Ανάθεμά σε, όπου και να ’σαι

Ο «τελειωμένος Ολυμπιακός» των προηγούμενων ημερών «έδειξε καρύδια» απέναντι στην Αλκμααρ. Οι παίκτες έπαιξαν με την αύρα του Ζίκο να τους νοτίζει το στέρνο από κει ψηλά (όπου συνήθως μόνο ο Θεός κι ο Ζίκο στέκονται και βλέπουν τα πάντα), παρ' όλο που οι μισοί παίκτες δεν γνώριζαν καν ότι έρχεται ο Ζίκο. Αν η ομάδα έχανε ή έφερνε «Χ» με τους Ολλανδούς, θα ήταν φυσικά η ομάδα του Κετσπάγια. Η απροπόνητη, η αδούλευτη, η χωρίς αυτοματισμούς και αγωνιστική τακτική, η καμένη από την προετοιμασία του «πιο μεγάλου λάθους του προέδρου» (μέχρι το επόμενο), η βρισμένη και προσβεβλημένη από τα «fuck» του Τιμούρ.

Τώρα που κέρδισε, έγινε χάρη στον Ζίκο και την αλλαγή της ψυχολογίας που έφερε η είδηση και μόνο της έλευσής του και οι ευεργετικές επιδράσεις στους Βραζιλιάνους σταρ της ομάδας. Ασχετα αν ο Ντουντού κινήθηκε στη μετριότητα κι ο Ντιόγο στην ανυπαρξία. Ασχετα αν η ομάδα που δεν δέχτηκε γκολ για ένα ακόμα παιχνίδι, που έτρεξε 109 χιλιόμετρα και πέτυχε γκολ προς το τέλος, είναι -ακόμα- η ομάδα του Κετσπάγια. Στον Ολυμπιακό υπάρχει μια βολική συνθήκη τα τελευταία χρόνια: τα φορτώνεις όλα στον προηγούμενο προπονητή και καθαρίζεις, κερδίζοντας παράλληλα χρόνο και αποθέωση για τον τωρινό.

Στον Παναθηναϊκό, αντιθέτως, απ' τη στιγμή που ο Τεν Κάτε έγινε ο πρώτος προπονητής των τελευταίων χρόνων που πάει να κάνει το αδιανόητο, να μείνει δηλαδή δύο ολόκληρες σεζόν στον πάγκο της ομάδας, δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια. Πήγε να γίνει βέβαια κάποια στιγμή κι αυτό, να ρίξουμε το ανάθεμα στις περσινές επιλογές του Τεν Κάτε, το κάψιμο κάποιων παικτών, την περσινή απαξίωση του ρόστερ, αλλά δεν βόλεψε. Οπως δεν βόλεψε κι η πρακτική αναθέματος στο προηγούμενο αφεντικό: πόσο ακόμα να κατηγορείς τον Τζίγκερ για όσα συμβαίνουν σήμερα;

Τα στιλέτα όμως έχουν βγει απ' το θηκάρι κι ο άγραφος ηθικός νόμος των στιλέτων λέει πως «αν το βγάλεις απ' τη θήκη πρέπει να το χρησιμοποιήσεις». Σαν το σκάκι ένα πράμα, στο οποίο αν πιάσεις το πιόνι οφείλεις να το μετακινήσεις. «Να διορθώσουν τις βλακείες», είπε ο πρόεδρος Νίκος Πατέρας. «Κάποια ομάδα ανθρώπων που θέλουν να λέγονται Παναθηναϊκός ξεφτιλίζουν τον ΠΑΟ», είπε ο πρόεδρος Παύλος Γιαννακόπουλος. Μετά την τρίτη φετινή ευρωπαϊκή «τριάρα» το πόρισμα βγήκε: θέλουμε στόπερ, θέλουμε τερματοφύλακα, θέλουμε «δεκάρι».

Κανείς, μα κανείς δεν είπε ότι θέλουμε ψυχραιμία. Είναι αμελητέα ποσότητα η Γαλατά; Με Ελάνο, Κιούελ, τον (αναγεννημένο ομολογώ) Μπάρος, τον Κεϊτά κι ένα σωρό ποιοτικούς Τούρκους, με νίκες και μόνο νίκες μέχρι τώρα στη χρονιά κι έναν προπονητή που εμπνέει σεβασμό μόνο και μόνο για τις κούπες που έφερε στο «Καμπ Νόου», αμελητέα ποσότητα δεν τη λες. Μπορεί να πει κανείς ότι η ήττα εντός έδρας από τη Γαλατά είναι «ήττα εκτός προγράμματος;» Οχι βέβαια, αν ήταν από τη Στουρμ Γκρατς, τότε ναι, θα ήταν «εκτός προγράμματος». Χάθηκε ο κόσμος ή η πρόκριση στον όμιλο του Γιουρόπα Λιγκ; Ούτε ο κόσμος ούτε η πρόκριση.

Τότε γιατί τόση αναμπουμπούλα σε μια ομάδα που έχει δηλώσει ξεκάθαρα ότι ο βασικός (αυτο)σκοπός είναι το πρωτάθλημα; Και στο οποίο προηγείται; Και η διαφορά από τον Ολυμπιακό μπορεί κάλλιστα να αυξηθεί τόσο κι άλλο τόσο μέχρι την ερχόμενη Τετάρτη; Ο Ολυμπιακός «έχει καρύδια». Αλλά μέχρι να επιστρέψουν οι Γκαλέτι, Μαρέσκα, Νταρμπισάιρ έχει μια ενδεκάδα πλύνε-βάλε για να παίξει στην Τούμπα, το ΟΑΚΑ, το «Emirates». Αν υποθέσουμε ότι ο Παναθηναϊκός «δεν έχει καρύδια», ας δεχτούμε τουλάχιστον ότι έχει -πέρα από το «3 στα 3»- και καμιά εικοσαριά ετοιμοπόλεμους και «πρώτης γραμμής» παίκτες. Και «καρύδια» τη σήμερον ημέρα μπορεί να βρεις ή να μη βρεις μέχρι τον Δεκέμβρη. Αλλους παίκτες όμως όχι. Μ’ αυτούς που έχεις ή δεν έχεις θα πορευτείς.