Ηττες προβλέψιμες, ανάγκες αλλαγής

Ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ εμφανίστηκαν στα δύο ευρωπαϊκά ματς τους με αρκετά προβλήματα. Το κακό νέο είναι ότι τα προβλήματα αυτά δεν μοιάζουν να λύνονται εύκολα. Τα καλά νέα ότι τις συνέπειες αυτών των προβλημάτων δύσκολα θα τις πληρώσουν στο ελληνικό πρωτάθλημα. Η περίπτωση του Ολυμπιακού είναι τελείως διαφορετική. Το πράγμα όπως προκύπτει είναι ένα ωραίο ποδοσφαιρικό ζήτημα, για αυτό και έχει αληθινό ενδιαφέρον.

Ο ΠΑΟ, μετά το ματς με την Ατλέτικο Μαδρίτης, έχασε και από τη Γαλατά στο ΟΑΚΑ έχοντας δεχτεί τρία γκολ. Οχι τυχαία, τρία γκολ είχε πετύχει στον ΠΑΟ και η Σπάρτα στην Πράγα το κατακαλόκαιρο. Οι τρεις αυτές ήττες δεν έχουν μεγάλες ομοιότητες, πλην μιας: η ομάδα του ΠΑΟ παίζει χωρίς σιγουριά κι αυτό γιατί έχει μια άμυνα που διαρκώς προβληματίζει. Τακτικές

Στα τρία αυτά ματς ο Τεν Κάτε ακολούθησε τρεις διαφορετικές τακτικές. Στην Πράγα ο ΠΑΟ προσπάθησε να περιμένει τους Τσέχους και να πάει σε ένα κοντρόλ παιχνίδι αντεπιθέσεων. Αυτό έγινε για περίπου είκοσι λεπτά. Οι Τσέχοι στη συνέχεια εκμεταλλεύτηκαν μια σειρά από μις ματς, που λένε και στο μπάσκετ. Πήγαν το παιχνίδι σε πολλά «ένας εναντίον ενός» και βρήκαν φάσεις. Με την Ατλέτικο ο Τεν Κάτε, γνωρίζοντας τις αδυναμίες, οργάνωσε μια άμυνα ιδιαίτερα σύνθετη ελπίζοντας ότι η ομάδα θα κρατήσει το μηδέν.

Η χρησιμοποίηση του Ζιλμπέρτο ως λίμπερο, τα τρία μαν του μαν στους αντίπαλους κυνηγούς και ο Κατσουράνης ως κόφτης βοήθησαν στο να υπάρχει μια αξιοπρεπής εικόνα, όταν όμως το ματς άνοιξε ο Αγκουέρο και ο Φορλάν έκαναν πάρτι. Με τους Τούρκους, επειδή το ματς ήταν το πρώτο μιας σειράς αγώνων, η λογική ήταν διαφορετική: ο ΠΑΟ ήταν προετοιμασμένος να παίξει πιο ανοικτά.

Αυτό έγινε κάποια στιγμή υποχρεωτικό όταν οι Τούρκοι πριν καλά καλά ξεκινήσει το ματς πήραν το προβάδισμα χάρη στο λάθος του Μαρίνου. Στο παιχνίδι πρωτοβουλίας που ο ΠΑΟ επιχείρησε, με την άμυνά του υποχρεωτικά στη σέντρα, φάνηκαν οι περσινές αδυναμίες που είδαμε σε ματς στο ΟΑΚΑ, όχι μόνο με την Ιντερ, αλλά και με τον Εργοτέλη και τον Ηρακλή. Ο ΠΑΟ έφτιαξε φάσεις, αλλά δέχτηκε και πολλές. Κυρίως επειδή οι Τούρκοι, εκμεταλλευόμενοι και το κακό ματς των Ζιλμπέρτο και Κατσουράνη, βρήκαν χώρους για μπαλιές-τρύπες ή ανοίγματα στο πλάι.

Ανάπτυξη

Συζητιέται πολύ το ότι η ανάπτυξη του ΠΑΟ στο πρωτάθλημα είναι προβλέψιμη και κακή. Χθες είδαμε γιατί συμβαίνει αυτό. Εχοντας μια άμυνα στην οποία υπάρχουν δύο τουλάχιστον παίκτες που πρέπει να εκπαιδευτούν (ο Μαρίνος στη ζώνη και ο Μπιέρσμιρ στο «ένας εναντίον ενός» παιχνίδι), ο Τεν Κάτε κρατά την ομάδα πιο πίσω και ζητεί από τους κόφτες του μεγαλύτερη ανασταλτική προσοχή.

