Τουλάχιστον γυρνάει ο Γιούρκας…

Η ανακοίνωση της απόκτησης του Γιούρκα Σεϊταρίδη από τον ΠΑΟ ήρθε την επομένη της ισοπαλίας της Εθνικής μας ομάδας με τη Μολδαβία. Υπάρχει κάποιος αόρατος ιστός που δένει αυτά τα δύο πράγματα: στο μυαλό μου –και μόνο σε αυτό– μπορεί ο Σεϊταρίδης να είδε χθες την ομάδα και να κατάλαβε ότι είναι απαραίτητο να γυρίσει να παίξει ποδόσφαιρο.

Δεν ισχύει και το ξέρω: στην πραγματικότητα με τον ΠΑΟ διαπραγματεύονταν καιρό τώρα. Αλλά θα 'θελα να το πιστεύω για να βρω μια ελπίδα για τη συνέχεια της Εθνικής του Ρεχάγκελ. Ενα σημάδι ότι κάποιες ευαισθησίες ακόμα λειτουργούν.

Mε έπιασε μια τρομερή θλίψη μετά το τέλος του ματς με τη Μολδαβία. Θα σας πω την αμαρτία μου. Το είδα αργά, μόνος και σε μαγνητοσκόπηση. Ηξερα το αποτέλεσμα, πίστευα ότι θα ήταν ένα ακόμα απαράδεκτο ματς: δεν ήταν. Η Εθνική έπαιξε καλούτσικα, πολύ καλύτερα απ' ό,τι σε άλλα ματς που κέρδισε.

Αλλά μετά το 75’ είχε σταματήσει να προσπαθεί και ή περίμεναν όλοι να μάθουν τι θα γίνει στη Λετονία ή περίμεναν στωικά τον διαιτητή να σφυρίξει: η κακή νοοτροπία φαίνεται, δυστυχώς, τα βράδια που η ομάδα παίζει λίγο μπάλα: τότε είναι που οι παύσεις της γίνονται αφόρητες. Το γκολ των Μολδαβών ήταν αληθινή μαχαιριά: τους πλήγωσε όλους χωρίς να τους μάθει κάτι. Και γι' αυτό και οι αρκετές άστοχες δηλώσεις στο τέλος: η πίκρα σε κάνει να λες πράγματα που δεν πρέπει.

Γκαντεμιά

Χθες έμαθα ότι ο Γιάννης ο Γκούμας αποφάσισε να κόψει το ποδόσφαιρο: είχε για μένα τρία χρόνια μπροστά του για πλάκα, δηλαδή συμβόλαια που θα μπορούσαν να του αποφέρουν τουλάχιστον 1 εκατομμύριο ευρώ. Το ίδιο μου λένε μπορεί να κάνει και ο Φάνης Κατεργιαννάκης, που δεν αντέχει τον ανταγωνισμό με δύο τερματοφύλακες στην Καβάλα.

Δεν ξέρω τελικά σε πόσους έφερε τύχη το Euro. Στη νοοτροπία και τη λογική του ελληνικού ποδοσφαίρου έκανε ζημιά, καθώς κατέστρεψε την όποια αισθητική μάς είχε απομείνει – το 'γραφα μετά το ματς με τους Ελβετούς. Αλλά και στους παίκτες δεν έφερε και ιδιαίτερη τύχη.

Ο Θοδωρής Ζαγοράκης σταμάτησε σε μια νύχτα για να γίνει πρόεδρος του ΠΑΟΚ. Οταν ένα χρόνο αργότερο αποφάσισαν να τον τιμήσουν για την προσφορά του, το φιλικό που διοργανώθηκε για χάρη του στη Θεσσαλονίκη μεταξύ της Εθνικής μας και της Ισπανίας κατέληξε σε ιλαροτραγωδία: οι προσκεκλημένοι Ισπανοί αντίκρισαν το καμένο χορτάρι της Τούμπας και δεν ήθελαν να παίξουν! Μεταπείστηκαν έπειτα από παρακάλια.

Εκαναν εμφανώς αγγαρεία και οι εφημερίδες και τα κανάλια τους μας ξεφώνιζαν και για μέρες. Κάποιοι άλλοι που επίσης σταμάτησαν (ο Νικολαΐδης, ο Τσιάρτας, ο Φύσσας, ο Βρύζας) δεν είχαν ούτε καν την τύχη να εισπράξουν ένα τελευταίο χειροκρότημα: χάθηκαν από τα γήπεδα σε ένα βράδυ.

