Παράξενες στιγμές...

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΜΠΛΙΑΤΚΑΣ

Είναι απόλαυση να διαβάζεις ότι «αυτό που θέλουν οι φίλαθλοι είναι το καλό ποδοσφαιρικό θέαμα» ή το άλλο το... θεϊκό, που λέει ότι «δεν έχει νόημα να ασχολείσαι με τη διαιτησία».

Ωραίες ατάκες για να τις ακούς και να τις διαβάζεις, αλλά έχουν ένα μειονέκτημα: όλο και λιγότεροι τις πιστεύουν στις κυνικές αυτές εποχές που ζούμε. Ποιο θέαμα, αγαπητέ μου; Αν είσαι στο θέατρο, μάλιστα. Θα πεις, ναι, ήταν ωραία η παράσταση ή ανιαρή.

Το ίδιο και στην όπερα, ακόμα και στο σινεμά και στη συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Στο ντέρμπι, όμως, πόσοι πάνε για «ποιοτικό ποδόσφαιρο» και «απολαυστικό θέαμα» και πόσοι για το αποτέλεσμα –έστω κι αν αυτό έρθει από ένα... μεροληπτικό σφυριγματάκι;

Για να δεις θέαμα στη χώρα μας, θα πρέπει η μεγάλη ομάδα στην έδρα της να προηγηθεί 3-0 τουλάχιστον και εκεί που πλέον ο φουκαράς ο μικρομεσαίος αντίπαλος παραδώσει το «πνεύμα», να αρχίσουν οι αέρινες ντρίμπλες, τα τριγωνάκια, τα «1-2», τα τακουνάκια και τα ανάποδα ψαλίδια.

Θα μου πείτε, γιατί δεν βλέπουμε, ούτε κι έτσι, θέαμα της προκοπής; Γιατί συχνά έχουμε την Τετάρτη ματς με την Αρσεναλ, την Μπενφίκα ή την Ατλέτικο και πρέπει να κρατήσουμε δυνάμεις και να προστατέψουμε τις βεντέτες μας.

Αυτό που χρειάζεται σε αυτές τις περιπτώσεις είναι μια «επαγγελματική» νίκη με 1-0 και γκολ που θα μπει στα γρήγορα. Μετά πάμε με «σβηστές τις μηχανές», διότι το πιο πιθανόν είναι να τύχουμε και μιας εξίσου «επαγγελματικής» διαιτησίας.

Για το θέαμα που δεν ήρθε όπως οι μέλισσες ελάχιστοι παραπονιούνται. Εξάλλου οι δηλώσεις και το ρεπορτάζ που προηγήθηκαν μας είχαν προϊδεάσει για το πόσο περιττή θα είναι η σπατάλη δυνάμεων. Μια ωραία ατμόσφαιρα είμαστε στο ελληνικό ποδόσφαιρο, από τους άμεσα εμπλεκόμενους μέχρι εμάς τους παλιούς φιλάθλους.

Οσο για το αν θα πρέπει να ασχολούμεθα με τη διαιτησία... Κάποτε ο μέγας Μπιλ Σάνκλι είχε πει ότι «το πρόβλημα με τους διαιτητές είναι ότι ξέρουν τους κανονισμούς, αλλά όχι και το παιχνίδι». Δεν είχε έρθει φαίνεται στα μέρη μας, όπου οι διαιτητές ξέρουν και τους κανονισμούς και πώς παίζεται το παιχνίδι. Τουλάχιστον αυτό προκύπτει από τις... επιτυχίες τους τα τελευταία χρόνια.

Εχουμε διαιτητές που διαβάζουν αθλητικό Τύπο, που ακούν και ανιχνεύουν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που ξέρουν ότι στη χώρα αυτή ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει, ότι μπορεί να αλλάξουν τα «κόζια». Μόνο που στην μπάλα έρχονται παράξενες στιγμές, όπως θα ’λεγε ο Διονύσης Σαββόπουλος, και ο κόσμος του ποδοσφαίρου ξέρει από δίκιο. Αλλο αν δεν συμφέρει κατά κανόνα να το πεις.

Το κενό αναλαμβάνει να το καλύψει η ίδια η ιστορική μνήμη. Η αθεόφοβη γράφει με ανεξίτηλα γράμματα ορισμένες προκλητικές και τραγικές διαιτησίες, όσο κι αν οι ευνοημένοι κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για τη λήθη. Ορισμένες, όχι όλες.

