Μία νίκη που έχτισε ξανά τις γέφυρες με τον κόσμο

Υπάρχουν βραδιές που νιώθεις πως κάτι ψηλά σε θέλει και δεν θα σε αφήσει. Από το πρώτο λεπτό χθες η ΑΕΚ δεν θύμιζε σε τίποτα το φάντασμα που έχασε με κάτω τα χέρια από τον Παναθηναϊκό την Κυριακή και κατάφερε να υποχρεώσει την Μπενφίκα στην πρώτη φετινή ήττα της.

Ταυτόχρονα, με τη νίκη της Εβερτον στο Μινσκ επί της ΜΠΑΤΕ, ο όμιλος άνοιξε και πάλι και η «Ενωση» είναι μέσα στο παιχνίδι. Για να γίνουν όλα αυτά, όμως, χρειαζόταν κάτι πολύ βασικό: η συνένωση και πάλι του κόσμου με την ομάδα, σχέση που διαταράχτηκε την Κυριακή.

Αλλωστε, είναι διαχρονικά αποδεκτό πως η εξέδρα της ΑΕΚ πάντα παίζει σημαίνοντα ρόλο στο πώς συμπεριφέρεται η ομάδα στον αγωνιστικό χώρο και χθες τα χειροκροτήματα στο σουτ του Σκόκο και μετά την ευκαιρία του Μπλάνκο λειτούργησαν ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τους παίκτες, οι οποίοι ένιωσαν και πάλι πως ο κόσμος τούς ήθελε.

Η εικόνα της «Ενωσης» όσο περνούσε η ώρα χτιζόταν πάνω στην αυτοπεποίθηση που έφερνε η καλή απόδοση, για την οποία κύριοι υπεύθυνοι ήταν ο Χέρσι με τον Γεωργέα. Η πρώτη εμφάνιση του πρώην παίκτη της Τβέντε ήταν βάλσαμο για τον κόσμο, που είδε έναν ποδοσφαιριστή με καλά πατήματα, με εξαιρετική τεχνική και ταχύτητα.

Μαζί του ο αειθαλής αμυντικός, που είχε πολλή όρεξη και που βοήθησε στην ανάπτυξη της ΑΕΚ πάρα πολύ. Ο Μαντούκα, επίσης, είχε ένα εξαιρετικό πρώτο ημίχρονο και μετά το δοκάρι του Ντι Μαρία στο ξεκίνημα του ματς σιγά σιγά η ΑΕΚ ήταν αυτή που έδειχνε να θέλει πιο πολύ τη νίκη.

Το γκολ του Μαϊστόροβιτς με κεφαλιά-κανονιά άνοιξε το σκορ στο 43' και αυτό έδωσε μεγαλύτερη ορμή στην ΑΕΚ, που ένιωσε πως κάτι άρχιζε να λειτουργεί επιτέλους υπέρ της. Με τον Σουηδό, εκτός από σκόρερ, να είναι και ηγέτης στην άμυνα, μαζί με τον πολύ σταθερό χθες Αρσε και τον πολύ αξιόπιστο Γιάχιτς, η ελληνική ομάδα απορρόφησε την πίεση και κατάφερε να βγάλει αλώβητη τη βραδιά.

Κι αυτό παρ' ότι στο δεύτερο μέρος είδαμε μία πολύ καλύτερη Μπενφίκα, που απείλησε σε τέσσερις περιπτώσεις, αλλά ο Σάχα σε ετοιμότητα απέκρουσε με εξαιρετικό τρόπο. Ο Ζέσους έβγαλε από το παιχνίδι τον Σαβιόλα (μια θλιβερή σκιά του παλιού καλού παίκτη που είχε εντυπωσιάσει πριν από μία οκταετία) και δοκίμασε με διπλή αλλαγή να πιέσει την ΑΕΚ ψηλά.

Αντίθετα, αυτή που το έκανε σωστά ήταν η «Ενωση», η οποία με τον Σκόκο παραλίγο να φτάσει στο 2-0 στο 61', αλλά η τελική επιλογή του, από το να πασάρει στον Μπλάνκο, στέρησε την ομάδα του από ένα μαξιλάρι ασφαλείας. Η Μπενφίκα είχε την ευκαιρία για το 1-1 με τον Γουέλτον, αλλά η κεφαλιά του ήταν κακή, ενώ ένα φάουλ του Καρντόσο από τα τριάντα μέτρα, το οποίο ο Σάχα εξουδετέρωσε, έδειξε πως δεν ήταν η βραδιά των Λουζιτανών.

Ακόμα και η σωστή αποβολή του Γεωργέα, που άφησε την «Ενωση» με δέκα παίκτες για σχεδόν δέκα λεπτά, δεν επηρέασε, διότι χθες δεν υπήρξε παίκτης που να μην έτρεξε και να μην προσπάθησε. Από αυτό το ματς η ΑΕΚ δεν προκρίθηκε στον επόμενο γύρο, αλλά με τέτοια εμφάνιση έχει κάθε δικαίωμα να ελπίζει σε καλύτερες μέρες.

