Κάτω τα χέρια από το μετάλλιο

Το μετάλλιο που κατέκτησαν τα… αδιόρθωτα παλιόπαιδα της Εθνικής μπάσκετ στο Κατοβίτσε καλά θα κάνουν να το πάρουν στο σπίτι τους και να το μοιραστούν με την οικογένεια και τα αγαπημένα τους πρόσωπα, μαζί και τις αναμνήσεις από το Ευρωμπάσκετ. Η επιτυχία ανήκει στους παίκτες, στους προπονητές, στα υπόλοιπα μέλη της ομάδας και στους φιλάθλους που ακολούθησαν την ομάδα στην Πολωνία ή παρακολούθησαν με αφοσίωση τους αγώνες της από την τηλεόραση. Εκτός του χορηγού των Εθνικών ομάδων μπάσκετ, κανένας άλλος δεν δικαιούται να ισχυριστεί ότι έχει μερίδιο στην επιτυχία.

Η πολιτεία λείπει σε ταξίδι για δουλειές. Ούτε ναύλωσε τσάρτερ για τους θριαμβευτές του Κατοβίτσε ούτε οργάνωσε υποδοχή για να τους ανταμείψει στο αεροδρόμιο. Ο Γιάννης Ιωαννίδης αγνόησε το καθήκον του και συνέχισε την προεκλογική του εκστρατεία. Γιατί, κύριε υφυπουργέ;

Η Ομοσπονδία μπάσκετ ελάχιστα πράγματα έπραξε για να στηρίξει τον προπονητή που η ίδια επέλεξε. Οταν η Εθνική γνώρισε την πρώτη της ήττα, ο ίδιος ο –θέσει– ισχυρός ανήρ της ΕΟΚ, Τάκης Τσαγκρώνης, κυκλοφορούσε απρόσκλητος στα δημοσιογραφικά του γηπέδου του Μπιντγκόζ, γελούσε, χλεύαζε («σας τα 'λεγα εγώ») και τέντωνε τα νευρα των στενοχωρημένων. Τα ίδια είχε κάνει το 2003, επί Ιωαννίδη, στη Σουηδια. Γιατί, κύριε γενικέ;

Ο Τύπος, δυσοίωνος στις προβλέψεις του εξαρχής και πιστός στο modus operandi των τελευταίων ετών, περί άλλα ετυρβάζετο, ακόμα και το βράδυ του μεταλλίου (με πρωτεργάτισσα κατά τα ειωθότα την αισχρή ΕΡΤ). Το «μπέναλντι» του Κάμπορα, η «ψυχάρα του Τόρο», τα νεύρα του Ντούσκο, δυσλεξικοί σχολιαστές, αγράμματοι διαιτητοπατέρες, χρωματιστές βαρκούλες που αρμενίζουν σε βάλτο. Μάλιστα οι οπαδικές φυλλάδες ξεπέρασαν τον εαυτό τους σε γελοιότητα. Οι «κόκκινες» έγραψαν ότι η Εθνική πήρε το μετάλλιο χάρη στον Σχορτσανίτη ενώ «ο Σπανούλης ήταν χάλια», οι δε «πράσινες» είδαν μόνο Νικ Καλάθη και «τον Τεόντοσιτς που έπαιξε μεγάλο μπάσκετ μόλις έβγαλε τη φανέλα των losers»!

Αντί να χάνω τον χρόνο μου με ανούσια «γιατί;» τους αφιερώνω την ίδια φωτογραφία που έκανα φόντο στον υπολογιστή μου: Σπανούλης και Μπουρούσης αγκαλιασμένοι αντικρίζουν τον φακό λίγο μετά την απονομή, δείχνουν τα μετάλλιά τους και λάμπουν με χαμόγελο χιλιάδων μεγαβάτ. Σε λίγους μήνες οι κάθε λογής κάφροι που λυμαίνονται τα ελληνικά γήπεδα θα τους βάλουν να σκοτωθούν μεταξύ τους.

Κανένας δεν πίστεψε σε αυτή την Εθνική, εκτός από τα ίδια τα στελέχη της και το πιστό κοινό της. Μολονότι οι ψύχραιμοι ξεκαθάρισαν εξαρχής ότι ουδείς θα ζητούσε ρέστα σε περίπτωση αποτυχίας, πολλοί αδιαφόρησαν για τα ελαφρυντικά και περίμεναν με το τουφέκι στη γωνία. Οταν ήρθαν οι ήττες, ακούστηκαν οι πρώτες ομοβροντίες.

Η ομάδα έκλεισε τα αυτιά της και συνέχισε την προσπάθεια, επιστρατεύοντας τα στοιχεία που χρειαζόταν για να διορθώσει την πορεία: μαχητικότητα, πάθος, αλληλεγγύη, αλλά και επαγγελματισμό και ρεαλισμό και καθαρό βλέμμα. Χάρη σε αυτά τα όπλα έκανε την υπέρβαση και τρύπησε το ταβάνι. Επέστρεψε χθες θριαμβεύτρια στην Ελλάδα και περίμενε να εισπράξει όσα της αξίζουν.

Αντ' αυτού συνάντησε άφθονη αδιαφορία, αλλά και δυσπιστία από το γαλουχημένο στον αυτισμό του ελληνικού ποδοσφαίρου κοινό. Δεν ήταν, λέει, καλό το θέαμα, ούτε τίποτε ιδιαίτερο η απόδοση των παικτών, πόσω μάλλον το επίπεδο της διοργάνωσης. Ο Καζλάουσκας; Μα αυτός ήταν… βαρίδι για την ομάδα και... κοιμόταν στον πάγκο. Προφανώς όσο κοιμόταν ο Ρεχάγκελ το 2004, όταν η Εθνική Ελλάδας έπαιξε εκείνο το αποκρουστικό ποδόσφαιρο στην Πορτογαλία…