Ετσι οι ατομικές ενέργειες γίνονται κανόνας, αφού στην επίθεση συμμετέχουν λίγοι σχετικά παίκτες: αν η άμυνα δεν αρχίσει να δίνει σιγουριά αυτό θα γίνεται διαρκώς, αφού ο Ολλανδός δεν μοιάζει αποφασισμένος να κάνει κάποια περσινά πειράματα. Για να πω την αμαρτία μου, εμένα ο περσινός ΠΑΟ των πολλών πειραμάτων και των διαφορετικών συνθέσεων και διατάξεων μου άρεσε πιο πολύ. Ηταν λιγότερο προβλέψιμος, πιο... χαμαιλεόντιος στην επίθεση και μεγαλύτερος γρίφος για τον αντίπαλο. Αλλά είχε μείνει και εκτός διεκδίκησης πρωταθλήματος πολύ γρήγορα.

Ρυθμός

Η ΑΕΚ στην Αγγλία δεν κατάφερε να παρακολουθήσει τον ρυθμό της Εβερτον. Προφανώς ο πανικός στις στημένες φάσεις έχει να κάνει με το ότι χθες παρατάχθηκε (ή βρέθηκε μετά τον τραυματισμό του Αλβες) με μία από τις πιο κοντές άμυνες όλων των εποχών.

Η ΑΕΚ όταν έφθανε στην αντίπαλη εστία δημιουργούσε κινδύνους, αλλά δεν μπορούσε ούτε να κλέψει, ούτε να πιέσει, ούτε να παρακολουθήσει έστω τον ρυθμό της Εβερτον. Χωρίς ένα δυνατό αμυντικό χαφ στη μέση και με τρεις, τέσσερις παίκτες που παίζουν μόνο με την μπάλα στα πόδια, η ΑΕΚ υπέφερε από το transition game του Ατρόμητου του Δώνη: ήταν λογικό να περιμένει κάποιος ότι θα τη συντρίψουν οι Αγγλοι που τρέχουν με ρυθμό που δεν χαρακτηρίζει το παιχνίδι καμίας ελληνικής ομάδας.

Τέτοιες συντριβές, άλλωστε, με τέτοιου τύπου αντιπάλους οι ομάδες του Μπάγεβιτς τις έχουν ξαναγνωρίσει. Ο Ολυμπιακός του κάποτε έχασε 5-1 από τη Ρόζενμποργκ και λίγα χρόνια αργότερα δέχτηκε 4 γκολ από τη Νιούκαστλ. Στην Ελλάδα όμως πήρε το πρωτάθλημα σε αμφότερες περιπτώσεις διότι κανείς από τους αντιπάλους του δεν είχε στο παιχνίδι το στοιχείο του βρετανικού πρέσινγκ, από το οποίο οι τεχνικές ομάδες του Ντούσαν υποφέρουν.

Μπλόφα

Αντίθετα από τους βασικούς ανταγωνιστές του, ο Ολυμπιακός κέρδισε και μάλιστα καθαρά. Μόνο που το έκανε με έναν τρόπο που πολύ δύσκολα μπορεί να του δώσει το ελληνικό πρωτάθλημα -αν δεν αλλάξει σε πολλά. Πολλοί συγκρίνουν την εφετινή ομάδα με εκείνη του Λεμονή που προ διετίας έφτασε στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ. Σόρι, αλλά οι ομοιότητες είναι επιδερμικές.

Εκείνη η ομάδα έδινε χώρους μπλοφάροντας για να φύγουν στην αντεπίθεση ο «Τζόλε», ο Γκαλέτι και ο Λούα Λούα. Μπροστά είχε τον εξαιρετικό στο να παίζει με πλάτη ή μέτωπο Ντάρκο Κοβάσεβιτς.

Η αναμονή γινόταν με σχέδιο: η ομάδα έκλεινε, άφηνε τον αντίπαλο να βγει και έκλεβε μπάλες μια και ο Λεντέσμα, ο Πατσατζόγλου και ο Στολτίδης πρέσαραν. Ο Ολυμπιακός την Τετάρτη είχε ψυχή, παίκτες που έγιναν ένα με την εξέδρα, αλλά η διπλή ζώνη και το «εννέα παίκτες πίσω από την μπάλα» έγινε για λόγους επιβίωσης. Το παιχνίδι του Ολυμπιακού ήταν ψυχωμένο, αλλά δεν μπορεί να αποτελεί συνταγή πρωταθλητισμού.

Αρχή

Ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ προβλημάτισαν, ηττήθηκαν, φάνηκαν απροετοίμαστοι μπροστά στο μέγεθος της δυσκολίας. Ο Τεν Κάτε κι ο Μπάγεβιτς δύσκολα μπορούν να διορθώσουν τις ομάδες τους: μπορούν μόνο να περιμένουν ή να εύχονται να τις δουν να εξελίσσονται. Ο Ζίκο πρέπει απλά να ξεκινήσει από την αρχή...

Ντελ Πότρο!