Ο Νικολαΐδης έγινε πρόεδρος της ΑΕΚ και όταν έφυγε από τη θέση, σταμάτησε να πηγαίνει και στο γήπεδο: σημαντικό μέρος των οπαδών της «Ενωσης» του χρεώνει μόνο λάθη. Ο Φύσσας έγινε μάνατζερ της Εθνικής κι ο Βρύζας μάνατζερ του ΠΑΟΚ: κανείς δεν διοργάνωσε κάποιο φιλικό ματς για χάρη τους.

Ο Τσιάρτας σταμάτησε το ποδόσφαιρο χωρίς να καταλάβει κανείς το γιατί. Μια δικαστική διαμάχη με την ΑΕΚ και δύο περάσματα από ομάδες με προβλήματα (τη γερμανική Κολωνία και τον Εθνικό Πειραιά) τον έκαναν να χάσει το κέφι του πριν γίνει 34 χρονών!

Ενα τελευταίο χειροκρότημα πήρε από τον κόσμο του ΠΑΟΚ ο Γιώργος Γεωργιάδης (σε ένα ματς που ο ΠΑΟΚ έχανε από την ΑΕΚ 0-4!), ενώ θα κλείσει την καριέρα του με ψηλά το κεφάλι κι ο Αντώνης Νικοπολίδης – ίσως του χρόνου, θα δούμε.

Δόξα

Δεν ζουν μέρες δόξας κάποιοι που συνεχίζουν. Ο Δέλλας περιπλανιέται στην Κύπρο. Ο Καψής πιέστηκε φέτος να παίξει ακόμα ένα χρόνο στον Λεβαδειακό ζώντας χτυποκάρδια, αφού η ομάδα παίζει για να μείνει στην κατηγορία. Ο Γιαννακόπουλος, ο Νταμπίζας κι ο Βενετίδης βρήκαν καταφύγιο και θαλπωρή στη Λάρισα, ο Λάκης συνεχίζει στην Καβάλα – κάποιοι νόμιζαν ότι σταμάτησε το ποδόσφαιρο.

Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος βρήκε συμβόλαιο στο Ζάγκρεμπ, ο Χαριστέας ψάχνει μονίμως θέση βασικού σε κάποια ομάδα στη Γερμανία κι ο Μπασινάς στην Πόρτσμουθ πήρε το τελευταίο καλό συμβόλαιο της καριέρας του, αλλά δεν υπολογίζεται.

Τα πράγματα εξελίσσονται καλά μόνο για τον Καραγκούνη και τον Κατσουράνη, που γύρισε στην Ελλάδα και στον ΠΑΟ υπογράφοντας ένα αξιοζήλευτο συμβόλαιο. Ενα τέτοιο έψαχνε και ο Γιούρκας Σεϊταρίδης. Που έμεινε ένα καλοκαίρι χωρίς ομάδα, ξεχνώντας και πόσο πολύ τον χρειαζόταν η Εθνική ομάδα.

Προτιμήσεις

Ακουγα πολλά όλο το καλοκαίρι για τον Σεϊταρίδη. Οτι προτίμησε τη Μύκονο από τα βουνά και τις προετοιμασίες. Οτι δεν έχει όρεξη για μπάλα. Οτι είναι χορτασμένος. Οτι κανένας δεν θυμάται ποια είναι η τελευταία καλή χρονιά του. Οτι έπιασε κορόιδο τρεις μεγάλες ομάδες και τους προπονητές του.

Οτι και γι' αυτόν, όπως και για πολλούς άλλους από τους ήρωες του 2004, υπάρχει η υποψία ότι η καριέρα τους σταμάτησε εκείνο το βράδυ που σήκωσαν στη Λισσαβώνα το τρόπαιο και ότι μετά μπορεί να ήρθαν τα μεγάλα συμβόλαια, η καταξίωση και η επιτυχία, αλλά χάθηκε το σημαντικότερο που πρέπει να χαρακτηρίζει έναν αθλητή: η υποχρέωσή του να αποδεικνύει κάθε φορά ότι μπορεί να γίνει καλύτερος. Τα 'χω ακούσει όλα αυτά και δεν θέλω να τα πιστεύω.

Δύναμη

Στα δικά μου τα μάτια ο Γιούρκας είναι ένας από τους πιο προικισμένους Ελληνες ποδοσφαιριστές στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου: περιμένω να κλείσει τα στόματα όλων των επικριτών του για να αποδείξει ότι ακόμα σε αυτή την Ελλάδα της μιζέριας το ποδόσφαιρο έχει τη δύναμη να γεννά υπέροχες ιστορίες. Δεν του εύχομαι καλή επιστροφή, γιατί δεν θέλω να πιστεύω ότι έλειπε ή ότι σταμάτησε. Από σεβασμό στα τεράστια προσόντα του, του εύχομαι μόνο καλή δύναμη…

Ωραίο mail...

