Αυγά σκληρά σαν κοτρόνες

«Τετέλεσται», βιάστηκα να πω μόλις είδα τον ξεκούραστο Τούρκογλου να δίνει προβάδισμα στην Τουρκία με 63-57, μόλις 2:20 πριν από το φινάλε του αγώνα. «Η σεμνή τελετή έλαβε τέλος». Νομίζω ότι το είπα και στο ραδιόφωνο. Και άντε, τώρα, να ζητήσω αύξηση. Θα είμαι τυχερός αν γλιτώσω την απόλυση. Μα… τετέλεσται η Εθνική Ελλάδας με ντεζαβαντάζ έξι πόντων, εκατόν σαράντα ολόκληρα δευτερόλεπτα πριν από το φινάλε; Τόσο γρήγορα ξέχασα τη Μαδρίτη και την επική ανατροπή του προημιτελικού με τους Σλοβένους;

Εγώ δεν ήμουν που περιέγραφα τα επικά κατορθώματα του Βελιγραδίου, απέναντι σε Γαλλία αλλά και Ρωσία; Τι στο καλό, χαμένα τα έχω; Δεν έπρεπε να μου γίνουν τα παθήματα μαθήματα; Το έκανα και στο παρελθόν αυτό το λάθος. Υποτίμησα την Εθνική μας και αναγκάστηκα να φάω τα λόγια μου και το καπέλο μου, αντιμέτωπος με τα θαύματά της. Την είδα να εμφανίζεται στα πολωνικά γήπεδα αποδεκατισμένη, παρακολούθησα τις ήττες της στο Μπίντγκος και σχημάτισα –ο αφελής– την εντύπωση ότι η «βερσιόν» του 2009 είναι μια ομάδα ψυχολογικά εύθραυστη, συνεπώς ευάλωτη.

Εάν προχθές μου έλεγε κάποιος ότι το σκορ δυόμισι λεπτά πριν από τη λήξη του προημιτελικού θα ήταν 57-63 με αντεπίθεση διαρκείας των Τούρκων από το 52-48 και με τον Τούρκογλου αφιονισμένο, θα στοιχημάτιζα σπίτι και αυτοκίνητο υπέρ των μεμέτηδων. Να γιατί αποφεύγω το στοίχημα και τον τζόγο. Θα ζούσα τώρα σε αντίσκηνο, αν πόνταρα την περιοουσία μου στη στρογγυλή θεά. Με την ευκαιρία, επιτρέψτε μου να υποβάλω τα σέβη μου στους «μπούκηδες». Ησαν οι μόνοι που πίστεψαν στην ομάδα, όταν εμείς οι… ειδικοί μελετούσαμε σεισμούς, λιμούς και (κυρίως) καταποντισμούς…

Οφείλω λοιπόν μία συγγνώμη και μια υπόκλιση ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. Η ομάδα έχει το πάθος, τη μαχητικότητα, την καρδιά, την ευψυχία, την υπερηφάνεια, το «never say die» και το «refuse to lose» στα κύτταρά της, στο DNA της. Δεν γίνεται να της αλλοιώσουν τη φυσιογνωμία και να την κάνουν νερόβραστη οι απουσίες ορισμένων ηγετικών στελεχών. Είναι γραφτό της να ξεπερνάει τον εαυτό της, να δικαιώνει τις προσδοκίες με το παραπάνω, να διαψεύδει χαιρέκακες «Κασσάνδρες» από αυτές που καραδοκούν στις σκοτεινές γωνίες και να χαρίζει ανείπωτες χαρές σε όσους φιλάθλους ψάχνουν απάγκιο από το οπαδιλίκι και το φανατισμό. Εκείνο το πανό…πελαργικής εμπνεύσεως, που ενημερώνει τον τελευταίο ανυποψίαστο ότι «Hellas has basket-balls» είναι τελικά το πιο εύστοχο απ’όλα! Αυγά σκληρά σαν κοτρόνες...

Εθνική πέτυχε χθες το ακατόρθωτο: εκανε το Κατοβίτσε να μοιάζει πιο όμορφο κι από το Παρίσι ή το Λονδίνο. Κι εγώ ο ανόητος κάθε χρόνο παθαίνω το ίδιο χουνέρι. Χάνω τη φωνή μου πάνω στο μικρόφωνο του NovaΣΠΟΡ FM στον προημιτελικό (ή, στην καλύτερη περίπτωση, στον ημιτελικό) μιας μεγάλης διοργάνωσης. Ελεος, βρε παλιόπαιδα, αφήστε να ξαποστάσει ο ταπεινός σας πιστός υπήκοος! Κανένας δεν σας είπε πόσο δύσκολο είναι να ζωντανέψει η φωνή του ραδιοσχολιαστή μέσα σε 24 ώρες; Τι θα λέω και πώς θα το λέω αν σκαρώσετε και απόψε κανένα θαύμα;