Να ξορκίσει την κατάρα της Κυριακής

Για να ρίξει στο καναβάτσο αυτή η Εθνική Ελλάδας αυτή την εθνική Ισπανίας θα έπρεπε να έχει στο πλευρό της θεούς και δαίμονες. Θα μπορούσε να την κερδίσει αν την έβρισκε καταπονημένη, καταπτοημένη, τραυματισμένη, έτοιμη να λυγίσει με το πρώτο φύσημα του αγέρα. Ετσι την πέτυχαν οι… Βρετανοί στη 2η αγωνιστική (αμέσως μετά την ήττα των Ισπανών από τους Σέρβους) και κόντεψαν να σκαρώσουν την έκπληξη του αιώνα.

Ομως, μεσολάβησαν δέκα μέρες από τότε. Σε αυτό το δεκαήμερο η πρωταθλήτρια κόσμου έγλειψε τις πληγές της, γέμισε τις μπαταρίες της, ξαναβρήκε τους λαβωμένους παίκτες της, βρήκε ρυθμό, ανέκτησε τη χαμένη της αισιοδοξία. Και κέρδισε –μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου– ένα ανεκτίμητο προσόν, το οποίο της έλειπε τα τελευταία χρόνια. Εμαθε να παίρνει τον αντίπαλο στα σοβαρά, χωρίς να τον υποτιμά.

Στον χθεσινό ημιτελικό υπήρχε όντως μία καταπονημένη ομάδα στο παρκέ, αλλά δεν φορούσε κόκκινα. Η Ελλάδα των 7-8 παικτών ξόδεψε τόνους ενέργειας στο προχθεσινό, εξοντωτικό ματς με τους Τούρκους και εκλήθη να ανάψει ξανά τη γεννήτρια πριν καλά καλά ξαποστάσει.

Η ξεκούραστη και φορτσάτη Ισπανία έπαιξε προημιτελικό 24 ώρες νωρίτερα, τον τελείωσε χωρίς πολύ ιδρώτα και υποδέχθηκε την Εθνική μας με ανοιχτές αγκάλες. Ηταν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Αλήθεια, παρακολούθησαν τον ημιτελικό από την τηλεόραση οι παίκτες που προτίμησαν φέτος να ξεκουραστούν; Ο Πάου Γκασόλ έπαιζε στους τελικούς του ΝΒΑ ως τις 20 Ιουνίου, απέναντι μάλιστα στον Χέντο Τούρκογλου…

Επνευσε λοιπόν τα λοίσθια το όνειρο της κορυφής, αλλά αυτό ήταν εξαρχής χίμαιρα. Εκείνο που παραμένει ζωντανό είναι το όνειρο ενός μεταλλίου. Μιλάμε συχνά για μια νέα ομάδα, οπότε ήρθε η στιγμή να ψηλαφίσουμε τη νοοτροπία και τον χαρακτήρα της, εκεί όπου η παλαιά απέτυχε ξανά και ξανά.

Θα είναι στ’ αλήθεια καινούργια αυτή η ομάδα εάν ξορκίσει τα φαντάσματα των χαμένων μικρών τελικών του 1993, του 1994, του 1995, του 1997, του 1998 και βέβαια του 2007. Αυτή η κατάρα μαστίζει όχι μόνο την Εθνική Ανδρών του μπάσκετ, αλλά όλες τις ελληνικές ομάδες, ανεξαρτήτως αθλήματος, με πιο πρόσφατη την ομάδα των κοριτσιών μας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Υδατοσφαίρισης.

Αν μη τι άλλο, η ομάδα που ήρθε φέτος στην Πολωνία έχει στο DNA της κύτταρα από μια Εθνική ομάδα που κάποτε βρήκε τρόπο να κερδίσει μικρό τελικό. Στο Μουντομπάσκετ Εφήβων του 2003 φόρεσαν χάλκινο μετάλλιο μεταξύ άλλων ο Περπέρογλου και ο Σχορτσανίτης…

Αυτή τη φορά η ελληνική ομάδα θα έχει τον παράγοντα «ενέργεια» με το μέρος της. Οι βασικοί της μπήκαν σε φάση αποσυμπίεσης και ξεκούρασης από τις 9 χθες το βράδυ (όταν ο ημιτελικός ακόμα παιζόταν), ενώ ο αντίπαλός της στον αποψινό μικρό τελικό βασανίστηκε ως τα μεσάνυχτα και έπεσε για ύπνο καλές δύο, έπειτα από τιτανομαχία. Η δε απογοήτευσή του δεν μπορεί να είναι λιγότερη από αυτήν που βιώνει η ελληνική ομάδα.

Ο χθεσινός ημιτελικός υπενθύμισε στον Καζλάουσκας ότι υπάρχουν κι άλλα ετοιμοπόλεμα Ελληνόπουλα εκτός από τα 7 που σήκωσαν το βάρος του προημιτελικού. Ο γοργοπόδαρος και πανέξυπνος Νικ Καλάθης έπαιξε καλύτερα όχι μόνο από τον Ζήση, αλλά και από τον Σπανούλη. Ο Κώστας Κουφός μάζεψε δυνάμεις και διεκδικεί ρόλο, ενώ ο Κώστας Καϊμακόγλου δικαιούται άλλη μία ευκαιρία. Οι βασικοί κοντεύουν να κάνουν αιμόπτυση από την κούραση…