Ο λαός τραγούδι θέλει, φτάνουν τα προβλήματα

Κι αν το «τραγούδι» είναι φάλτσο, ο μαέστρος έχει δυσκαμψία (ασθένεια από την οποία πάσχει επίσης ο Μάριο Γκαλίνοβιτς, αλλά μόνο στα ματς επί ισπανικού εδάφους από τη δεύτερη τη τάξει ομάδα της Μαδρίτης και με αντίπαλο τον γαμπρό του Μαραντόνα, δηλαδή καθημερινές καταστάσεις -Οικονομόπουλος speakin’) και τα μπουζούκια είναι ξεκούρδιστα, τα προβλήματα αντί να ξεχνιούνται γίνονται μεγαλύτερα.

Λεφτά δεν έχει ο κόσμος. Aντιθέτως έχει ένα σωρό κάρτες και δάνεια, γκόμενα όμως δεν έχει. Αντιθέτως έχει σύζυγο, χρόνο δεν έχει να κάνει τα πράγματα που τον ευχαριστούν. Αντιθέτως ο χρόνος περνά από πάνω του σαν τριαξονικό, οπότε τι έχει απομείνει; Η μπαλίτσα. Κι ας μην είναι επιπέδου. Κι ας θυμίζει slow motion σε σύγκριση με τα ξένα πρωταθλήματα που βλέπει στην TV. Κι ας τον γεμίζει η ομάδα του προσδοκίες κάθε χρόνο για κάτι που τελικά δεν έρχεται.

Το Καραϊσκάκη δεν γέμισε στο πρώτο εντός έδρας παιχνίδι της σεζόν διότι ο κόσμος «αλλιώς ονειρεύεται τον Ολυμπιακό» και σίγουρα όχι με τον Κετσπάγια στον πάγκο και πέντε γκολ στην πλάτη από τον Εργοτέλη. Τον ονειρεύεται προφανώς να νικάει 3-1 τον Εργοτέλη όπως πέρυσι, αλλά να συνεχίζει στο ΟΥΕΦΑ και όχι στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Και τώρα που έφυγε ο τρισκατάρατος Γεωργιανός ο κόσμος θα στηρίξει τον φετινό Σεγούρα (το γένος «Μπάντοβιτς») και τον σκάουτερ των πέντε ηπείρων Νινιάδη, μέχρι να έρθει ο Αλέκος Σπαλέτι και να κάνει την ομάδα «όπως την ονειρεύεται ο κόσμος»: δηλαδή πρωταθλήτρια και κυπελλούχο Ελλάδας. Διότι αν την ονειρευόντουσαν αλλιώς, να παίζει δηλαδή μπάλα ας πούμε (φτου κακά!), κανείς δεν θα πανηγύριζε το περσινό πρωτάθλημα της απόλυτης μετριότητας. Ή το προπέρσινο του απόλυτου Βάλνερ.

Στον Παναθηναϊκό, απ’ την άλλη, έχουν βάλει επίσης τον πήχη ψηλά. Τόσο ψηλά που φέτος διατέθηκαν 1.000 διαρκείας λιγότερα από πέρυσι, πράγμα απόλυτα λογικό, εφόσον πέρυσι είχε έρθει ο Ροντρίγκο Σόουζα και φέτος κάποιος Σισέ, πέρυσι ο χαλκέντερος Μελίσσης και φέτος ο τυχάρπαστος Κατσουράνης, πέρυσι ο jogo bonito Γκάμπριελ και φέτος ο τζόγος Λέτο. Και μην ακούω δικαιολογίες περί αποκλεισμού από το Τσάμπιονς Λιγκ, άρα και ξενερώματος των φίλων της ομάδας φέτος σε σχέση με πέρυσι.

Εξι αγώνες έχει ο όμιλος στο Τσου-Λου, έξι και στο Γιουρόπα Λιγκ -σάμπως περίμενε κανείς να περάσει ο Παναθηναϊκός αφήνοντας πίσω Ιντερ και Βέρντερ; Ή μήπως αγοράζει ο κόσμος διαρκείας μόνο για τα έξι παιχνίδια των ομίλων; Ο κόσμος του Παναθηναϊκού πανηγυρίζει επειδή ο Ολυμπιακός δεν κέρδισε την Καβάλα, όπως θα πανηγύριζε ο κόσμος του Ολυμπιακού αν ο Παναθηναϊκός δεν νίκησε στη Θράκη.

Κανείς απ’ τους δυο στην πραγματικότητα δεν έχει λόγο να χαμογελάσει για τα κατορθώματα τα δικά του, αλλά μόνο για τις «στραβές» του απέναντι. Ο «ερυθρόλευκος» κοιτάζει αφ’ υψηλού για όσα έχει κατακτήσει τα τελευταία 13 χρόνια, ο «πράσινος» αίφνης αισθάνεται σε θέση ισχύος για την οικονομική επιφάνειά του και το βάθος του ρόστερ του.

Κι όλοι μαζί, πιασμένοι χέρι χέρι, προχωράνε παραπατώντας σαν τον τυφλό με τον μονόφθαλμο κυνηγώντας το έπαθλο του πρωταθλητή, την παρουσία δηλαδή στους ομίλους του χρόνου, όπου πάλι θα είναι οι φτωχοί συγγενείς, πάλι θα είναι υποδεέστεροι από τον τέταρτο της Ισπανίας, της Αγγλίας, της Ιταλίας, πάλι θα πανηγυρίζουν αν περάσουν από τους ομίλους λες και κατέκτησαν το Διηπειρωτικό. Αλλά είπαμε, ο λαός τραγούδι θέλει. Ακόμα και α καπέλα. Αβάντι, μαέστρο.