Αλλιώς ονειρευόμαστε (και) τον Παναθηναϊκό

Ναι, ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε με «3 στα 3». Ναι, έχει κάνει δύο νίκες εκτός έδρας. Ναι, έχει την πολυτέλεια να τον κυνηγούν και όχι να κυνηγάει. Ναι, οι καινούργιοι παίκτες έχουν «καθαρίσει» και τα τρία παιχνίδια (Λέτο, Κατσουράνης, Σισέ) –αλήθεια, τι έχουν πάθει όλοι οι «περσινοί», δάκος έχει πέσει; Ναι, με κάποιον τρόπο διασπά τελικά τις σφικτές άμυνες, αυτές που παραδοσιακά τον προβλημάτιζαν, του έκοβαν βαθμούς και εν τέλει τίτλους.

Ναι, περιμένουμε να «ξεμπουκώσει» ο Σισέ, να μπει κι ο Γιούρκας στον χορό, για να ανεβάσει και τη δεξιά πτέρυγα και να μην παίζουμε μονόμπαντα και συνέχεια από αριστερά. Ναι, η άμυνα αρχίζει και εμπνέει εμπιστοσύνη και ο Σαριέγκι με τον Μπιέρσμιρ δείχνουν να δένουν παιχνίδι με το παιχνίδι. Και κάπου εδώ σταματούν τα «ναι» κι έρχονται τα «αλλά».

Τι θα γινόταν αν ο Λέτο δεν είχε δεχθεί το δώρο της άμυνας του Πανθρακικού με τόση ευγένεια και είχε λήξει το ματς 0-0; Θα λέγαμε σήμερα για «προβληματική ανάπτυξη», «έλλειψη πλάνου», «γιόμες», «κάτι φταίει», «χαμένη ευκαιρία» και άλλα παρόμοια. Ε, ας τα πούμε παρά τους τρεις βαθμούς, διότι οι τρεις βαθμοί του σήμερα, που ήρθαν με μέτριο παιχνίδι και λίγες καλές φάσεις –οι περισσότερες από στημένα–, δεν χρειάζεται να είναι ο εφησυχασμός του αύριο.

Ο Παναθηναϊκός έχει κερδίσει δύο από τα τρία παιχνίδια με το ριψοκίνδυνο 1-0 και ακόμα και στο 3-0 της πρεμιέρας έδωσε δικαιώματα. Οφείλει να δουλέψει πολύ περισσότερο στις αδυναμίες του, να βρει εναλλακτικά πλάνα «β» και «γ» όταν το σχέδιο «α» δεν αποδίδει, να δώσει χαρά και κέφι στον Σισέ, που παραμένει «σκοτεινιασμένος» και μοναχικός μπροστά, να μοιράσει την ανάπτυξη του παιχνιδιού δίνοντας περισσότερες μπαλιές στον Κατσουράνη, που την έχει την κάθετη και απρόβλεπτη πάσα, ώστε να βελτιώνεται παιχνίδι με το παιχνίδι. Και να σφίγγει τον αντίπαλο σαν μέγκενη, ειδικά όταν παίζει με παίκτη παραπάνω, όπως συνέβη χθες.

Οσο για τον Λέτο, που ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα και χτίζει συνεχώς όλο και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, κάνοντας όσα έκανε πέρυσι επί δύο –έχει ήδη πετύχει περισσότερα γκολ απ' όσα έβαλε σε όλη την «ερυθρόλευκη» χρονιά του–, κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβει ότι δεν παίζει γκολφ, αλλά ποδόσφαιρο. Το οποίο τυχαίνει να είναι ομαδικό άθλημα.

Είπε στη συνέντευξη που παραχώρησε πριν από λίγες μέρες στη «SportDay» ότι θα ήθελε να τους περνάει όλους και με το παιχνίδι του δείχνει ότι ακριβώς αυτό επιδιώκει. Στη Θράκη έγινε ήρωας κατά λάθος. Αν συνεχίσει στο ίδιο εγωκεντρικό τέμπο, θα συνειδητοποιήσει ότι δεν εκνευρίζει μόνο τους αντιπάλους του τόσο πολύ ώστε να του κάνουν φάουλ και να παίρνουν κάρτες, αλλά και τους συμπαίκτες του, που τρέχουν, κάνουν κίνηση, περιμένουν τη ρημάδα την μπαλιά, αλλά ξενερώνουν όταν αυτή δεν έρχεται ποτέ.

Οι συμπάθειες που έχει κερδίσει στην «πράσινη» εξέδρα δεν αρκούν για να κερδίζονται τα παιχνίδια. Χρειάζονται και οι συμπάθειες μέσα στην ομάδα. Με το ταλέντο του μπορεί πραγματικά να τους κάνει άπαντες ευτυχισμένους που φοράει αυτή τη φανέλα: συμπαίκτες, προπονητή, διοίκηση και κόσμο.