Σάιπρους, τουέλβ πόιντς!

«Αυτό που δεν κατάφερε να κάνει ο Παναθηναϊκός στο «Βιθέντε Καλντερόν» το έκανε ο ΑΠΟΕΛ. Κι αν ήταν λίγο πιο τυχερός, θα έφευγε και με το «διπλό». Αυτό είναι το σύνθημα από το βράδυ της Τρίτης, διανθισμένο με διάφορες κορδέλες («Είδατε, βαζελάκια;», «Ποιος Τεν Κάτε; Γιοβάνοβιτς!», «Ποια Ατλέτικο, μωρέ, που τη βαφτίσατε και ομαδάρα;») από φίλους του Ολυμπιακού και «φίλους» του Παναθηναϊκού.

Από «εραστές του καλού ποδοσφαίρου» και «ψύχραιμους αναλυτές της ποδοσφαιρικής πραγματικότητας». Ασχετα αν ορισμένοι αντί για «εραστές» είναι «αγαπητικοί» του ποδοσφαίρου και η ποδοσφαιρική τους πραγματικότητα αρχίζει και τελειώνει στο χρώμα του κασκόλ τους.

Είδα λοιπόν κι εγώ, όπως και πολύς κόσμος, το παιχνίδι στο «Βιθέντε Καλντερόν». Είδα τον Γιοβάνοβιτς να στήνει πολύ προσεκτικά την ομάδα του, είδα τον «Μπίδη» να χάνει ένα ανεπανάληπτο τετ α τετ, τον ΑΠΟΕΛ να προσπαθεί να περιορίσει τα ατού των Ισπανών.

Κι από κει και πέρα είδα ένα Χιώτη να κατεβάζει ρολά, να κάνει 3-4 επεμβάσεις για highlight, ένα σουτ του Φορλάν να σταματάει στη συμβολή των δοκών και τελικές προσπάθειες συντριπτικά περισσότερες των γηπεδούχων, έναντι των φιλοξενουμένων. Κυρίως, όμως, είδα ρέντα. Δεν την ονομάζω «κωλοφαρδία» ούτε «κοκκαλάκι της νυχτερίδας». Την τύχη σου μπορείς να την προκαλείς ή να την κυνηγάς, αλλά χωρίς ρέντα στο ποδόσφαιρο δεν πας πουθενά.

Ο Παναθηναϊκός στο «Βιθέντε Καλντερόν» πήγε για να κάνει το σχεδόν απίθανο. Και, μόλις λίγα δευτερόλεπτα μετά το σουτ του Νίνη που πέρασε λίγο άουτ, έφαγε αυτογκόλ. Τα συστήματα πήγαν περίπατο, η -όποια- πίστη στο θαύμα έπεσε στον υπόνομο, το σκορ έγινε μη ανατρέψιμο και μη αναστρέψιμο -η ρέντα που λέγαμε ή για την ακρίβεια η έλλειψή της. Πέρυσι ο Ολυμπιακός πήγε να παίξει με την Ανόρθωση, έχασε πέναλτι κι αντί για 2-1, έφυγε με 3-0 στην πλάτη.

Ο Παναθηναϊκός στο 3-1 στο ίδιο γήπεδο με την -τότε- ομάδα του Τιμούρ είχε φάει δύο γκολ σε λίγα λεπτά, το δεύτερο με αυτογκόλ του Σαριέγκι. Στο ΟΑΚΑ αντιθέτως πήρε τη νίκη επί των Κυπρίων και την πρώτη θέση στον όμιλο, όταν η μπάλα από το σουτ του Καραγκούνη γλίστρησε μέσα από την αγκαλιά του τερματοφύλακα Νάγκι -ρέντα στο τετράγωνο δηλαδή, αφού ο βασικός και σταθερότατος Μπεκιάι είχε τραυματιστεί κι είχε αποχωρήσει.

