Kάποιος να πει «πειράζει»...

Oταν o αθλητής δεν ξέρει αν πρέπει να κλάψει ή να γελάσει, τι ακριβώς περιμένετε από τον δημοσιογράφο; Να χειροκροτήσει, να πανηγυρίσει, να επικρίνει ή να οικτίρει; Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Μια ήττα δεν χωνεύεται εύκολα, ειδικά όταν σημειώνεται απέναντι σε αντίπαλο που προτιμούσε να χάσει. Ηταν χαλαρή και η δική μας ομάδα; Προτίμησε και αυτή την οικονομία δυνάμεων από την υπερπροσπάθεια; Υπήρχαν στιγμές που έδινε αυτή την εντύπωση και μ' έκανε να μιλώ για φαρσοκωμωδία από το μικρόφωνο του NovaΣΠΟΡ FM.

Φοβάμαι, όμως, ότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Αν η Εθνική μπήκε στο γήπεδο αδιάφορη, γιατί κυνήγησε τη νίκη με τους βασικούς της παίκτες όταν οι αντίπαλοι είχαν στο παρκέ την εφεδρική τους πεντάδα; Η εύκολη απάντηση είναι ότι προσπάθησε να χτίσει το ηθικό της, να βελτιώσει την ψυχολογία της, να κλείσει στο χρονοντούλαπο την ήττα από τους Ρώσους. Και πράγματι, αυτό ήταν το ζητούμενο του χθεσινού αγώνα: να φύγει η ομάδα από το γήπεδο πιο αισιόδοξη και πιο σίγουρη για τις δυνάμεις της απ' ό,τι ήταν όταν μπήκε σε αυτό.

Επιτεύχθηκε ο στόχος ή όχι; Αν η εικόνα ήταν ανάλογη με αυτή που άφησαν στο γήπεδο οι Γάλλοι, θα σημείωνα θετικό πρόσημο παρά την ήττα: «Χάσαμε μεν, αλλά κάναμε πλάκα, κρατήσαμε τους βασικούς έξω, αν τους είχαμε στο παρκέ θα κερδίζαμε». Κρίμα που δεν μπορούμε να πούμε τέτοια κουβέντα…

Η χθεσινή ήττα μπορεί να αποδειχθεί θείο δώρο εάν η ομάδα εμφανιστεί την Παρασκευή ανταγωνιστική απέναντι στον όποιο αντίπαλό της, ντυμένη με τη στολή του καμικάζι και ικανή να τον χτυπήσει στο ψαχνό. Ελπίζω μόνο να μη λέγεται αυτός Ισπανία, γιατί τότε θα μιλάμε για αυτοχειρία! Αν σήμερα το απόγευμα χάσουν οι Σέρβοι από την τελειωμένη (αλλά ικανή) Λιθουανία, θα σηκωθούν τα μαύρα πανιά.

Αλλά ποιος πιστεύει ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει στα ενδότερα της Εθνικής ηθικόν ακμαιότατον; Η γλώσσα του σώματος λέει πολλά, όπως και οι αντιδράσεις των παικτών στα δύσκολα αλλά και στα εύκολα. Κανένας δεν λέει «δεν πειραζει» όταν χάνεται ένα σουτ ή μια βολή, ουδείς δεν φωνάζει «πάμε, ρε παιδιά» για να ξεσηκώσει τους υπόλοιπους, κανένας παλμός και κανένα πάθος δεν παρατηρείται στις αντιδράσεις των αναπληρωματικών. Χθες έπρεπε να πει και κάποιος «Πειράζει»!

Η Εθνική ομάδα έφτασε εκεί που έφτασε τα προηγούμενα χρόνια επειδή λειτούργησε με την αρχή «ένας για όλους και όλοι για έναν». Η φετινή της βερσιόν αρνείται να ακολουθήσει αυτή την πεπατημένη. Φταίει η ανανέωση των προσώπων, η απουσία των φυσικών της ηγετών, η πρόσληψη ενός προπονητή που δυσκολεύεται να μιλήσει στο θυμικό των παικτών; Φταίει μήπως το εμφανές πια έλλειμμα ενέργειας που τσακίζει τα κορμιά των λίγων αναντικατάστατων; Φταίνε όλα αυτά μαζί;

Ή μήπως η εικόνα του τελευταίου τριημέρου είναι μια οφθαλμαπάτη που θα εξανεμιστεί αν κυλήσει κατ' ευχήν ο προημιτελικός της Παρασκευής; Ακριβώς αυτό συνέβη πρόπερσι στη Μαδρίτη και έσβησε από το χάρτη το κύμα γκρίνιας και απαισιοδοξίας των ημερών που είχαν προηγηθεί. Οι 70 ώρες που ξεκίνησαν με το φινάλε του χθεσινού αγώνα, εβδομήντα ώρες χωρίς αγώνα, θα είναι μάλλον οι κρισιμότερες στην προσπάθεια της Εθνικής στο φετινό Ευρωμπάσκετ.