Για να μη χάνουμε το μέτρο…

Eπειδή ο κίνδυνος να χαθεί το μέτρο στην κριτική απέναντι στην Εθνική ομάδα (πότε θετική και πότε αρνητική) μοιάζει πλέον ορατός, νομίζω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να υπενθυμίσω ορισμένα δεδομένα, καθ’ οδόν προς τον αυριανό προημιτελικό.

Από την ομάδα που νίκησε πρόπερσι τη Σλοβενία παρόντες στο Κατοβίτσε είναι μόλις τρεις παίκτες: ο Σπανούλης, ο Ζήσης και ο –εφεδρικός τότε– Μπουρούσης. Τα έμπειρα στελέχη μετά βίας συμπληρώνουν πεντάδα, εάν προσθέσουμε τον Φώτση και τον Σχορτσανίτη. Από τους υπόλοιπους, οι πέντε παίζουν για πρώτη φορά σε μεγάλη διοργάνωση: Καλαμπόκης, Καϊμακόγλου, Κουφός, Καλάθης και ο αναντικατάστατος φέτος (μολονότι «ρούκι») Περπέρογλου. Οι άλλοι δύο είχαν ρόλο 11ου και 12ου πέρυσι στο Πεκίνο, όπου έζησαν την παρθενική τους διεθνή εμπειρία (Γλυνιαδάκης, Πρίντεζης). Ο δείκτης πείρας της ομάδας του 2009 είναι χαμηλότατος.

Δύο από τους δώδεκα, οι Γλυνιαδάκης και Καϊμακόγλου, αγωνίζονταν πέρυσι στο Μαρούσι. Ενας τρίτος, ο Καλαμπόκης, στον Πανιώνιο. Καλά καλά, δεν ξέρουν καν τα κατατόπια της Ευρωλίγκας. Ο Καλάθης αντιμετωπίζει για πρώτη φορα στη ζωή του άνδρες με ηλικία άνω των 22 ετών. Ο Κουφός έχει κονταροχτυπηθεί με τέτοιους μόνο στις προπονήσεις της Γιούτα Τζαζ. Ακόμα και οι επιλαχόντες αυτής της Εθνικής ανήκουν σε ομάδες δεύτερης γραμμής, όπως ο Αρης και ο Πανελλήνιος. Τον Πλάνινιτς, τον Μόνια, τον Πιετρούς, τον Κάσουν και τους άλλους ευρωαστέρες της διοργάνωσης τους έχουν αντιμετωπίσει μόνο οι επτά από τους δώδεκα Ελληνες διεθνείς. Για Πάρκερ και Ντιαό και Τουριάφ δεν συζητάμε.

Η Εθνική Ελλάδας του 2009, αυτή που καλείται να διεκδικήσει πρόκριση στα ημιτελικά του Ευρωμπάσκετ με ντεφορμέ τρεις τουλάχιστον από τους πέντε έμπειρους της παρέας (Ζήση, Μπουρούση, Φώτση), δεν έχει μόνο νέους παίκτες, αλλά και καινούριο προπονητή.

Ο Γιόνας Καζλάουσκας είναι περπατημένος, αλλά κουβαλάει το άγχος και τις νευρώσεις του πρωτάρη που δοκιμάζεται σε βαθιά νερά και επιθυμεί διακαώς να δικαιώσει την επιλογή του. Δεν γνωρίζει τι μυαλά ή παραξενιές κουβαλάει ο καθένας από τους παίκτες του ούτε μιλάει τη γλώσσα για να απευθυνθεί κατευθείαν στο θυμικό τους. Ο Λιθουανός δεν είναι ακόμη αφεντικό της Εθνικής, όπως ήταν πριν από αυτόν ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Ούτε μπορεί να δώσει κατευθύνσεις με μια κουβέντα, με μια ματιά.

Η ομάδα μας ήρθε εδώ στην Πολωνία στολισμένη με απαισιόδοξες προβλέψεις. Κάποιοι βιάστηκαν να προοιωνίσουν νέα Ντιζόν, άλλοι είπαν ότι κάθε αγώνας της θα ισοδυναμεί με πόλεμο και θα έχει απρόβλεπτο αποτέλεσμα. Ουδείς τολμούσε να μιλήσει για διάκριση: «Μια θέση στην εξάδα και πολύ είναι», έλεγαν οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ του ελληνικού μπάσκετ. Την πίστεψαν μόνο οι …μπούκηδες!

Στην πρώτη φάση, στο Πόζναν, η Εθνική ξεπέρασε τις προσδοκίες από κάθε άποψη. Στη δεύτερη έχασε τον ρυθμό της, προσγειώθηκε ανώμαλα από το σύννεφο και κάπως στραπατσαρίστηκε. Αύριο καλείται να παίξει προημιτελικό, στον οποίον είναι ασφαλώς αουτσάιντερ. Με ποιο δικαίωμα της ζητάμε μετάλλια και θαύματα; Με ποια λογική ετοιμαζόμαστε να ανασύρουμε από το συρτάρι τη λέξη «αποτυχία»;

Για την αποδεκατισμένη Εθνική Ελλάδας του 2009 αποτυχία θα ήταν μόνο ο καταποντισμός. Οποιος θελήσει να ασκήσει κριτική τις μέρες που ακολουθούν (αλλά και για αυτές που προηγήθηκαν), οφείλει να τονίζει ανά πάσα στιγμή τα δεδομένα που ανέλυσα πιο πάνω. Και να θυμάται ότι υπάρχει εκεί έξω μια δωδεκάδα Ελλήνων απόντων που, αν ερχόταν στο Ευρωμπάσκετ, θα μπορούσε να διεκδικήσει –και αυτή!– διάκριση.

Αν δεν με πιστεύετε, σημειώστε: Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Παπαμακάριος, Τσαλδάρης, Χατζηβρέττας, Πελεκάνος, Κακιούζης, Βασιλόπουλος, Ντικούδης, Παπαδόπουλος, Μαυροκεφαλίδης, Τσαρτσαρής, με αναπληρωματικούς τους… δύο Παπανικολάου! Ή μήπως κάνω λάθος;