Ποδόσφαιρο και πολιτική, έχουν πολλά να διδαχθούν από το μπάσκετ

Γράφω το κείμενο πριν το ματς της Εθνικής με το Ισραήλ που έτσι κι αλλιώς δεν έχει σημασία για την κατάταξη. Κι αυτή είναι η άποψη ενός ανθρώπου που ασχολείται με την πορτοκαλί, δίχως να εμπλέκεται ενασχόληση ως προς το επαγγελματικό κομμάτι με το συγκεκριμένο σπορ. Σε αυτό το Ευρωμπάσκετ μπορεί να δούμε πολλά πράγματα. Είδα τους Ισπανούς να χάνουν από τους Σέρβους του «σοφού», είδα την είδα ομάδα να αγκομαχά για να κερδίσει την Μεγάλη Βρετανία, την Σλοβενία να κάνει περίπατο με τους Σέρβους, τους Τούρκους να έχουν πολύ καλή ομάδα, τους Λιθουανούς να χάνουν δύο ματς σερί. Αυτά τα θυμίζω για ν’ αναδείξω ότι πολλά μπορούν να συμβούν στη συνέχεια. Όμως αυτό που κρατάω εγώ μέχρι στιγμής από την Εθνική, είναι το καλό μπάσκετ. Πράγμα που με τον Γιαννάκη σπανίως είδαμε σε αυτή την ομάδα.

Δεν σπεύδω να βγάλω αυτή την ομάδα, ούτε Πρωταθλήτρια, ούτε κάτοχο μεταλλίου. Έχει πολλά ακόμα να μάθει αυτή η ομάδα και έχω την ελπίδα ότι μπορεί να βγάλει ακόμα περισσότερα στην πορεία. Όμως αυτό που κρατάω είναι το θέαμα που βγάζει δίχως να έχει βασικά γρανάζια στη μηχανή της. Προσωπικά θεωρώ πως καλό είναι και για τους ίδιους τους αθλητές, όπως ο Διαμαντίδης και ο Παπαλουκάς που έκαναν τόπο και για λόγους ξεκούρασης, ώστε να παίξουν τα νέα παιδιά. Αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Ο Καζλάουσκας, κατά πως λένε οι ειδικοί μπορεί να μην είναι μάστερ στα ματς γκραν-κινιόλ, αλλά διάβολε και μόνο που κερδίσαμε την Κροατία, δίχως να βγάλουμε άγχος και παίζοντας καλό μπάσκετ είναι υπόθεση. Τέτοιες νίκες με μπάσκετ σαν αυτό που έπαιξε στο πρώτο μέρος η Εθνική τις έχουμε ανάγκη όλοι. Γιατί καλύτερο μπάσκετ μπορούμε να δούμε. Για το αν μπορούμε να φέρουμε και ανάλογα με το παρελθόν αποτελέσματα, υπάρχει δρόμος ακόμα για να το κρίνουμε.

Το παράδειγμα του μπάσκετ θα πρέπει,για να γίνουμε όλοι καλύτερα στην υγεία μας, να το αντιγράψει και το ποδόσφαιρο, έρθει, δεν έρθει η πρόκριση για το Μουντιάλ. Έχω έτσι κι αλλιώς γράψει από καιρό πως το τέλος της εποχής φτάνει ανεξάρτητα με το τι θα συμβεί και αν τελικά θα είμαστε στο δρόμο για τη Νότια Αφρική. Θα πρέπει από την επιτυχημένη, λόγω EURO, αλλά και συνέπειας αποτελεσμάτων θητεία του Ρεχάγκελ να πάμε σε μια Εθνική που θα παίζει ποδόσφαιρο. Περάσει, δεν περάσει, η Εθνική έχει κάνει, ορισμένους φιλάθλους, να την αντιπαθούν λόγω του άθλιου θεάματος που προσφέρει. Για το αν υπάρχει βάθος και αν υπάρχουν παίκτες από πίσω νομίζω πως η καλύτερη απάντηση δίνεται με την Εθνική Ελπίδων. Το θέμα δεν είναι ότι αυτοί που παίζουν τώρα στην μεγάλη ομάδα προχώρησαν σε ηλικία. Θέμα υφίσταται με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε εμείς τα παιχνίδια. Με αυτό το αποκρουστικό ποδόσφαιρο και παίζοντας στην κόψη του ξυραφιού πάντοτε, μπορεί να πάρεις προκρίσεις, αλλά φίλους δεν θα αποκτήσεις σίγουρα. Και θεωρώ πως όσοι αβαντάρουν αυτό το είδος παιχνιδιού περιμένοντας άθλους, αυτό που έχω να πω είναι και ότι η τύχη που ποτέ δεν εγκατέλειψε τον Γερμανό κάποτε εξαντλείται. Αν το ότι πήραμε το EURO με αυτόν τον τρόπο, προϋποθέτει την υιοθέτηση αυτού του στιλ ποδοσφαίρου, τότε να μην περιμένουν οι ειδήμονες πως θα ξαναδούν ποτέ γεμάτα γήπεδα στην Εθνική τουλάχιστον εντός Λεκανοπεδίου. Περιθώρια να παίξουμε καλή μπάλα υπάρχουν και πιστεύω πως αν ψάξει κανείς υπάρχει και υποδομή για την παίξουν τα επόμενα χρόνια οι Εθνικές μας.

Ακόμα και η αντιμετώπιση των κλήσεων στο μπάσκετ ή των παρουσιών των παικτών είναι πολύ πιο αξιοκρατικό, όπως οφείλω να ομολογήσω πως ήταν πιο αξιοκρατικό και τα προηγούμενα χρόνια. Οι όποιες ενστάσεις στο μπάσκετ μπορεί να περιορίζονταν στον 11ο ή τον 12ο που θα συνόδευε την αποστολή. Κάτι που δεν συμβαίνει στο ποδόσφαιρο. Η παιδεία των παικτών στο μπάσκετ τους επιτρέπει να λένε και πότε δεν θα κάνουν καλό στην ομάδα, οπότε αποσύρονται ή απουσιάζουν έστω και σε ένα καλοκαίρι σαν αυτό με Ευρωμπάσκετ, επιλέγοντας μόνοι τους τον δρόμο. Στο ποδόσφαιρο, όπως και στην πολιτική στη χώρα μας, πρέπει να παίζεις ή να κατεβαίνεις σαν υποψήφιος βουλευτής δηλώνοντας παρών για το κόμμα, ακόμα και αν δεν ωφελείς το κοινό καλό και με το ένα πόδι στον...τάφο (μεταφορικά για τους πρώτους και κυριολεκτικά για τους δεύτερους). Γι’ αυτό το μπάσκετ ξεχωρίζει και βρίσκεται ψηλά για πολλά χρόνια. Το δικό μας μπάσκετ έχει απαλλαχθεί από την αρτηριοσκληρωτική νοοτροπία που μαστίζει πολιτική και ποδόσφαιρο.