Αλλαξε όχι απλώς μια ομάδα, αλλά μια ολόκληρη νοοτροπία

Την ημέρα που τον προσέλαβε η Αρσεναλ, την 1η Οκτωβρίου 1996, μία εφημερίδα έβαλε ως τίτλο το απίθανο «Arsene Who?». Ενας Γάλλος με ύφος δασκάλου και γυαλάκια ήταν μακριά από το κλασικό στυλ του μάνατζερ που θα περίμενε κανείς να αναλάβει μία αγγλική ομάδα.

Τα γραφεία στοιχημάτων έβγαζαν τα ποσοστά για το αν θα άντεχε μέχρι τα Χριστούγεννα! Ωστόσο, ο Αλσατός που προερχόταν από την Ιαπωνία κατάφερε μέσα σε 13 χρόνια όχι μόνο να αλλάξει την εικόνα της Αρσεναλ από τον βαρετό και μονόχνωτο τρόπο παιχνιδιού, αλλά ολόκληρη τη φιλοσοφία του αγγλικού ποδοσφαίρου.

Ο Αρσέν Βενγκέρ ήταν ο άνθρωπος που θα διαφοροποιούσε το πώς οι Αγγλοι θα έβλεπαν τους ξένους προπονητές. Τότε οι πιο έγκυροι αρθρογράφοι έγραφαν πως είναι αδύνατο να μπορέσει μία ομάδα να πετύχει υψηλούς στόχους με ξένο προπονητή.

Τα τελευταία χρόνια γράφουν το ακριβώς αντίθετο, επιμένοντας πως κανείς Αγγλος τεχνικός δεν είναι σε θέση να πετύχει ό,τι ο Βενγκέρ, ο Μουρίνιο, ο Μπενίτεθ! «Αυτό είναι λάθος», λέει ο ίδιος, «γιατί ούτε τότε ίσχυε κάτι τέτοιο ως κανόνας ούτε τώρα».

Αν πάντως αντιληφθεί κανείς πόσο πολύ άλλαξε ο Βενγκέρ τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο οι Αγγλοι, θα συνειδητοποιήσει πως επέβαλε ουσιαστικά μια άλλη κουλτούρα! Το ωραίο ως έννοια για τον μέσο Βρετανό οπαδό ήταν η δύναμη, το πάθος, η υπερβολική ορμή και η ταχύτητα στο ματς. Ο Βενγκέρ κατάφερε με τα χρόνια να αλλάξει τη νοοτροπία.

Η ταχύτητα είναι το μόνο που δεν άλλαξε, όμως έβαλε μέσα στην καθημερινότητα πράγματα που, η Αρσεναλ για παράδειγμα, αγνοούσε για δεκαετίες. Οπως το passing game, την υπομονή στην εκδήλωση της επίθεσης, την κάθετη μπαλιά. Τα συνδύασε με μία ξεκάθαρη βούληση να παίρνεις αποτέλεσμα διά της επιβολής του ρυθμού σου στον αντίπαλο κι όχι όπως έκαναν επί χρόνια με τον Τζορτζ Γκρέιαμ στον πάγκο οι «κανονιέρηδες», με αμυντικό παιχνίδι και αντεπιθέσεις.

Ο Βενγκέρ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο τεχνικό σε μεγάλη ομάδα ξέρει να δουλεύει με τις ακαδημίες. Ο τρόπος που η Αρσεναλ λειτουργεί και ο τρόπος με τον οποίο έχει επενδύσει στα τμήματα υποδομής συναγωνίζεται πια ακόμη και τον βασιλιά του είδους, τον Αγιαξ. Μάλιστα η συχνότητα με την οποία τα τελευταία χρόνια ο Βενγκέρ και οι συνεργάτες του αναδεικνύουν παίκτες που εξελίσσονται σε αστέρια και γίνονται διεθνείς είναι μεγαλύτερη ακόμη και από του Αγιαξ.

Η Αρσεναλ τον τελευταίο καιρό έχει απλώσει και στην Ελλάδα και την Κύπρο τα… πλοκάμια της, με τη δημιουργία των σχολών σε συνεργασία με τον Κριστόφ Βαζέχα. Επίσης με την επίβλεψη του ανθρώπου που το μάτι του ανακάλυψε ένα σωρό ταλέντα, του Αλαν Σέφτον. Ο τρόπος που λειτουργεί είναι πια υποδειγματικός και για την Αγγλία πρωτοποριακός. Μετρούσα πριν αρχίσει το ματς στο «Emirates» τους επαγγελματίες της Αρσεναλ και από τους 45 συνολικά οι 16 έχουν γεννηθεί μετά το 1990!