O φίλος Τάσος Σβολόπουλος μου έστειλε ένα αριστουργηματικό mail για την Εθνική μπάσκετ. Διαβάστε το:

«Στο ποδόσφαιρο συνηθίζουμε να ακούμε ότι η Βραζιλία έχει τόσους ταλαντούχους αθλητές, που θα μπορούσε άνετα να έχει δύο εθνικές ομάδες που να πρωταγωνιστούν σε υψηλό επίπεδο. Επιτρέψτε μου την "ιεροσυλία", αλλά νομίζω ότι η Εθνική μπάσκετ μπορεί κάλλιστα να παρομοιαστεί με τη Βραζιλία του ποδοσφαίρου και εξηγούμαι ευθύς αμέσως!

Ας φτιάξουμε ένα σενάριο ταινίας του Χόλιγουντ για να σας εξηγήσω τον συλλογισμό μου. "Καθώς ταξιδεύει σήμερα η Εθνική από το εξωτικό Πόζναν στο μαγευτικό Μπιντγκόζ για τη δεύτερη φάση του Ευρωμπάσκετ, το αεροπλάνο που τους μεταφέρει καταλαμβάνεται από εθνικιστές Σκοπιανούς που θέλοντας να ξεπλύνουν την ντροπιαστική ήττα με 32 πόντους που τους ρίξαμε απάγουν τους αθλητές μας (μην ανησυχείτε για τα παιδιά, ταινία με happy end είναι…).

Αμεσα η ΕΟΚ συγκαλεί συμβούλιο και αποφασίζει να στείλει μια δεύτερη ομάδα στην Πολωνία όσο οι σούπερ εκπαιδευμένοι κομάντο του Υπουργείου Δικαιοσύνης (είπαμε, ταινία είναι!) αναλαμβάνουν την επιχείρηση διάσωσης της πρώτης ομάδας... Σε αυτήν καλούνται οι Διαμαντίδης, Παπαλουκάς (αν ήθελαν ας έκαναν αλλιώς), Ντικούδης, Κακιούζης, Λαζαρος Παπαδόπουλος, Χατζηβρέττας, Διαμαντόπουλος, Βασιλειάδης, Πελεκάνος, Μαυροκεφαλίδης, Τσαρτσαρής, Βασιλόπουλος. Κόουτς ο "Δράκος", που βλέποντας τα αποτελέσματα του γρήγορου μπάσκετ του Καζλάουσκας ξεχνάει για λίγο την "υπομονή" και ανεβάζει ταχύτητα. Και επειδή η συγκεκριμένη ομάδα αποτελείται κατά τα 8 με 9/12 από παίκτες που στο πρόσφατο παρελθόν είχαν μεγάλες επιτυχίες με την Εθνική, κατορθώνουν και κερδίζουν το χρυσό, όπως σωστά θα επαναπροβλέψει ο νέος (παλιός) αρχηγός, Μιχάλης Κακιούζης.

Στο μεταξύ, με καταλυτική παρέμβαση του Σωκράτη Κόκκαλη αλλά και άλλων μεγαλοπατέρων, που απειλούν ότι θα αποσύρουν (επιτέλους) τις μπίζνες που έχουν στα Σκόπια, απελευθερώνονται οι αθλητές μας και όλοι μαζί καταλήγουν στον Ρέμο για να γιορτάσουν τη νέα μεγάλη επιτυχία στο άθλημα με τη σπυριάρα μπάλα.

Καλό το σενάριο, αλλά, πέρα από την πλάκα, με τις ομάδες που βλέπω σε αυτό το Ευρωμπάσκετ θεωρώ ότι και η "άλλη" Εθνική θα είχε πολλές δυνατότητες επιτυχίας. Μακάρι να φτάσουμε να λέμε το ίδιο κάποτε και για το ποδόσφαιρο, αν και αμφιβάλλω σφόδρα...».

Θα βρει το τηλέφωνο….

Θα πουλήσει ο Κωνσταντίνος Τσακίρης το 50% του Πανιωνίου; Χθες, όταν τον ρώτησα, η απάντησή του ήταν άκρως διαφωτιστική. «Θα σε παρακαλούσα πάρα πολύ», μου είπε, «να μάθεις το όνομα του άγιου αυτού ανθρώπου και εφοπλιστή που θέλει (ο Θεός να τον φωτίσει) να μπει στην ΠΑΕ. Μάθε, σε παρακαλώ, μόνο το όνομα και πες μου το. Το όνομα φτάνει. Μην ασχοληθείς με το τηλέφωνο. Ασ' το, θα το βρω εγώ…».

Εχει χιούμορ πάντως…