Αν είναι Ντιναμόν!

«Προσοχή παρακαλώ: τα ΤΡΙΑ αμυντικά χαφ παρακαλούνται να προσέλθουν στο πόστο τους. Επαναλαμβάνω, τα ΤΡΙΑ αμυντικά χαφ παρακαλούνται να προσέλθουν στο πόστο τους. Ευχαριστώ». Τρία αμυντικά χαφ, για όποιον χαζολογούσε και δεν άκουσε την αναγγελία.

Και δεν παίζουμε στο Μιλάνο με την Ιντερ του Μουρίνιο. Ούτε στη Βρέμη με τη Βέρντερ του Ντιέγκο και του Πιζάρο. Παίζουμε στο Βουκουρέστι με την Ντιναμό του Ν'Ντόι (όχι του κανονικού, του αδελφού του), του Μάριους Νικουλάε (που δεν θα παίξει) και της καυτής έδρας (που θα είναι δροσερή σήμερα, αφού ο αγώνας θα γίνει κεκλεισμένων των θυρών).

Ο.Κ., ο Κατσουράνης δεν είναι ο ορισμός του αμυντικού χαφ, ούτε έχει μοναδικό μέλημα να μαρκάρει. Ούτε ο Ζιλμπέρτο εδώ που τα λέμε. Μόνο ο Σιμάο είναι κλασικός τέτοιος τύπος, αλλά, όπως και να 'χει, δεν παύουν να είναι τρία αμυντικά χαφ, που άλλος θα αναλάβει να μένει λίγο πιο πίσω κι άλλος να κουβαλάει την μπάλα ή να την πασάρει μπροστά.

Στον εξής έναν: τον Σαλπιγγίδη, αφού τόσο ο Λέτο αριστερά όσο κι ο Καραγκούνης ή ο Νίνης δεξιά δύσκολα θα βρεθούν κοντά στον Σαλπιγγίδη. Αν προσπαθήσουμε να μετρήσουμε πόσες φάσεις έκανε ο Παναθηναϊκός κόντρα στην ΑΕΚ με τρία αμυντικά χαφ και 4-3-2-1, μας φτάνουν και μας περισσεύουν τα δάχτυλα που σχηματίζουν το σήμα της νίκης -και μάλιστα ό,τι έγινε, έγινε από τη στιγμή που μπήκε το γκολ και η ΑΕΚ ανοίχτηκε για να ισοφαρίσει.

Συμφωνώ ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα κι ως εκ τούτου ας μην περιμένουμε γιρλάντες και στολίδια, αλλά ποδόσφαιρο ουσίας. Αλλά από πότε η «ουσία» ήταν τόσο βαρετή; Αν δεχτούμε ότι το πρωτάθλημα «δεν είναι σκοπός, αλλά αυτοσκοπός», τότε το Europa League τι διάολο είναι; Σκοπός κεντρικής πύλης; Με το πρώτο παιχνίδι των ομίλων να έχει στραβώσει στο ΟΑΚΑ με τη Γαλατά και το δεύτερο να γίνεται στην τιμωρημένη έδρα μιας ομάδας σαφώς κατώτερης από την τουρκική, ποιος ο λόγος για τόσο παθητική στάση και σύστημα που πρώτα πάει για το μηδέν πίσω και μετά για το ένα μπροστά;

Κάποιοι θα πουν ότι δεν παίζουν ρόλο η διάταξη και το σύστημα, αλλά η φιλοσοφία και οι οδηγίες του προπονητή. Θα συμφωνούσα, αν τα δείγματα γραφής έως τώρα μου έδιναν αυτό το δικαίωμα. Αλλο το 4-2-3-1 όταν το εφαρμόζει η εθνική Ολλανδίας κι έχει στο «3» τον Φαν Πέρσι, τον Ρόμπεν και τον Σνέιντερ κι άλλο το (περσινό) Καραγκούνης - Κλέιτον - Γκάμπριελ. Και με το σύστημα αυτό να μεταλλάσσεται σε 4-3-2-1 αφαιρείται ένας παίκτης από μπροστά και παίρνει δυσμενή μετάθεση στο κέντρο.

Λιγότεροι επιθετικογενείς παίκτες, λιγότερες ευκαιρίες, λιγότερα γκολ, αυτά λέει η απλή αριθμητική. Η οποία αριθμητική συνεχίζει και λέει ότι με ήττα στο πρώτο παιχνίδι και ισοπαλία, ας πούμε, στο δεύτερο, έχεις ένα βαθμό. Και στο πρόγραμμα υπάρχουν -πέρα από τη διπλή αναμέτρηση με τη Στουρμ- επίσκεψη στην Τουρκία και το κεκλεισμένων των θυρών παιχνίδι με τους Ρουμάνους. Η ίδια αριθμητική επίσης λέει ότι με νίκη στη Ρουμανία έχεις τρεις βαθμούς στην τσέπη κι αν όλα πάνε καλά, θα τους κάνεις 9 με τους Αυστριακούς και θα έχεις ουσιαστικά «καθαρίσει». Ψέματα λέει;