Οι πρώτες ενδείξεις γι' αυτό το πρωτάθλημα

Στο ποδόσφαιρο ακόμα και τρεις αγωνιστικές είναι μεγάλο χρονικό διάστημα. Πόσω μάλλον 26 που μένουν μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος. Ομως, ακόμα και έτσι, οι ενδείξεις που έχουμε για το φετινό πρωτάθλημα έχουν ενδιαφέρον. Οσο και να μοιάζει βιαστική η εκτίμηση, πιστεύω ότι το πρωτάθλημα είναι υπόθεση δύο ομάδων. Του Ολυμπιακού και του ΠΑΟ. Και δεν είναι μόνο η διαφορά οικονομικής δύναμης που υπάρχει ανάμεσα στους δύο και τους υπόλοιπους -είναι και η διαφορά νοοτροπίας. Απ' όσο είδαμε το καλοκαίρι, οι ομάδες της Θεσσαλονίκης ενισχύθηκαν μεταγραφικά σε σημαντικό βαθμό.

Ενδειξη, αλλά όχι απόδειξη των φιλοδοξιών τους. Η δυναμικότητά τους, φυσικά, μετριέται μέσα στο γήπεδο. Λοιπόν, στα δύο πρώτα κρίσιμα τεστ τόσο ο ΠΑΟΚ -κυρίως- όσο και ο Αρης απέτυχαν. Φυσικά το ξαναγράφω ότι είναι ακόμα νωρίς για χαρακτηρισμούς και συμπεράσματα, αλλά ο «Δικέφαλος του Βορρά» άρχισε πολύ στραβά τη χρονιά. Και αυτό το στράβωμα στην αγωνιστική απόδοση συνεχίζεται.

Η περσινή απόδοση του ΠΑΟΚ έδειχνε ότι με την κατάλληλη ενίσχυση στο βάθος του πάγκου κυρίως θα μπορούσε να χτυπήσει τους δύο βασικούς διεκδικητές του πρωταθλήματος και την ΑΕΚ αλλά και να σημειώσει εκτός έδρας νίκες που θα τον καθιστούσαν διεκδικητή και θα μπορούσαν να του δώσουν και τον τίτλο. Ο ΠΑΟΚ, λοιπόν, στον πρώτο μεγάλο αγώνα μέσα στο γήπεδό του -και όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει Τούμπα- με τον Ολυμπιακό των ελλείψεων και των πολλών προβλημάτων έχασε το παιχνίδι και φυσικά έβαλε ταφόπετρα στις όποιες φιλοδοξίες του για κάτι περισσότερο από πέρυσι.

Βέβαια, επειδή η ήττα αυτή σημειώθηκε τόσο νωρίς δεν συνιστά καταστροφή, αλλά -προσωπικά- δεν με πείθει ο «Δικέφαλος» ότι μπορεί να κάνει το κάτι παραπάνω. Παράλληλα διατρέχει και τον κίνδυνο να πέσει σε μια κατάσταση εσωστρέφειας που θα τον ροκανίσει από μέσα, όπως το σαράκι τρώει το ξύλο. Με τον Αρη τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Επαιξε καλό ποδόσφαιρο και θα μπορούσε να είχε πάρει ακόμα και τη νίκη.

Το «διπλό» σε συνδυασμό με τις φιλοδοξίες σου σε κάνει διεκδικητή. Διαφορετικά, το ανώτερο που μπορείς να πετύχεις είναι το καλύτερο δυνατό πλασάρισμα πίσω από τους δύο πρώτους. Ειδικά για τις ομάδες της Θεσσαλονίκης είναι δεδομένο ότι οι νίκες στην πρωτεύουσα στα ντέρμπι μπορούν να δώσουν το κάτι παραπάνω. Και για κάτι τέτοιο είναι μάλλον νωρίς, παρά το γεγονός ότι ο Αρης φέτος έχει ρόστερ που μπορεί να κάνει τη ζημιά στην Αθήνα, αλλά δεν γνωρίζω αν πιστεύει ότι μπορεί να τολμήσει το αδιανόητο.

Ο γράφων θεωρεί ότι η διεκδίκηση του πρωταθλήματος έχει κλειδώσει πριν από την έναρξή του. Ολυμπιακός και ΠΑΟ είναι τα δύο άλογα της κούρσας που ξεχωρίζουν. Το πρωτάθλημα, όσο δεν υπάρχει κάποιος άλλος που να έχει τη δυνατότητα να κάνει επενδύσεις της έκτασης που κάνουν οι δύο μεγάλοι, θα παραμένει μια «κοκκινοπράσινη» υπόθεση. Αυτό σημαίνει -ανάμεσα σε πολλά άλλα- ότι την όποια «εξουσία» επεμβαίνει και καθορίζει -στον βαθμό που αυτό συμβαίνει- τα πράγματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο θα μοιράζονται οι δύο μεγάλοι.

Το βραβείο του πρωταθλητή είναι η πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και τα εκατομμύρια που φέρνει. Μάλιστα, όσο περισσότερο οι ομάδες μπαίνουν στις ράγες της αθλητικής επιχείρισης τόσο περισσότερο αυτά τα χρήματα θα γίνονται ο πρωταρχικός στόχος τους, με αποτέλεσμα και η πόλωση να μεγαλώνει. Υπάρχουν και κάποια άλλα στοιχεία στο φετινό πρωτάθλημα που από τώρα δείχνουν τα χαρακτηριστικά του.

