(Κισι)νάου ορ νέβερ

Με έναν μάχιμο τερματοφύλακα (Χαλκιά) κι αναπληρωματικό του έναν που δεν παίζει ποτέ στην ομάδα του (Τζόρβα). Με δεξί μπακ έναν παίκτη που έχει να παίξει τη θέση σχεδόν απ’ τα νιάτα του (Πατσατζόγλου) κι εκτός μάχης τρεις (Γιούρκα, Τοροσίδη, Βύντρα) -και φυσικά κανέναν στον πάγκο. Αριστερά με Σπυρόπουλο και επίσης κανέναν στον πάγκο. Με τον Κυργιάκο σίγουρο στα στόπερ και τον παρτενέρ του να αναζητείται κάπου ανάμεσα σε Μόρα και Παπασταθόπουλο, αλλά όχι σε Αβραάμ Παπαδόπουλο.

Με τριάδα των χαφ να αποτελείται από Κατσουράνη, Καραγκούνη και Τζιόλη(!), δηλαδή όχι απλά έναν παίκτη χωρίς προετοιμασία και αγώνες, αλλά ουσιαστικά χωρίς ομάδα - και φυσικά με τον Νίνη να «υποβιβάζεται» στην Εθνική Ελπίδων. Με επιθετική τριπλέτα είτε αμιγώς «γερμανική» (Χαριστέα - Αμανατίδη - Γκέκα) είτε με τον Σαμαρά να παίρνει τη θέση του Γκέκα.

Με κακή ψυχολογία από τα καμώματα του Ντε Μπλέκερε και τη διαφαινόμενη απώλεια της πρώτης θέσης. Με το μυαλό στην Εσθονία και την ελπίδα να νικήσει τους Ελβετούς. Και καθόλου το μυαλό στραμμένο στην ομάδα του Ντομπροβόλσκι, που είπε ότι η πάει για τη νίκη -και το εννοεί. Κάπως έτσι πάμε να παίξουμε το ένα από τα τρία τελευταία μας χαρτιά για την πρόκριση στο Μουντιάλ.

Δεν είναι και πολύ χαρμόσυνα τα μαντάτα, αν εξαιρέσει κανείς τη βαθμολογία της Εθνικής και τα δύο γκρουπ δυναμικότητας, που θα μας επιτρέψουν -αν τερματίσουμε δεύτεροι- να αποφύγουμε ανεπιθύμητους «φίλους» σαν τη Γαλλία, την Κροατία ή τη Ρωσία και να ζευγαρώσουμε με πιο βατούς αντιπάλους όπως η Σκωτία, η Βοσνία ή η Β. Ιρλανδία.

Οπου εκεί σε δύο παιχνίδια θα πάμε ουσιαστικά να διορθώσουμε τις ανορθογραφίες των δύο παιχνιδιών με τους Ελβετούς, παίζοντας πάντως με μια ομάδα (όποια κι αν μας τύχει) την οποία σε καμία περίπτωση δεν λες χειρότερη από την Ελβετία. Μπερδεμένα πράγματα.

Αλλά είπαμε, προέχουν οι Μολδαβοί, με τους οποίους κανείς δεν φαίνεται να ασχολείται «ζεστά», λες και τους έχουμε του χεριού μας. Είναι στενόχωρο, αλλά έτσι όπως παίζουμε, ειδικά τον τελευταίο καιρό, καμιά ομάδα δεν μοιάζει «του χεριού μας» -πόσω μάλλον οι Μολδαβοί, οι οποίοι παραδοσιακά μας βγάζουν την πίστη για να τους κερδίσουμε, με γκολ στο τελευταίο δεκάλεπτο ή τα τελευταία δευτερόλεπτα των καθυστερήσεων.

Ας έχουμε απλά το αυτί στο «ραδιοφωνάκι», αλλά το μυαλό στο Κισινάου και το παιχνίδι το δικό μας. Κι αν «κλειδώσουμε» τη νίκη νωρίς, ας κυνηγήσουμε και τα γκολ διότι ποτέ δεν ξέρεις πού θα σου χρειαστούν. Αν δεν χρειαστούν σε περίπτωση ισοβαθμίας με τους Ελβετούς, θα χρειαστούν σίγουρα για να φτιάξει η ψυχολογία και να ανέβει το ηθικό.

ΥΓ.: Σόρι, κόουτς, αλλά έχω μια απορία: Ο Σωτήρης Νίνης είναι παίκτης της Εθνικής Αντρών ή της Ελπίδων; Είναι έτοιμος ποδοσφαιριστής ή φέρελπις; Είναι μπαλαντέρ ή «υπερ-ατού»; Το «έλα στην Ελβετία, μείνε εκτός 18άδας και φύγε για Τρίπολη» είναι εκπαιδευτική πρακτική ή καψώνι;

Εδώ και χρόνια τον έχουμε λιώσει στα πηγαινέλα σε κάθε Εθνική που έχουμε, έχει χάσει προετοιμασίες, έχει πάθει κοιλιακούς - προσαγωγούς, έχει μείνει πίσω, έχει δώσει αγώνα για να ξαναέρθει μπροστά και συνεχίζουμε να του φερόμαστε σαν τον «Ζήκο» στην ταινία «Της κακομοίρας». Οχι τίποτε άλλο, αλλά σε επίπεδο Εθνικής δεν έχουμε όχι μόνο άλλον μεσοεπιθετικό με τα δικά του χαρίσματα, αλλά ούτε άλλον μεσοεπιθετικό γενικώς.