Δεν παίζουμε θεαματικό ποδόσφαιρο; Άντε....

Το διήμερο των υποχρεώσεων των Εθνικών μας ομάδων ποδοσφαίρου μπορεί να μας άφησε με πικρή γεύση, εξ’ αιτίας της πενιχρής βαθμολογικής συγκομιδής, ανέδειξε όμως και αρκετά θετικά στοιχεία.

Η εικόνα των πιτσιρικάδων της Ελπίδων απέναντι στο φαβορί του ομίλου και από μία χώρα με τεράστια ποδοσφαιρική παράδοση όπως είναι η Αγγλία, έδειξε για ακόμα μία φορά πως το ελληνικό ποδόσφαιρο μπορεί να έχει συνέχεια. Μοιάζει ικανό να σταθεί στο ύψος της εκπληκτικής πορείας του 2004.

Σε ποιοτικό επίπεδο, αυτή η Εθνική δεν απέχει και πάρα πολύ πλέον απ’ αυτή των ανδρών. Ο Νίνης, ο Κουτσιανικούλης φροντίζουν γι’ αυτό με τον καλύτερο τρόπο, αλλά δεν είναι οι μόνοι. Η μαχητικότητα και το αδιάκοπο τρέξιμο του παροπλισμένου στον Παναθηναϊκό Δημούτσου, το ένστικτο του γκολ, που παρά τις χαμένες ευκαιρίες, διαθέτει αναμφισβήτητα ο Μήτρογλου, το «καθαρό» μυαλό και η ικανότητα του κεντρικού αμυντικού, Σιόβα, να βγάζει σωστά την μπάλα από την περιοχή, αλλά και η σταθερότητα του ανίκητου στον αέρα Παπαδόπουλου, αποτελούν ποιοτικά χαρακτηριστικά απαραίτητα για κάθε ομάδα. Και εν τέλει είναι αυτά που την βγάζουν στον αφρό. Η μαγιά υπάρχει δηλαδή. Υπομονή, συνέπεια και συνέχεια χρειάζεται. Δύσκολο είναι; Απ’ ότι φαίνεται, στην Ελλάδα της τσαπατσουλιάς, της προχειρότητας, της ανυπομονησίας και της λήθης…πολύ δύσκολο.

Πόσοι θυμούνται άραγε την Εθνική ομάδα των ανδρών στα χρόνια πριν τον Ρεχάγκελ. Οι παλιότεροι θα φέρνουν στο μυαλό τους, στις περισσότερες των περιπτώσεων τουλάχιστον, ένα αξιοθρήνητο σύνολο, που ταλαιπωρούσε τη μπάλα παίζοντας μπροστά σε άδειες κερκίδες και συμπληρώνοντας απλώς του ομίλους προκριματικών φάσεων οποιασδήποτε διοργάνωσης. Οι τελευταίες εμφανίσεις τόσο με την Ελβετία, όσο και με την Μολδαβία δεν δικαιολογούν σε καμία περίπτωση τα όσα ακούγονται περί «…ενός κύκλου που κλείνει» και διάφορα άλλα, τουλάχιστον κωμικά. Αυτή η Εθνική είναι μία νέα ομάδα που από πλευράς φιλοσοφίας βαδίζει ακριβώς πάνω στα ίχνη της προηγούμενης, η οποία θριάμβευσε στην Πορτογαλία. Χρειάζεται όμως χρόνος.

Στη Βασιλεία οι διεθνείς ήλεγχαν το παιχνίδι ακόμα και όταν έμειναν με παίκτη λιγότερο. Δείγμα ομάδας με ισχυρό, αν μη τι άλλο, πνεύμα. Με νοοτροπία μαχητή και εξαιρετικά ψηλά επίπεδα αυτοπεποίθησης. Το λάθος του Ντε Μπλέκερε στην φάση της αποβολής του, απρόσεχτου πάντως έτσι κι αλλιώς, Βύντρα, μας «σκότωσε». Στο Κισινάου υπάρχει σαφέστατη ευθύνη των παικτών, που λειτουργώντας με νοοτροπία ερασιτεχνική όσον αφορά στο τελείωμα των φάσεων, έφτασαν το παιχνίδι στη ρώσικη ρουλέτα. Μπορεί να συμβεί όμως και στις καλύτερες... οικογένειες. Ένα ματς του 5-0 τελείωσε 1-1. Και πάλι όμως φάνηκε πως οι δυνατότητες υπάρχουν.

Το θέαμα μπορεί να μην ικανοποιεί κάποιους, αλλά αυτή η Εθνική αυτό το ποδόσφαιρο, μπορεί να παίξει και το συγκεκριμένο στυλ το παίζει καλά. Δυστυχώς οι ποιοτικοί δημιουργικοί χαφ απουσιάζουν, πλην ελάχιστων περιπτώσεων, τα τελευταία χρόνια. Όταν τους διαθέταμε, δεν είχαμε οργάνωση. Ξαφνικά φαίνεται πως ανακαλύψαμε πως δεν παίζουμε θεαματικό ποδόσφαιρο και αυτό μας ενοχλεί. Δεν θυμάμαι αυτό το γεγονός να πείραξε κανέναν το 2004…