Είναι κρίμα που ο συντάκτης του καλύτερου mail που έχω πάρει τον τελευταίο καιρό δεν θέλει να δημοσιεύσω το πλήρες όνομά του. Με θέμα τον Ρότζερ Φέντερερ και τον τελικό του Αμερικανικού Οπεν μού γράφει ο Νίκος:

«Ο Ντελ Πότρο διέλυσε στον ημιτελικό τον Ναδάλ (6-2, 6-2, 6-2). Πολλοί το απέδωσαν στο αδύναμο σερβίς και την πολύμηνη αποχή του Ναδάλ. Το σερβίς ήταν όντως μέτριο, αλλά έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν φημιζόταν γι' αυτό ο Ράφα. Επίσης δεν έπαιξε κανένα ρόλο η απουσία του από τα κορτ (ήδη μαζί με το Μasters του Καναδά παίζει ενάμιση μήνα σερί). Απλώς τα topspin του Ράφα δεν έχουν αποτέλεσμα εναντίον ενός δίμετρου παίκτη. Οσο ψηλά και να σηκωθεί η μπάλα ο Ντελ Πότρο μπορεί να τη βρει. Το παιχνίδι πήγε στα δυνατά χτυπήματα κι εκεί ο Ράφα δεν είχε καμία ελπίδα.

Ο Φέντερερ είναι φύσει επιθετικός παίκτης. Ο Ελβετός ηττήθηκε για δύο λόγους: α) διότι δεν είχε πρώτο σερβίς. Αν θυμάμαι καλά έχασε σχεδόν το 50% των πρώτων σερβίς του. β) διότι είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου! Αυτό ακούγεται παράδοξο ή και παράλογο. Εξηγούμαι: ο Φέντερερ είναι ο καλύτερος όχι γιατί το λένε τα αποτελέσματα, αλλά γιατί ο ίδιος επιβάλλει στο γήπεδο τον τρόπο που θα διεξαχθεί ο αγώνας.

Δεν προστατεύει το παιχνίδι του, δεν επιλέγει να χτυπήσει στα αδύνατα σημεία του αντιπάλου, δεν προσπαθεί να "αποκρύψει επιμελώς" τις τυχόν δικές του αδυναμίες για να μη χάσει πόντους. Ουσιαστικά, δεν προσχεδιάζει και δεν ακολουθεί κάποιο τακτικό σχέδιο. Ο Ναδάλ για να τον νικήσει στο Wimbledon σέρβιρε κατά 99% στο backhand. O Φέντερερ, όσο απλοϊκό κι αν ακούγεται, μπαίνει και παίζει. Κατά τη γνώμη μου, αυτή ήταν η κυριότερη αιτία για την ήττα στον τελικό.

Ο Φέντερερ συνέχιζε να επιτίθεται στο forehand του Ντελ Πότρο ακόμα και ύστερα από επιστροφές-δυναμίτες του Αργεντινού, ειδικά στο τρίτο σετ. Ο σπίκερ, στην αγγλική μετάδοση, είπε: "Αυτό πρέπει να ήταν το δυνατότερο forehand της διοργάνωσης!" σε τουλάχιστον πέντε διαφορετικά χτυπήματα του Ντελ Πότρο! Αν ο Ρότζερ έπαιζε στο backhand του αντιπάλου, πιθανότατα να έγραφε ξανά ιστορία. Αλλά θα έφτανε σε μια "επαγγελματική" νίκη -που τόσο τις έχουμε θεοποιήσει στην Ελλάδα. Μια τέτοια ήττα κρύβει μεγαλοσύνη και μόνο τέτοιες αρμόζουν στον "βασιλιά" Φέντερερ!».

Τι κρίμα...

Είναι άτυχος ο Γιώτης Σταματόπουλος, ο πρώην προπονητής του Πανιωνίου -επισημαίνω την ιδιότητα επειδή κάποιοι μπορεί να μην τον θυμούνται. Είναι άτυχος διότι ο Κόκκαλης πήρε σε χρόνο ρεκόρ τον Ζίκο. Αν αυτό δεν συνέβαινε με τη φασαρία που έκανε χθες στο Καραϊσκάκη, τους πανηγυρισμούς στο γκολ του Τοροσίδη, τις φωνές και τα «αχ» κάθε φορά που γινόταν μια λάθος πάσα, ποιος ξέρει, μπορεί να την έπαιρνε την ευκαιρία του. Ας μην ξεχνάμε ότι παίρνεις προπονητή που μπορεί να σου παίξει και νομικός σύμβουλος, δεν είναι και λίγο!

(Πάντως με το σόου που έδωσε μπορεί να τον φωνάξει ο Γλύκας στην ομάδα των παλαιμάχων. Θα μου πεις, δεν είναι παλαίμαχος του ΟΣΦΠ. Ε και; Εδώ στην Πλατεία λέγανε ότι δεν είναι δικηγόρος! Για το προπονητής δεν το συζητούσαν...).