Ποντικαράδες, προσοχή, νεούδια, στοιχηθείτε

Βάζοντας κάτω την τωρινή 11άδα του Ολυμπιακού -αφήνοντας έξω τον Νικοπολίδη, ο οποίος είναι μεν παλαίουρας, αλλά είναι και τερματοφύλακας, άρα μπορεί να κάνει συγκεκριμένα πράγματα–, έχουμε και λέμε: Ντιόγο, Ντουντού και Αβραάμ μετράνε ένα χρόνο στην ομάδα. Μέλμπεργκ και Ζαϊρί λίγους μήνες. Ραούλ Μπράβο και Λεντέσμα, πριν προλάβουν να παλιώσουν, πήγαν ένα χρόνο δανεικοί στην πατρίδα τους.

Ο Λεονάρντο θα μέτραγε ήδη δύο χρόνια παρουσίας στην ομάδα, αν τον έναν δεν τον είχε περάσει στα πιτς. Ποιες παλιοσειρές μένουν; Ο Ζεβλάκοφ κι ο Τοροσίδης. Ο πρώτος -αν και αμυντικός- παραλίγο να βάλει γκολ στον Σάχα και είδε την μπάλα να σταματάει στο δοκάρι κι ο δεύτερος τα έκανε όλα υπέροχα. Οπως και με τον ΠΑΟΚ. Οπως και με την Αλκμααρ.

Με την αποστρατεία του Τζόρτζεβιτς, του Αντζα και του Κοβάσεβιτς και την πώληση του Μπελούτσι, ο Ολυμπιακός εμφάνισε ένα έλλειμμα ψυχής, τσαγανού, εμπειρίας και ηγετικής παρουσίας. Προσθέστε και την απραξία του Στολτίδη, για τον οποίον ούτε ο Τιμούρ δεν περίμενε ότι θα ξαναπαίξει, τον παροπλισμό του Πάντου, τον άχρωμο, άγευστο, άοσμο Ντομί, που δεν θα παλιώσει όσα χρόνια κι αν περάσει στην ομάδα, τη «φρεσκαδούρα», -αλλά σε καμία περίπτωση ηγετική φυσιογνωμία (ακόμα τουλάχιστον)- των δύο μικρών Παπαδόπουλων, του Γκαλίτσιου, του Νταρμπισάιρ, του Μήτρογλου.

Ελλειμμα το οποίο πίστευαν στον Ολυμπιακό ότι θα φέρει σε λογαριασμό ο Γκαλέτι, μπολιάζοντάς τον με τον κωλοπετσωμένο και μαθημένο στα δύσκολα Μαρέσκα (και οι δυο τους «ψημένοι» στην Primera Division), ώστε πλάι τους να αποκτήσουν παρόμοια νοοτροπία και αύρα νικητή και οι υπόλοιποι.

Μόνο που Γκαλέτι και Μαρέσκα είναι εκτός εδώ και καιρό –στην πιο δύσκολη και απαιτητική περίοδο για την ομάδα. Κι όμως, ο Ολυμπιακός στο θεωρητικά πιο εύκολο ματς από ένα σετ τεσσάρων παιχνιδιών δεν τα κατάφερε (με την Καβάλα στο Καραϊσκάκη) κι έκανε το «3 στα 3» σε Τσάμπιονς Λιγκ και Σούπερ Λίγκα, περνώντας μάλιστα νικηφόρα από τα δύο στα τρία πιο δύσκολα εκτός έδρας ματς όλης της χρονιάς. Με ένα γκολ διαφορά και στα τρία παιχνίδια. Με σφιχτή άμυνα. Με προπονητή είτε τον υπηρεσιακό Μπάντοβιτς είτε τον φρεσκότατο Ζίκο.

Με κανέναν ή έναν επιθετικογενή χαφ στην 11άδα –πέραν του επιθετικού–, τον Ζαϊρί στο ΟΑΚΑ, αλλά όχι στην Τούμπα. Αλλά με Τοροσίδη να κάνει τα παιχνίδια της ζωής του. Καλός με τους Ολλανδούς (1 γκολ), καλύτερος με τον ΠΑΟΚ (2 ασίστ), άριστος με την ΑΕΚ (2 γκολ). Δεν τον περίμεναν ούτε οι ίδιοι να πάρει αυτός όλη την ομάδα στην πλάτη του και να την πάει στα σίγουρα μέχρι να γυρίσουν οι τραυματίες, κι όμως το έκανε. Παίζοντας στην άμυνα, στον άξονα, στο δεξί άκρο ή ως κρυφός κυνηγός. Ξαφνικά τα 7 εκατομμύρια της ρήτρας που έμοιαζαν υπερβολικό ποσό φαίνονται λίγα.

Κι ο Ολυμπιακός από το «μείον τόσο» μπορεί το Σαββατοκύριακο να είναι μόνος πρώτος. Μόνο οι παίκτες που είναι χρόνια στην ομάδα -και ειδικά οι Ελληνες ή οι ξένοι που είναι μαζί μας τόσα χρόνια ώστε να έχουν αφομοιώσει τα χούγια μας- μπορούν να καταλάβουν και να αναλάβουν το μερίδιο της ευθύνης. Θύμισε αυτός ο Τοροσίδης τον Τοροσίδη που παίζει στην Εθνική; Σε καμία περίπτωση, όπως ας πούμε ο Αμανατίδης της Αϊντραχτ είναι άλλος απ' αυτόν της Εθνικής.

Απ' την άλλη, διαφορετικός είναι και ο Χαριστέας της Εθνικής απ' αυτόν της Νυρεμβέργης, διότι ο Αγγελος πρώτα την Εθνική νιώθει «ομάδα του» και μετά τον σύλλογό του. Η σημασία του παλιού, του ανθρώπου που καταλαβαίνει πράγματα χωρίς να χρειαστεί να του τα πουν, είναι αυτή που ώθησε τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού να ανανεώσουν τον Καραγκούνη μέχρι τα 35 του και να τον πλαισιώσουν φέτος με τον Κατσουράνη και πέρυσι με τον Ζιλμπέρτο.

Η ίδια ανάγκη οδήγησε τον Ζαγοράκη και τον Βρύζα να ανανεώσουν το συμβόλαιο του 35χρονου Κονσεϊσάο, μετρώντας προσεκτικά τα υπέρ και τα κατά της απόφασής τους. Αυτό οδήγησε πέρυσι την ΑΕΚ στο να ξεπαντελονιαστεί για να πάρει τους 30+ Μαϊστόροβιτς και Χουανφράν και 30 παρά κάτι Κυργιάκο, το ίδιο είχε επιχειρήσει παλιότερα και με τον 35χρονο Ριβάλντο.

Φέτος η ΑΕΚ επένδυσε στο ταλέντο και τα νιάτα, στο μέλλον και όχι στο παρόν. Αυτό την έχει φέρει να παίζει τα ρέστα της με τον Παναθηναϊκό από την πέμπτη κιόλας αγωνιστική. Αντιθέτως, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, λόγω πληθώρας λύσεων και «πείνας» ο πρώτος, λόγω εμπειρίας και χρόνιου πρωταθλητισμού ο δεύτερος, είναι τα δυο άλογα που έχουν φύγει πολύ μπροστά από την πρώτη κιόλας στροφή.