Αν είχε και στο ποδόσφαιρο έναν Αλβέρτη…

Τα τελευταία χρόνια ο αθλητισμός έχει αλλάξει επίπεδο, αφού οι ομάδες έχουν μετατραπεί σε επιχειρήσεις και το οικονομικό σκέλος είναι στο επίκεντρο. Αυτό φυσικά ισχύει για τους διοικητικούς παράγοντες και τους αθλητές, οι οποίοι είναι επαγγελματίες και βγάζουν το «ψωμί» τους, αν και τα ποσά με τα οποία αμείβονται οι περισσότεροι είναι για να αποκτήσουν αλυσίδα καταστημάτων αρτοποιείας…

Ωστόσο, αυτό δεν ισχύει για τους φιλάθλους και τους οπαδούς των ομάδων, που αντί να πληρώνονται, στερούνται από την τσέπη τους για την «ιδέα» και την αγάπη τους για την ομάδα. Έτσι οι διοικήσεις έχουν υποχρέωση να κάνουν τα αυτονόητα. Ένα από αυτά, να τιμούν τους λιγοστούς πλέον αθλητές, που δεν έχουν ως πρώτο κριτήριο την τσέπη τους και αποτελούν ινδάλματα για τους φιλάθλους.

Στο θέμα μας τώρα, Φραγκίσκος Αλβέρτης. Ο άνθρωπος που μετρά κάτι λιγότερο από 20 χρόνια στον Παναθηναϊκό…Ο απολογισμός του στους πράσινους, 11 πρωταθλήματα Ελλάδας, 5 ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, 8 κύπελλα και 1 Διηπειρωτικό! Ότι και να πει κανείς είναι περιττό. Ο συγκεκριμένος παίκτης έχει αγαπηθεί παράφορα από τον κόσμο της ομάδας όχι μόνο για το ταλέντο του, αλλά και για το δέσιμο του με το σύλλογο. Την ίδια ώρα, όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι φίλαθλοι που αγαπούν το άθλημα ανεξαρτήτως ομάδας, του βγάζουν το «καπέλο».

Όσοι τον γνωρίζουν μιλούν για έναν άνθρωπο διαφορετικό από αυτό που φαίνεται στο γήπεδο. Ιδιαίτερα χαβαλές με τους φίλους και τους συμπαίκτες του και όχι σοβαρός. Στην προσωπική του ζωή μετρημένος. Την αγάπη του για την ομάδα την εκδηλώνει από οποιαδήποτε θέση. Αυτή του πρωταγωνιστή, όταν στα «καλύτερα» του δεν επέλεξε το εξωτερικό ή και στη τελευταία του σεζόν που ήταν ο εμψυχωτής του πάγκου…

Την Κυριακή το απόγευμα το κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων αναμένεται να είναι κατάμεστο από τον κόσμο της ομάδας, αφού οι πράσινοι θα αντιμετωπίσουν προς τιμήν του «Φράγκι» την ΤΣΣΚΑ Μόσχας σε μια φιλική αναμέτρηση. Αυτό άλλωστε αρμόζει στον άνθρωπο Αλβέρτη. Βέβαια, δεν περιμέναμε τη διεξαγωγή αυτού του αγώνα για να καταλάβουμε τον τρόπο λειτουργίας του μπασκετικού Παναθηναϊκού.

Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που πέρασαν από την ομάδα, έχουν τις καλύτερες σχέσεις και αναμνήσεις. Ο Βράνκοβιτς ακόμη έρχεται και βλέπει τα σημαντικά ματς της ομάδας. Ο Ντέγιαν κάθε φορά που μπαίνει στο ΟΑΚΑ φεύγει βουρκωμένος, ενώ όλοι τους παίρνουν ως ενθύμιο τη φανέλα με το όνομα τους και το ζεστό χειροκρότημα της κερκίδας. Για να χαρακτηριστεί μια ομάδα «μεγάλη» πρέπει να σέβεται το παρελθόν της και να τιμά τις αξίες.

Και για να συνδεθεί το παραπάνω με τον τίτλο, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται ότι ίσχυε τα τελευταία χρόνια στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό. Η νοοτροπία και η αντιμετώπιση σε αυτά τα «λεπτά» ζητήματα ήταν -κακά τα ψέματα- λανθασμένη, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Μακάρι η νέα διοίκηση να μάθει από τα λάθη και να μην τα επαναλάβει.

Ας μείνουν λοιπόν στο παρελθόν οι πρόχειρες γιορτές, όπως αυτή για τον Σαραβάκο και τα 100 χρόνια της ομάδας, γιατί μόνο έτσι θα αποκτήσει η ποδοσφαιρική ομάδα τον «δικό» της Αλβέρτη και γιατί όχι σε βάθος χρόνου τις «κούπες», που έχει στη συλλογή του αυτός ο αθλητής-σύμβολο για την "οικογένεια" του Παναθηναϊκού…

Για επικοινωνία: neratzias@yahoo.gr