Θρύλε, παίξε λίγο πιο αμυντικά

Οσοι είδαν τα χθεσινά πρωτοσέλιδα των εφημερίδων πίστεψαν ότι πιάσαμε Γενάρη και υμνούμε τη χάρη του Αγίου Αντωνίου. Οσοι πάλι είδαν μόνο το εξώφυλλο του «Goal» και τον τίτλο «Τεράστιε Αντώναρε» θεώρησαν ότι η καλή εφημερίδα πήρε ξεκάθαρη πολιτική θέση, στηρίζοντας τον προεκλογικό αγώνα του Ευάγγελου Αντώναρου.

Ο μόνος λόγος για τον οποίο έγινε το παιχνίδι του Ολυμπιακού με την Αρσεναλ είναι για να δοθεί μια τελευταία ευκαιρία στον Νικοπολίδη -έστω και στα στερνά της καριέρας του- να πείσει τον Κώστα Γκόντζο ότι είναι καλύτερος τερματοφύλακας από τον Χαλκιά. Ματαιοπονεί. Το πολύ να κατάφερε να πείσει τον Γκόντζο ότι ο Χαλκιάς εκτός από καλύτερος τερματοφύλακας είναι και πιο όμορφος απ' τον Αντώνη.

Τρελαίνομαι, αγαπητέ αναγνώστη, ύστερα από αγώνες των ελληνικών ομάδων στην Ευρώπη να διαβάζω την άλλη μέρα στις εφημερίδες αναλύσεις για τους λόγους της ήττας τους (σάμπως κερδίζουν και ποτέ για να διαβάσουμε και αναλύσεις για τη νίκη τους;). Χθες την κορυφαία την έκανε ο Σπύρος Γρομήτσαρης στον «Πρωταθλητή»:

«Ο Ολυμπιακός άλλωστε έχασε για τους λόγους που προαναφέραμε. Επειδή του έλειψε το καθαρό μυαλό στο τελευταίο μέρος του αγώνα και επειδή έπεσε σε ένα διαιτητή που σφύριζε μόνο υπέρ της Αρσεναλ».

Θα σε παρακαλέσω να δεχτείς για την οικονομία της ανάγνωσης ότι η Παράγκα κυνηγάει τον Ολυμπιακό και εντός και εκτός συνόρων και να προετοιμαστείς, διότι ο Σπύρος έχει και καλύτερο. Εξηγεί τι εννοεί όταν γράφει για «έλλειψη καθαρού μυαλού στο τελευταίο μέρος του αγώνα»:

«Το καθαρό μυαλό να μη βγει μπροστά σε ένα πολύ κρίσιμο χρονικά σημείο του αγώνα. Διότι ο Ολυμπιακός δέχτηκε το πρώτο γκολ σε μια στιγμή που είχε ξεμυτίσει».

Ορκίζομαι ότι ήμουν πρόθυμος και έτοιμος να δεχτώ τα πάντα. Οτι ο Ολυμπιακός έχασε επειδή είχε απουσίες, επειδή ήταν κουρασμένος, επειδή το χορτάρι ήταν ακούρευτο, επειδή την Τρίτη είχε ολόγιομο φεγγάρι και επηρεάστηκε ο Λεντέσμα, οτιδήποτε. Ομολογώ, όμως, ότι όσο και αν ξεγέλασα τον εαυτό μου, πιστεύοντας ότι είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά για όλα, δεν τα κατάφερα.

Μόλις διάβασα ότι ο Ολυμπιακός ηττήθηκε επειδή ανοίχτηκε -αντί προφανώς να παίξει ακόμα πιο αμυντικά- λύγισα. Είπαμε, και η φαντασία μου έχει τα όριά της.

Θα προέτρεπα τον Σπύρο, βέβαια, να έρθει λίγο και στη θέση των παικτών. Ακόμα και αν είχαν πάρει ρητή εντολή από τον Ζίκο «μην τολμήσετε να περάσετε τη σέντρα, διότι ένας ελεύθερος σκοπευτής σάς σημαδεύει απ' την κερκίδα, έτοιμος να την μπουμπουνίσει στους αντιρρησίες αμυντικής συνείδησης» δεν μπορεί, έστω και από περιέργεια να δουν πώς είναι ο Μανόνε από κοντά, θα παρέβαιναν την εντολή. Παιδιά είναι, δικαιολογούνται.

Πάντως, αν το συμπέρασμά μας είναι ότι ο Αδάμ έχασε την αιώνια ζωή επειδή ήταν περίεργη η Εύα και ο Ολυμπιακός τον αγώνα επειδή ήταν περίεργοι οι μεσοεπιθετικοί του, τότε ξέρουμε τουλάχιστον ποιο είναι το μικρό του Βεελζεβούλ. Αρσέν!

Στο «Goal» ο Βαγγέλης Μπραουδάκης επισημαίνει πολύ σοφά ότι ο τρόπος της ήττας δίνει δόξα στον ηττημένο: «Εχει, όμως, μέγιστη σημασία το πώς χάνεις: ηττάσαι έπειτα από "βομβαρδισμό" και "ηρωική" υπεράσπιση, ηττάσαι αφού έχεις καταθέσει στο χορτάρι κάθε δυνατότητα αντίστασης ή ηττάσαι παραδίδοντας νωρίς νωρίς τα όπλα, για την ακρίβεια χωρίς καν να πολεμήσεις;».