Ενας αριθμός απίστευτος και μάλιστα, αυτά τα παιδιά δεν είναι απλώς στο ρόστερ, αλλά παίρνουν συνεχώς ευκαιρίες! Πέρυσι σε ένα ματς με τη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ για το Λιγκ Καπ παρέταξε τη νεότερη ομάδα στην ιστορία της Αρσεναλ σε επίσημο ματς! Με μέσο όρο τα 18 χρόνια, οι νεαροί «κανονιέρηδες» διέλυσαν 6-0 τη Σέφιλντ και ταυτόχρονα αποθεώθηκαν από τον Τύπο, τον προπονητή τους και τον κόσμο.

Κάποια από αυτά τα παιδιά ήταν μόλις 16 και 17 χρόνων, όπως ο Τζακ Γουίλσιρ. Προχθές με τον Ολυμπιακό έβαλε ξανά στο τέλος ένα άλλο αστέρι, τον 18χρονο Μεξικανό Κάρλος Βέλα. Ηταν ο πρώτος σκόρερ στο Παγκόσμιο Παίδων 2005 και αποκτήθηκε έπειτα από επιμελές σκάουτινγκ. Σε ένα χρόνο από το ντεμπούτο του, ο Βενγκέρ, που πάντα πίστευε στο ταλέντο του νεαρού Μεξικανού, δεν βιάζεται να τον χρησιμοποιήσει. Θεωρεί πως είναι θέμα χρόνου η επίθεση να αρχίζει από αυτόν.

Ο Αλσατός τεχνικός δεν φοβάται να δώσει σε έναν μικρό τη φανέλα βασικού. Η περίπτωση του σημερινού αρχηγού της ομάδας, Σεσκ Φάμπρεγκας, είναι χαρακτηριστική. Το 2004, 16χρονο παιδί, τον έβαζε να αντικαταστήσει ολόκληρο Πατρίκ Βιεϊρά. Εγινε ο νεότερος Ευρωπαίος σκόρερ στην ιστορία του κλαμπ, σκοράροντας με τη Ρόζενμποργκ. Μόλις ο Βενγκέρ ολοκλήρωσε την πώληση του Βιεϊρά στη Γιουβέντους τον έκανε βασικό.

Το ίδιο έγινε και με τον Σονγκ, τον Ντιαμπί, τον Εμπουέ. Ετσι, σε μία νύχτα έκανε βασικό τον Ασλεϊ Κόουλ πριν από το ματς με την Μπάγερν και τον Σεντέρος πριν από το ντέρμπι με την Τότεναμ. Ισως όμως η πιο σοφή κίνησή του τόσα χρόνια ήταν η απόκτηση του Ανρί από τη Γιουβέντους, στην οποία ο παίκτης βολόδερνε ως εξτρέμ. Κατάφερε σε μερικά χρόνια να τον μετατρέψει στον πληρέστερο κυνηγό του κόσμου!

Ο Βενγκέρ, περνώντας το κατώφλι του «Χάιμπουρι» το 1996, δεν αντικαθιστούσε μόνο έναν ξεπερασμένο προπονητή, τον Μπρους Ρίοκ. Ταυτόχρονα χάραζε τη στρατηγική της αλλαγής μιας ομάδας με ποδόσφαιρο τόσο βαρετό όσο το να βλέπεις βάρκες να κουνιούνται σε λιμάνι! Η Αρσεναλ του 1996 με την Αρσεναλ του 2009 απέχουν σε νοοτροπία και σε λογική όχι 13 χρόνια, αλλά έναν αιώνα! Και ο Βενγκέρ με την επιμονή του στα νέα παιδιά και στο καλό ποδόσφαιρο δείχνει σε όλους μία δύσβατη διαδρομή, η οποία, όμως, οδηγεί σίγουρα στην επιτυχία.

Φυσικά οι σκεπτικιστές λένε πως δεν κερδίζει τίτλους. Σοβαρά; Οι τρεις τίτλοι πρωταθλήματος, τα δύο νταμπλ, τα τέσσερα Κύπελλα Αγγλίας είναι αμελητέα ποσότητα; Πότε η Αρσεναλ ιστορικά κατακτούσε περισσότερα τρόπαια; Και η παρουσία της ομάδας στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ πόσο ασήμαντο είναι ως γεγονός; Και μην ξεχνάμε πως η Αρσεναλ επί Βενγκέρ κατέκτησε τον τίτλο αήττητη το 2003-2004 και κατάφερε συνολικά να μη χάσει σε 49 ματς, σε ένα πρωτάθλημα όπως αυτό της Πρέμιερ Λιγκ. Ολα αυτά όχι πριν από 50 χρόνια, αλλά τώρα, στον 21ο αιώνα!

Και κάποιοι προπονητές που μίλησαν χθες για την επέτειο του Αλσατού είπαν κάτι που είναι τελικά το μεγαλύτερο εύσημο: «Η Αρσεναλ είναι μία από τις ελάχιστες ομάδες που θα πλήρωνα ευχαρίστως για να τη δω να αγωνίζεται». Τελικά το κορυφαίο παράσημο για έναν προπονητή και την ομάδα του είναι αυτή η παραδοχή από τους αντιπάλους!