Βρισκόμαστε ήδη στην τέταρτη αγωνιστική και η διαφορά του πρώτου από τους τέσσερις τελευταίους της βαθμολογίας είναι ήδη 10 βαθμοί. Μία διαφορά που θα διευρύνεται όσο προχωράμε προς το τέλος του πρωταθλήματος και η οποία στην τελική τιμή της δείχνει την πραγματική δυναμική των ομάδων ενός πρωταθλήματος. Αν κάποιος μελετήσει τις διαφορές των τελευταίων δέκα χρόνων, τότε θα βγάλει πολλά συμπεράσματα που θα ακυρώσουν κάποιες κοινότοπες δικαιολογίες.

Ενα μετάλλιο στη σκιά

Τα πρωτοσέλιδα του αθλητικού Τύπου είναι δεδομένο ότι επιτελούν μια λειτουργία ανάλογη με αυτή του ντελάλη της λαϊκής. Φωνάζουν. Δεν ενημερώνουν και δεν αξιολογούν. Τα πρωτοσέλιδα της Δευτέρας είχαν να πουλήσουν ένα «καλό» προϊόν σε πολλούς πελάτες. Το «διπλό» του Ολυμπιακού στην Τούμπα. Με δεδομένο ότι οι Ελληνες είναι περισσότερο οπαδοί παρά φίλαθλοι -μια πραγματικότητα που ο αθλητικός Τύπος καλλιέργησε με συνέπεια εκμεταλλευόμενος τις αναπηρίες του εκπαιδευτικού συστήματος- οι ειδήσεις που αφορούν τους συλλόγους -ιδίως τους μεγάλους- θα κερδίζουν θέση στα πρωτοσέλιδα γιατί πουλάνε.

Ενα πρωτοσέλιδο για μία επιτυχία της Εθνικής απαιτεί και κοινό που θα την εκτιμήσει. Τέτοιο κοινό υπάρχει, αλλά συρρικνώνεται διαρκώς. Το γεγονός ότι το χάλκινο μετάλλιο της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ δεν ήταν το κεντρικό θέμα στα πρωτοσέλιδα της χθεσινής μέρας δείχνει -ανάμεσα στα άλλα- πόσο «δεδομένες» θεωρούμε τις επιτυχίες της Εθνικής μπάσκετ, η οποία έχει τις περισσότερες και μεγαλύτερες διακρίσεις -και με θαυμαστή συχνότητα- από κάθε άλλη εθνική ομάδα. Και είναι άδικο.

Για μια χώρα με αυτό το μέγεθος, οι επιτυχίες της Εθνικής μπάσκετ είναι πολύ, μα πάρα πολύ μεγάλη υπόθεση, όσο και αν πολλοί τις υποβαθμίζουν με εγκληματική ευκολία. Το μπάσκετ στην Ελλάδα, μετά την πρώτη εκείνη μεγάλη επιτυχία του 1987, που σήμερα μοιάζει τόσο μακρινή, ακολούθησε ένα δρόμο που ήταν δρόμος «σποράς». Από τότε μαζεύει καρπούς. Σε επιτυχίες και σε «παραγωγή» αθλητών όσο και αν ο όρος «παραγωγή» με ενοχλεί επειδή εξισώνει κάπως τους ανθρώπους με τα προϊόντα.

Φυσικά, ως παιχνίδι απαιτεί λιγότερες επενδύσεις απ' όσες το ποδόσφαιρο, παίζεται σε μικρότερους χώρους και με λιγότερους αθλητές. Εδώ, όμως, γεννάει επιτυχίες και αθλητές και αυτό πρέπει να το αναγνωρίσουμε σε εκείνους που το καταφέρνουν και να τους χειροκροτήσουμε. Και όχι να τους θάβουμε πίσω από ένα πρωτοσέλιδο με θέμα μία εκτός έδρας νίκη σε παιχνίδι πρωταθλήματος.

Το «μπράβο» στα παιδιά της Εθνικής μπάσκετ για το κατόρθωμά τους -που αν υπολογίσει κάποιος και τις συνθήκες στις οποίες επιτεύχθηκε έχει το ειδικό βάρος του χρυσού- το δίνουν ολόψυχα όσοι εξακολουθούν να παραμένουν πρώτα φίλαθλοι και μετά οπαδοί.

Σωστό μάθημα από λάθος δάσκαλο

Η πρώτη πληροφορία που το ρεπορτάζ άρχισε να «διακινεί» αμέσως μετά την ήττα του Πανιωνίου από τον Αστέρα Τρίπολης ήταν ότι ο πρώτος που θα πλήρωνε την ήττα θα ήταν ο προπονητής της ομάδας, ο κ. Φερέρα. Την αληθοφάνεια της πληροφορίας -που ήταν περισσότερο ένα είδος ανακλαστικής δημοσιογραφικής αντίδρασης, σύμφωνα με την οποία τις κακές εμφανίσεις και την γκρίνια που προκαλούν στην κερκίδα ΠΡΕΠΕΙ να την πληρώνει ο προπονητής- ενίσχυσε η ανακοίνωση της πραγματοποίησης έκτακτου διοικητικού συμβουλίου την επομένη το πρωί.

Η ανακοίνωση που εκδόθηκε ύστερα από το έκτακτο Δ.Σ. και την οποία υπογράφει ο ιδιοκτήτης της ομάδας αλλά και αυτά που είπε χθες στον NovaΣΠΟΡ FM 94,6 αποτελούν ένα πολύ χρήσιμο μάθημα για τον τρόπο που θα έπρεπε να βλέπουμε το ποδόσφαιρο. Ενα μάθημα που βοηθάει στη διαπαιδαγώγηση φιλάθλων πρώτα και μετά οπαδών. Ενα μάθημα που θα έπρεπε, πρώτα, να δίναμε εμείς οι αθλητικογράφοι.