Αν πάμε στο λήμμα «ρέντα» σε εθνικό επίπεδο, θα θυμηθούμε ασφαλώς την πορεία της Ελλάδας στο Euro της Πορτογαλίας. Δεν υπήρξε ούτε μισό ματς που κάτι να πήγε στραβά. Ακόμα και στη μοναδική ήττα από τη Ρωσία, οι Ρώσοι χάνουν στο τέλος ευκαιρία σε μια παραλίγο προβολή προ κενής εστίας -αν έμπαινε αυτό το γκολ χάναμε 3-1 και πηγαίναμε αυτομάτως σπίτια μας.

Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Σε καμία περίπτωση πάντως να απαξιώσω την επιτυχία του ΑΠΟΕΛ και ειδικά την προσπάθεια του εξαιρετικού Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ο οποίος στα πλέι οφ πήρε την ταυτότητα και μαζί τα σώβρακα της Κοπεγχάγης. Εύχομαι η συνέχεια να είναι παρόμοια και ακόμα καλύτερη για την κυπριακή ομάδα και να φτάσει εκεί που της αξίζει και της αναλογεί.

Απλώς αυτό είναι τελείως διαφορετική υπόθεση από τις κουβέντες του Αντρέα Παντελή, που είπε ότι «αδικαιολόγητα θεωρείτε πως οι ελληνικές ομάδες είναι μεγαλύτερες από τις κυπριακές και πιστεύετε ότι άλλο η Ανόρθωση κι άλλο ο Ολυμπιακός». Συγγνώμη κιόλας, αλλά δεν είναι αδικαιολόγητο. Και είναι άλλο ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός, άλλο η Ανόρθωση και ο ΑΠΟΕΛ.

Μπορεί κάποτε να γίνουν το ίδιο ή να ξεπεράσουν οι κυπριακές ομάδες τις ελληνικές, αλλά δυο συνεχείς προκρίσεις στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ μπορεί για το κυπριακό ποδόσφαιρο να είναι σημείο αναφοράς, αλλά για το ελληνικό είναι συνήθεια. Εστω κι αν συνήθως το ταξίδι αρχίζει και τελειώνει στους ομίλους και δεν πάει παρακάτω. Οπως δεν πήγε πέρυσι και για την Ανόρθωση. Παρά τις εξαιρετικές εμφανίσεις της και τα σπουδαία αποτελέσματα, τερμάτισε τέταρτη στον όμιλο.

Οσο για τις δηλώσεις του Σάββα Πουρσαϊτίδη και τα «εμείς δεν είμαστε Παναθηναϊκός», προσπαθώ να καταλάβω υπό ποιο πρίσμα έγιναν. Αν έγιναν από έναν πρώην παίκτη του Ολυμπιακού, κατανοώ την ανάγκη του να παίζει σε λίγα χρόνια στα φιλικά των παλαιμάχων του Ολυμπιακού υπό τις οδηγίες του κυρίου Γλύκα. Αν έγιναν από έναν άνθρωπο που βρήκε την υγειά του στην Κύπρο, ύστερα από χρόνια απαξίωσης στην Ελλάδα, διακρίνω λίγη πίκρα και μπόλικη υπερβολή.

Αν έγιναν από έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζει αλλά έχει διάθεση να μάθει, απλώς να του πω ότι προφανώς ο ΑΠΟΕΛ δεν είναι Παναθηναϊκός. Διότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει μπει μία και μοναδική φορά στους ομίλους, αλλά έχει καταφέρει πράγματα στην Ευρώπη, νίκες εντός και εκτός έδρας, παρουσία σε τελικό και ημιτελικούς που θα έπαιρναν πολύ χώρο για να του θυμίσω. Οσο για τη θεωρία του, ότι ο ΑΠΟΕΛ μπορεί να νικούσε τον Παναθηναϊκό αν έπαιζαν τώρα, φυσικά και θα μπορούσε. Οπως ακριβώς λέγαμε πριν από το ματς στην Ισπανία, ότι «ο ΑΠΟΕΛ μπορεί να πάρει αποτέλεσμα από την Ατλέτικο».