόν. Παίκτες που, σαν το γνωστό απορρυπαντικό, δεν τους αλλάζει με τίποτα.

Ετσι, λοιπόν, μπορεί ο Αβραάμ Παπαδόπουλος κι ο Κυργιάκος να είναι τιμωρημένοι και η συμμετοχή του Παπασταθόπουλου να αποφασιστεί την τελευταία στιγμή, αλλά έξτρα αμυντικοί δεν έχουν κληθεί. Μπορεί ο Τζιόλης με τον Μάντζιο να μπήκαν μόλις πρόσφατα στις προπονήσεις του Παναθηναϊκού και να σταμάτησαν τη «σόλο καριέρα», αλλά βρήκαν θέση στην προετοιμασία της Εθνικής –με τον Τζιόλη να έχει και αρκετές πιθανότητες να παίξει, αν ο Πατσατζόγλου κληθεί να παίξει τελικά στόπερ πλάι στον Μόρα.

Στην ίδια λογική και η παρουσία του Τζόρβα ως δεύτερου τερματοφύλακα πίσω απ’ τον Χαλκιά –εντελώς συμπτωματικά τώρα άρχισε να παίρνει παιχνίδια ως βασικός στον Παναθηναϊκό– κι όχι του αναντικατάστατου στον Αρη, Σηφάκη.

Ο Γιούρκας έχει να παίξει αγώνα τόσο καιρό που έχει ξεχάσει κι ο ίδιος, αλλά είναι πιθανό να είναι βασικότατος. Κι ας φωνάζουν απ’ τον Παναθηναϊκό ότι δεν είναι έτοιμος και μπορεί να πάθει καμιά ζημιά που θα τον αφήσει πολύ πίσω. Και φυσικά, δεν έχει καμία σημασία για τον κόουτς και τον βοηθό του αν ο Γκέκας και ο Χαριστέας παίζουν ή όχι στη Γερμανία.

Ο πρώτος θα παίξει με τους Λετονούς, ο δεύτερος θα έπαιζε σίγουρα αν δεν ήταν τραυματίας, παρ' όλο που μετράει 200 και κάτι λεπτά αγωνιστικής παρουσίας όλα κι όλα φέτος. Ασφαλώς ούτε σκέψη, για παράδειγμα, για τον Δημήτρη Παπαδόπουλο, ο οποίος παίζει συνέχεια στην Ντιναμό Ζάγκρεμπ. Προφανώς ο Μάντζιος είναι πιο «ξεκούραστος». Ή ο Μήτρογλου, ο οποίος παίζει συνέχεια στον Ολυμπιακό. Αυτός μάλλον είναι ακόμα «ελπίδα της Ελπίδων», όπως και ο Νίνης.

Και η Ελλάδα πάει στον «τελικό με τη Λετονία» με προβλήματα, αλλά και την ελπίδα ότι θα έχει τον κόσμο δίπλα της. Ο οποίος κόσμος δείχνει κι αυτός να αντιμετωπίζει προβλήματα «τραυματισμών και τιμωριών» και γι’ αυτό έχει αραιώσει επικίνδυνα τον τελευταίο καιρό. Ετσι είναι αυτά τα πράγματα: σφιχτό ρόστερ η Εθνική του Ρεχάγκελ;

Σφιχτό «ρόστερ» κι ο κόσμος. Πόσες φορές να δεις το ίδιο έργο με ακριβώς τα ίδια πρόσωπα; Και το «Σεσουάρ για Δολοφόνους» παίζεται σχεδόν... μισό αιώνα σερί, αλλά σχεδόν κάθε χρόνο ανανεώνεται το καστ. Γι' αυτό