Μιας «τριάρας» νιάτα

Ο Παναθηναϊκός έχασε το παιχνίδι, τους βαθμούς, το αβαντάζ της έδρας και την ευκαιρία να ξεκινήσει με το δεξί στον όμιλο του Γιουρόπα Λιγκ. Εχασε πλήρης μία μέρα, αφού κέρδισε ο ελλιπής –και χωρίς προπονητή– Ολυμπιακός, με όση καζούρα αυτό συνεπάγεται.

Εχασε από τουρκική ομάδα, πράγμα ανεπίτρεπτο για τους φουστανελάδες. Εχασε επιπλέον τα καλά λόγια που είχαμε πει για το δέσιμο Σαριέγκι-Μπιέρσμιρ –ο Βύντρα λογικά θα πρέπει να ξαναρχίσει ζέσταμα, για να πάρει θέση στην 11άδα. Παρ' όλα αυτά, όμως, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, είχε ένα σωρό κέρδη που προέκυψαν από το παιχνίδι του και τις αρκετές ευκαιρίες που έκανε –περισσότερες από κάθε άλλο φετινό του ματς:

• Κέρδισε τον καινούργιο «αγαπούλη» της εξέδρας. Σε μια σεμνή τελετή παράδοσης-παραλαβής, συγκινημένος ο Λουκάς Βύντρα παρέδωσε στον Μάριο Γκαλίνοβιτς το βραβείο του MVP (Most Vrismenos Player). Από δω και πέρα αυτογκόλ θα μπαίνει; Θα φταίει ο Μάριο. Θα βρίσκει το σουτ επιθετικού σε πόδι αμυντικού; Ντροπή σου, Κροάτη! Θα χάνει γκολ ο Σισέ; Αίσχος Γκαλίνοβιτς, τον μάτιασες, βρε γρουσούζη. Εύγε στο «αλάνθαστο αισθητήριο της εξέδρας».

• Κέρδισε την ενηλικίωση του Σωτήρη Νίνη. Δεν είναι απλώς ότι ομόρφυνε το παιχνίδι της ομάδας μόλις μπήκε. Σούταρε, έτρεξε, μάρκαρε, γέμισε με ενθουσιασμό το χορτάρι και την εξέδρα, αλλά συμπεριφέρθηκε επιπλέον σαν ώριμος άνδρας κι όχι σαν ταλαντούχο αγόρι. Δεν κρύφτηκε, δεν περίμενε μπας και φτάσει η μπάλα σε αυτόν, αντιθέτως τη ζήτησε και ήξερε τι να την κάνει. Εγώ στοιχηματίζω ότι «κλείδωσε» πλέον θέση στην 11άδα –εκτός περίπτωσης τραυματισμών και Τενκατισμών.

• Κέρδισε (ξανά μανά) τον Αντώνη Πετρόπουλο. Τον οποίο είχε κερδίσει και πέρυσι εδώ που τα λέμε, αφού εκμεταλλεύτηκε τις περισσότερες ευκαιρίες που του δόθηκαν κι έβαλε αρκετά γκολ, αλλά επειδή ήρθε ο Σισέ και κοντέψαμε να ξεχάσουμε τον Αντωνάκη, μας θύμισε ότι είναι εδώ και ότι η αγωνιστική απραξία δεν άφησε πάνω του σημάδια.

• Κέρδισε το δικαίωμα να πιστεύει ότι υπάρχει ζωή και μετά τον Σισέ. Οχι βέβαια επειδή ο Γάλλος ήταν σούπερ-ντούπερ μέχρι τώρα και δεν ξέραμε ποιος θα βάλει τα γκολ του τώρα που λείπει από την Ευρώπη, αλλά επειδή δεν είχε δοκιμαστεί έως τώρα τίποτα διαφορετικό, τίποτα εναλλακτικό, πέραν του Σισέ στην κορυφή και του «Σάλπι» δεξιά και το αντίθετο.

• Κέρδισε το κοουτσάρισμα του Τεν Κάτε. Διότι έως τώρα, όταν του στράβωνε το παιχνίδι νωρίς ή λίγο πιο μετά, κρατούσε την αναπνοή του μέχρι να σκάσει, αλλά κάτι άλλο δεν σκεφτόταν για να αλλάξει την κατάσταση. Μπορεί να μην απέφυγε η ομάδα την ήττα, αλλά τουλάχιστον έγινε κάτι από τον πάγκο με τις αλλαγές Νίνη και Πετρόπουλου, την αλλαγή του 4-3-2-1 στο 4-2-3-1, την παρουσία του Καραγκούνη –που έκανε τις μπαλιές– πίσω από τον Νίνη –που έκανε τις κούρσες.

• Κέρδισε τον Στέργο Μαρίνο, ένα δεξί μπακ όχι απλώς με ποιότητα, αλλά και με τσαγανό. Δεν μπορώ να σκεφτώ κανέναν 22χρονο ο οποίος στο πρώτο ευρωπαϊκό παιχνίδι της καριέρας του με τη βαριά ευρωπαϊκή φανέλα του Παναθηναϊκού στην πλάτη (και με το χνότο του Γιούρκα στον σβέρκο) κάνει ένα τόσο χοντρό λάθος στην αρχή του αγώνα, από το οποίο ο αντίπαλος ανοίγει το σκορ, κι όχι μόνο δεν καταρρέει, αλλά είναι πολύ καλός μέχρι το 90φεύγα. Θα φαινόταν πολύ περισσότερο η δουλειά του επιθετικά αν μπροστά του είχε ένα κλασικό χαφ (σαν τον Λέτο) και όχι έναν επιθετικό που παίζει πλάγια κατά συνθήκην (σαν τον Σαλπιγγίδη).