Το άστρο του Ότο τρεμοσβήνει...

Γράφει ο «Βάλε με Μέσα»

Σε μια χώρα που σπανίως ακούγονται ή γράφονται αλήθειες ώρα να πούμε μερικές για τον Γερμανό. Πρώτα όμως να ξεκαθαρίσω κάτι επειδή ακούω πολλά περί των προσωπικοτήτων που υπήρχαν το 2004, θα πω ότι είναι μια τυπική ανάλυση που ακούγεται με ελαφρότητα. Ποιοί ήταν οι προσωπικότητες του EURO που ήξεραν να διαχειριστούν καταστάσεις το 2004; Αυτοί που οι ίδιοι οι φίλοι του ΠΑΟ μέχρι και λίγους μήνες πριν αποκαλούσαν Γκουμομπασινάδες (κι ας είχαν μόλις πάρει νταμπλ στην Ελλάδα) ή τα στελέχη της αποτυχημένης ντριμ-τιμ της προ Ντέμη εποχής ΑΕΚ που είχαν τερματίσει 4οι; Απλούστατα αυτοί οι παίκτες είχαν την ποδοσφαιρική καπατσοσύνη, αλλά και την εμπειρία να κάνουν του κεφαλιού τους σε αρκετά ματς και να μην τηρούν και κατά γράμμα τις εντολές του προπονητή σε εκείνο το μαγικό τουρνουά της Πορτογαλίας. Πράγμα που αποτελεί κοινό μυστικό για όσους έζησαν από κοντά εκείνη την ομάδα. Αν συνιστά προσωπικότητα το να κάνουν του κεφαλιού τους και να τους βγει, ναι υπό αυτή την έννοια υπήρχε ατομική πρωτοβουλία (sic) στην ομάδα. Θυμίζω όμως ότι αυτοί που σήμερα λέμε προσωπικότητες ήταν από τους ίδιους τους οπαδούς των ομάδων τους, όπως και από πολλούς εκπροσώπους του Τύπου που σήμερα τους αποθεώνουν, του κλότσου και του μπάτσου εκείνη την εποχή. Η ουσία είναι πως στο έπος του 2004 οδηγηθήκαμε πρώτα από ένστικτο αυτοσυντήρησης να μην γινόταν το EURO 2004, Moυντιάλ του 1994. Και αυτό ακριβώς το ένστικτο της αυτοσυντήρησης έκανε τους παίκτες να παίζουν σαν καλά προγραμματισμένα κομπιούτερ. Όλα τα άλλα είναι για λαϊκή κατανάλωση.

Το ποιούς παίκτες έχουμε «σακατέψει» ποδοσφαιρικά σήμερα είναι κάτι που μπορεί να δείξει η ιστορία στο μέλλον, μόνο αν τους δοθεί η ευκαιρία να παίξουν κάτω από τις οδηγίες άλλου προπονητή. Βέβαια μερίδιο ευθύνης έχουν κι αυτοί με το να υπερασπίζονται παντού, τουλάχιστον κάποιοι απ’ αυτούς, τον προπονητή τους. Το γιατί το κάνουν το ξέρουν οι ίδιοι. Στο μόνο που μπορώ να συμφωνήσω ως προς τις συγκρίσεις με το 2004 είναι ότι τώρα παίζουμε με κενή εστία, ενώ τότε είχαμε κανονικό τερματοφύλακα αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Αν συνιστά πρόοδο του ποδοσφαίρου το να παίρνεις 1-0 με τη Μολδαβία από το 33’ και να παίζεις ταμπούρι με τους τελευταίους για να βρεις χώρο και να βγεις στην κόντρα τότε δεν ξέρω πόσο ακόμα μπορεί ν’ αντέξει το θέαμα ο κόσμος. Και πολύ περισσότερο αν αξίζει ο Έλληνας φίλαθλος να βγάλει τα σωθικά του για να δει στο Μουντιάλ τι; Αν παίζουμε ταμπούρι τώρα, εκεί κάτω τι θα παίξουμε; Με τους 11 πάνω στη γραμμή; Επίσης για όσους θυμούνται λίγο το EURO επιθετικά δεν ήμασταν σαφώς τόσο ανύπαρκτοι όσο τώρα. Τα ματς με τη Γαλλία και με την Πορτογαλία (το πρώτο) δε νομίζω πως ήταν ματς που δεν βγήκαν φάσεις τότε για την Εθνική. Το μυστικό όμως τότε ήταν το συμπαγές κέντρο. Αυτό είναι αλήθεια πως τώρα δεν υπάρχει. Κι εκεί είναι η μεγάλη διαφορά.

Η Ελλάδα θα έχει αύριο μόνο με άλλον προπονητή. Όποιος περιμένει να δει ξανά ΕURO ίσως να περιμένει κάποιες ζωές ακόμα για να κρίνει κάποιον εφάμιλλο του Γερμανού. Όμως τουλάχιστον μπορούμε με βάση το υλικό που υπάρχει κι από πίσω να εμφανίσουμε μια πολύ καλύτερη εικόνα. Επιθετικούς αυτή η ομάδα έχει πολύ περισσότερους απ’ αυτούς που είχε τότε και ποσοτικά και ποιοτικά. Όμως σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται ποτέ να αναδειχθούν με τον τρόπο που έχει επιλέξει να παίζει ο Ομοσπονδιακός τεχνικός. Όλα αυτά βέβαια είναι θέμα του γούστου του καθενός. Προσωπικά βλέπω την Εθνική να κερδίζει ολοένα και περισσότερες αντιπάθειες. Αυτό που εγώ ρωτάω είναι ποιά η κληρονομιά που μας αφήνει ο Ρεχάγκελ; Πάμε δεν πάμε Μουντιάλ, αύριο για την Εθνική με Χερ Ότο στο τιμόνι δεν υπάρχει.

Πάντως επαληθεύτηκε για μια ακόμα φορά αυτό που λέει πάντα ο Μπάμπης. Υπάρχουν ωραία ταξίδια και όχι καλές και κακές κληρώσεις. Όπως θέλω να ξέρω και τι έχουν ν’ απαντήσουν αυτοί που ισχυρίζονταν ότι αν δεν μπορούμε να περάσουμε αυτό τον όμιλο (πολλοί έλεγαν και οπωσδήποτε ως πρώτοι), δεν αξίζουμε να πάμε Μουντιάλ. Ρωτάω τώρα που η πρόκριση ακόμα παίζεται: Αξίζουμε άραγε;