Mετάλλιο; Κάποιος να τον ξυπνήσει...

Τις προηγούμενες ημέρες έλαβα 4-5 e-mail (αλλά και κάμποσα μηνύματα στο προσωπικό μου blog) με παρόμοιο περιεχόμενο: «Γιατί ο Τύπος κρατάει στο απυρόβλητο το Γιόνας Καζλάουσκας; Η επιτυχία φέρνει αυτομάτως ασυλία; Αν ο Γιαννάκης έκανε λάθη όπως αυτά του Λιθουανού, θα τον περνούσατε γενεές δεκατέσσερις».

Η απάντησή μου θα μπορούσε να περιοριστεί σε λιγότερες από 15 λέξεις: «Ο Καζλάουσκας βρίσκεται στο απυρόβλητο επειδή κατέκτησε ευρωπαϊκό μετάλλιο με αυτή την ομάδα». Με πέντε «ρούκις» (εκ των οποίων ο ένας -Περπέρογλου- έπαιζε αναγκαστικά βασικός), άλλους δύο που είχαν υποτυπώδη πείρα μεγάλων διοργανώσεων και μόλις πέντε έμπειρους. Από αυτούς τους πέντε έμπειρους ο ένας «γυάλιζε» πάγκο την προηγούμενη διετία (Ζήσης), ενώ ένας δεύτερος ζει και παίζει κυνηγημένος από κάθε λογής δαίμονες (Σχορτσανίτης).

Οταν ξεκίνησε η προετοιμασία της Εθνικής, ο Λιθουανός είχε στα χέρια του μόλις τρία σίγουρα χαρτιά: τους κ.κ. Σπανούλη, Φώτση, Μπουρούση. Το «όχι» των Τσαρτσαρή, Παπαλουκά, Διαμαντίδη και τελικά Βασιλόπουλου κουδούνιζε στ' αυτιά του σαν άδικη τιμωρία από κάποιον αόρατο γυμνασιάρχη. Ξενόφερτος ο ίδιος ο Καζλάουσκας, δεν είχε συνεργαστεί στο παρελθόν με κανέναν από τους παίκτες, εκτός του Σχορτσανίτη, του Καλαμπόκη και του -άβγαλτου όταν ο Καζλάουσκας δούλεψε στον Ολυμπιακό- Πρίντεζη.

Τους δύο «Αμερικανούς» τούς γνώριζε μόνο από φωτογραφίες και dvd, ενώ τους δύο που πέρυσι αγωνίστηκαν στο Μαρούσι τους έμαθε από ματσάκια του ελληνικού πρωταθλήματος. Ανάμεσα στους 12 που πήγαν Πολωνία υπήρχαν ένα παιδαρέλι και ένας άνεργος. Οι δυο τους (Καλάθης, Καλαμπόκης) χρεώθηκαν ρόλους καθοριστικής σημασίας, οι δε βασικοί δεν είχαν δικαίωμα ούτε στο ντεφορμάρισμα, ούτε στην κόπωση, ούτε στα φάουλ.

Κι όμως, αυτό το ετερόκλητο σύνολο το μετέτρεψε με τη βοήθεια των συνεργατών του σε ομάδα ικανή όχι μόνο να σταθεί στο Ευρωμπάσκετ, αλλά και να κερδίσει διάκριση. Προτίμησε να ποντάρει σε ολίγους παίκτες, τους μαθημένους στην ευθύνη, αλλά απένειμε σε αυτούς ευδιάκριτους ρόλους, ενώ έλυσε εκ των ενόντων δύσκολα σταυρόλεξα, όπως αυτό που προέκυψε από την αδυναμία του Περπέρογλου να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις. Ο Γιώργος Πρίντεζης έγινε αξιόλογο «τριάρι» μέσα σε δύο μήνες και κράτησε άσους από το ΝΒΑ (Τούρκογλου, Νάχμπαρ).

Ο προπονητής παρουσίασε την ομάδα ετοιμοπόλεμη από την πρώτη κιόλας μέρα (όταν παρέπαιαν ακόμα και οι Ισπανοί), την κράτησε όρθια στα δύσκολα και τη βοήθησε να κερδίσει μικρό τελικό για πρώτη φορά στην ιστορία της. Ποιος, ο «παγερός» και κάπως μονήρης Καζλάουσκας, ο οποίος δεν μιλάει τη γλώσσα, δεν γνωρίζει τα χούγια και τις παραξενιές των παικτών, δεν ξέρει πώς να μιλήσει στο θυμικό του καθενός ούτε είναι μυημένος στη μοναδική κι αμίμητη ελληνική νοοτροπία...

Το τελευταίο μου επιχείρημα ελπίζω ότι θα σας φανεί αφοπλιστικό: με ποια λογική και με τι θράσος πιστεύει ο δημοσιογράφος -και ακόμα περισσότερο ο φίλαθλος- ότι ξέρει καλύτερα από τον προπονητή τη δουλειά του προπονητή; Ελάχιστοι έχουν κερδίσει αυτό το δικαίωμα, με πρώτο φυσικά τον Φίλιππο Συρίγο. Αλλά για ποια ασυλία μιλάμε, όταν αυτοί οι ελάχιστοι γνώστες άσκησαν εξαρχής σκληρή (και δικαιολογημένη) κριτική στον Καζλάουσκας στη διάρκεια της προετοιμασίας;

Νεώτεροι συνάδελφοι, ακόμα και μειράκια του χώρου, του άλλαξαν τον αδόξαστο αυτές τις μέρες στα γραπτά τους ή με ραδιοφωνικά σχόλια. «Ροχαλίζει στον πάγκο» και τα τοιαύτα. Ομολογώ ότι η δική μου «απόφαση» να τον στηρίξω μέχρι να γίνει η σούμα του Ευρωμπάσκετ οφείλεται εν μέρει σε αντίδραση απέναντι στη βιασύνη και τη μίζερη τακτική των ασχέτων και των ημιμαθών.

Το τελικό αποτέλεσμα του Ευρωμπάσκετ διαψεύδει τους επικριτές και δικαιώνει τον Καζλάουσκας και τις επιλογές του, όπως το αποτέλεσμα προηγούμενων διοργανώσεων δικαίωνε τον Παναγιώτη Γιαννάκη και τις δικές του. Πού θα βρισκόταν τώρα η Εθνική ομάδα, αν αντιμετώπιζε με κραυγές και με βιαστικές αποφάσεις ποδοσφαιρικού τύπου κάθε στραβοπάτημά της;