Και η «διαδικασία» παραμένει ανεξιχνίαστη, σαν να έβαλε το χέρι του ο Θεός, ώστε να κάνει πιο προσεκτικούς τους ευσυνείδητους τουλάχιστον. Υπάρχει και ο αντίλογος που λέει ότι στο παρελθόν «σταυρώθηκαν» διαιτητές για ένα ανθρώπινο λάθος. Επειδή ο «αδικημένος» φρόντισε να κάνει αμέσως μεγάλο θόρυβο. Είναι γεγονός αυτό. «Παιδί που δεν γκρινιάζει, δεν τρώει», έλεγε η γιαγιά μου για τα μωρά. Πρόκειται, όμως, για εξαιρέσεις που τιμούν τον κανόνα

Ημουν μέσα στην Τούμπα πριν από τρεις δεκαετίες και είδα εκείνο το ματς ΠΑΟΚ – Παναθηναϊκός, που αντί να έχει πρωταγωνιστές τον Κωστίκο, τον Κούδα, τον Ρότσα και τον Βασίλη Κωνσταντίνου, έμεινε στην ιστορία για τον διαιτητή Λίτσα.

Οι παλιοί ακόμα θυμούνται τι έγινε με τη διαιτησία στον τελικό Κυπέλλου Κυπελλούχων Μίλαν – Λιντς στο Καυτανζόγλειο το 1973. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν ο Παπουτσέλης μπορούσε να φανταστεί τι θα ακολουθούσε την ώρα που έκανε το γνωστό σφύριγμα, για το οποίο δεν χρειάζεται καν να αναφέρεις το έτος, το ματς, τους αντιπάλους και το αποτέλεσμα... Ξέρω, όμως, ότι όσοι ήταν παρόντες σε ματς που έμειναν στην ιστορία για διαιτητικές αποφάσεις, δεν πρόκειται να ξεχάσουν ποτέ εκείνες τις στιγμές. «Ημουν κι εγώ εκεί»!

Σε μικρογραφία και τηρουμένων των αναλογιών νιώθουν όπως οι στιχουργοί του «Sympathy For The Devil», ο Μικ Τζάγκερ και ο Ρίτσαρντς που περιγράφουν εκείνον τον παλιό διάβολο, που κατάφερνε και ήταν παρών όπου γραφόταν Ιστορία και όχι σε σαχλαμάρες.

Ηταν εκεί γύρω ο old devil στην Αγία Πετρούπολη την ώρα που οι «κόκκινοι» έσφαζαν τσάρους και υπουργούς ενώ έκλαιγε επί ματαίω η Αναστασία. Βόλτες στην περιοχή έκανε ο τύπος, όταν πυροβολούσαν τους Κένεντι. Επίσης, πολύ πιο πίσω στον χρόνο, βρέθηκε έγκαιρα χωμένος στο πλήθος ανάμεσα σε Ρωμαίους και Φαρισαίους και είδε τον Πιλάτο να νίπτει τας χείρας του. Και το ρεφρέν που όλοι οι παλιότεροι θυμόμαστε:

• Pleased to meet you, hope you guess my name…

Και ποιος δεν ξέρει αυτό τον εκκεντρικό, σκοτεινό τύπο με τα πλούτη και το γούστο... Δεν είναι οι διαιτητές μας κακοί, ούτε ξεκινούν με δόλιες σκέψεις και διάθεση για διαπλοκές πάσης φύσεως. Υποψιάζομαι ότι κι αυτοί υποστηρίζουν μια ομάδα και τούτο δεν είναι κατ' ανάγκην κακό, αρκεί να μπολιαστούν με επαγγελματισμό, ευθύνη και διαιτητική αξιοπρέπεια.

Χωρίς να θέλω να τους υπερασπισθώ, νομίζω ότι αξίζει να επισημάνουμε ότι σε αυτή τη χώρα τα συμφέροντα, τα ποσά που παίζονται και η πίεση που ασκείται σε αυτούς είναι τεράστια. Και όλο το οικοδόμημα είναι χτισμένο σε σαθρά θεμέλια.

Το κακό με τους διαιτητές είναι ότι δεν ξέρουν την ώρα που παίρνουν μια προκλητική απόφαση –«πυροβολώντας» την κοινή λογική, είτε σφυρίζοντας είτε μη σφυρίζοντας– αν θα μείνει αυτή η στιγμή χαραγμένη στις μνήμες των φιλάθλων ή θα ξεχαστεί έπειτα από κάνα-δυο μήνες. Ενας περίεργος φόβος θα έπρεπε να φυλάει τα έρμα. Θα έπρεπε…