H τελείως διαφορετική πολιτική και λογική με την οποία ο Παναθηναϊκός έκανε τις φετινές μεταγραφικές κινήσεις του, σε σχέση με τις αντίστοιχες περσινές, θα αποφέρει τους καρπούς της στους «πράσινους» όχι μόνο φέτος, αλλά για αρκετά χρόνια. Πέρυσι ο ΠΑΟ, με εξαίρεση την απόκτηση του Ζιλμπέρτο Σίλβα, πήρε ρίσκα με μεταγραφές που θα μπορούσαν να του βγουν, θα μπορούσαν και να μην του βγουν (βλέπε Κλέιτον, Χριστοδουλόπουλο, Μελίσση, Ρουκάβινα, Γκάμπριελ, Μουν, Ροντρίγκο Σόουζα).
Φέτος πήγε σε απολύτως σίγουρα μονοπάτια που περιορίζουν τα περιθώρια λάθους στο ελάχιστο. Και λέω στο ελάχιστο, γιατί μεταγραφή που θα σου βγει 100% δεν υπάρχει. Υπάρχουν μεταγραφές με μεγάλη σιγουριά και μεταγραφές-επένδυση, στις οποίες απλώς ποντάρεις. Πέρυσι λοιπόν ο ΠΑΟ έκανε μία σίγουρη (αυτή του Ζιλμπέρτο Σίλβα) και όλες οι άλλες ήταν ρίσκου. Φέτος, μαζί με αυτή του Σεϊταρίδη που ολοκλήρωσε χθες, έκανε τέσσερις μεταγραφές ενδεκάδας με ποσοστό επιτυχίας 80-90%.
Ο Κατσουράνης, ο Σισέ, ο Λέτο και ο Σεϊταρίδης είναι τέσσερις παίκτες που πολύ δύσκολα δεν θα πετύχουν όλα όσα περιμένει από αυτούς ο ΠΑΟ. Μεταγραφές με ρίσκο που οι «πράσινοι» πόνταραν πάνω τους είναι μόνο ο Μπιέρσμιρ, ο Καντέ και ο Μαρίνος. Και με αυτή την εξαιρετική αναλογία των 4 «σίγουρων» και 3 «στοιχημάτων» ο Παναθηναϊκός είναι απολύτως βέβαιο ότι τις μεταγραφές που έκανε φέτος θα τις χαίρεται για πολλά χρόνια.
Σε αντίθεση με αυτές που έκανε πέρυσι και που σήμερα τις έχουμε ξεχάσει κιόλας, με την έννοια ότι από τη μία σχεδόν ενδεκάδα παικτών που ήρθαν μόνο ο Ζιλμπέρτο Σίλβα είναι βασικός φέτος. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι του χρόνου, όσοι κι αν αποκτηθούν το επόμενο καλοκαίρι, από τους επτά που ήρθαν φέτος οι τέσσερις-πέντε θα συνεχίσουν να είναι βασικοί και κολόνες της ομάδας.