Δεν θέλω να κάνω στον Βαγγέλη μου την ερώτηση-παγίδα «γιατί, σώνει και ντε, να ηττηθείς δηλαδή; Χολέρα έχει η νίκη;» ούτε να του θυμίσω τα εκτός έδρας «διπλά» του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, γιατί θα τον μπερδέψω και θα 'χω τύψεις μετά.

Συνεχίζει ο καλός μου: «Αναλόγως στάσης κρίνεσαι ως προς την εμφάνιση. Ε, ο Ολυμπιακός παίρνει καλό βαθμό (σε αντίθεση π.χ. με τον Παναθηναϊκό στο "Βιθέντε Καλντερόν" ή την ΑΕΚ στο "Γκούντισον Παρκ" που επίσης έχασαν) ακριβώς επειδή ανάγκασε –παντοιοτρόπως– την Αρσεναλ να ιδρώσει, να προβληματιστεί, να χρειαστεί 78 λεπτά έως ότου να ξεκλειδώσει τον έτσι κι αλλιώς δικό της αγώνα».

Εχω μαγευτεί. Κατ' αρχάς, φίλε αναγνώστη, θεωρούμε δεδομένο ότι οι ελληνικές ομάδες θα χάνουν εσαεί στην Ευρώπη. Αφού, λοιπόν, έτσι κι αλλιώς ελπίδα δεν υπάρχει και η μόνη χαρά που τους απέμεινε είναι μήπως αντέξουν και δεχθούν το γκολ μετά το 70' και όχι απ’ το 3', γιατί δεν διοργανώνουν ένα δικό τους τουρνουά, να το ευχαριστηθούν και οι ίδιοι και ο κόσμος τους;

Να μαζευτούν αύριο οι πρόεδροι του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ με συντονιστή τον Ρεχάγκελ και να αποφασίσουν ότι στα ευρωπαϊκά παιχνίδια θα ισχύουν γι' αυτούς συγκεκριμένοι κανόνες και συγκεκριμένος βαθμοκατάλογος. Για παράδειγμα:

• Απαραβίαστη εστία για 45 λεπτά= 5 πόντοι. Για 60 λεπτά=10. Για 80= 20.

• Πέρασμα σέντρας= 5 πόντοι.

• Κερδισμένο κόρνερ= 10 πόντοι.

• Υποψία ευκαιρίας= 90 πόντοι.

• Υποψία ευκαιρίας και κερδισμένο κόρνερ=100 πόντοι.

Στο τέλος των ευρωπαϊκών υποχρεώσεών τους θα κάνουν τη σούμα και η ομάδα η οποία θα έχει συγκεντρώσει τους περισσότερους πόντους (με κάθε τρόπο, π.χ. χρησιμοποιώντας 10 στόπερ και έναν τερματοφύλακα ή 10 τερματοφύλακες και ένα στόπερ) θα κερδίζει ένα μεγάλο δώρο. Τον Ρεχάγκελ προπονητή, ίσως.

Θα έχουν κι άλλη χάρη τα παιχνίδια έτσι. Θα περνάει δηλαδή τη σέντρα ο παίκτης και μόλις ολοκληρώσει το κατόρθωμά του θα τρέχει στην κερκίδα και θα γίνεται ένα με τον κόσμο που θα παραληρεί. Μπορεί οι ξένοι να μας περάσουν για τρελούς και να μας κοροϊδεύουν, όμως αυτό είναι το λιγότερο. Σάμπως και τώρα τι κάνουν δηλαδή;

Ηταν καταπληκτικός ο υποψήφιος της Ν.Δ. στην Α' Αθήνας Μανώλης Μαυρομμάτης (Μανώλη, για σένα δουλεύω) στη «Super Μπάλα Live», αγαπητέ αναγνώστη. Εγκυροι εκλογολόγοι μού έλεγαν ότι με την ατάκα του «ο διαιτητής σε 4-5 φάσεις αδίκησε τον Ολυμπιακό» ξεπέρασε στη μάχη του σταυρού την Ελενα Κουντουρά…

Λίγο αργότερα, όταν υπογράμμισε ότι «πριν από το 2-0 ο Ολυμπιακός είχε φτάσει πολύ κοντά στην ισοφάριση», άφησε πίσω του και τον Αβραμόπουλο. Αν, μάλιστα, έλεγε ότι Ολυμπιακός κατάφερε τελικά να ανατρέψει το 2-0 και να ισοφαρίσει, θα ξεπερνούσε και την Ντόρα Μπακογιάννη στην Α' Αθήνας (λίγοι νομίζεις ότι θα τον πίστευαν;).

Βερνικοπολίδης

Ο εθνικός τερματοφύλακας είναι έτοιμος για την επόμενη παράστασή του. Στα στιβαρά του μπράτσα και στο ευφυές πνεύμα του στηρίζουν όλοι οι Ελληνες τις ελπίδες τους για μια ακόμα επιτυχία της Εθνικής ποδοσφαίρου. Ζυγώνει η ώρα που θα ξανακούσουμε το δοξασμένο «στον έβδομο ουρανό όλοι, αδέρφια». Διότι ο Βερνικοπολίδης μπορεί να καταφέρει τα πάντα Κατσόρλα…