Πρέπει να ευχαριστήσουμε τον κ. Ντε Μπλέκερε...

Στο karpetshow@yahoo.gr πήρα πολλά mail για τα όσα έγραψα την Κυριακή για την Εθνική και τη νοοτροπία της, λίγο κόντρα στο ρεύμα του Τύπου, που είδε στην Ελβετία μια ηρωική ήττα. Αρκετοί φίλοι συμφώνησαν ότι το πρόβλημα ήταν τα πρώτα 83 λεπτά, αρκετοί άλλοι διαφώνησαν λέγοντάς μου ότι είμαι πολύ αυστηρός με μια ομάδα που στο φινάλε έπαιξε ένα ημίχρονο με έναν παίκτη λιγότερο. Στους δεύτερους απαντάω ότι κρίνω την Εθνική μας ως ομάδα με δυνατότητες. Αν μια ομάδα έχει εννιά τουλάχιστον διακριθέντες, όπως ο Τύπος συμφώνησε, και έχει κάνει σε ένα ματς δυόμισι φάσεις, κάποιο πρόβλημα λογικά υπάρχει με τη στρατηγική και την τακτική της.

Στο δεύτερο ημίχρονο του ματς της Βασιλείας η Εθνική μας με έναν παίκτη λιγότερο έπαιξε λίγο καλύτερα από ό,τι στο πρώτο. Γιατί είχε μια τακτική. Η τακτική δεν είναι το 4-4-2 και το 4-23-1 και οι λοιπές αριθμητικές παραθέσεις που μάθαμε να παπαγαλίζουμε. Η τακτική είναι η συμπεριφορά στο γήπεδο: αυτή στο δεύτερο ημίχρονο υπήρξε, ενώ στο πρώτο απουσίαζε.

Στο δεύτερο ημίχρονο, πέρα από την άμυνα με κάποιους δεδομένους και απλοϊκούς τρόπους (τρία μαν του μαν και «σκούπα» ο Κυργιάκος), σκοπός έγινε να κρατήσουν μπάλα ο Αμανατίδης και κυρίως ο Σαμαράς μπροστά, ώστε αφενώς να αναπνεύσει η άμυνα από την πίεση κι αφετέρου να βγει κάποιος παίκτης από τις πίσω γραμμές και να τρυπήσουμε την άμυνα των Ελβετών έτσι κι αυτοί ανοιχτούν.

Αυτός ο τρόπος είναι ο μόνος που έχουμε από τότε που ο Τσιάρτας, ο Γιαννακόπουλος, ο Βρύζας κι ο Νικολαΐδης σταμάτησαν. Αν ο Χαριστέας, ο Αμανατίδης, ο Κατσουράνης κι ο Καραγκούνης βγουν ξαφνικά από πίσω κι ελευθερώσουν κάποιον επιθετικό με μια τελική πάσα, κάτι μπορεί να γίνει. Αν όχι, δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Ή για την ακρίβεια για να απειλήσει η ομάδα τον αντίπαλο υπάρχουν μόνο οι στημένες φάσεις.

Φορές

Από το Euro της Πορτογαλίας και μετά, η Εθνική μας, στα ματς με ισοδύναμους αντιπάλους, ελάχιστες φορές άνοιξε το παιχνίδι κι έτρεξε ή πίεσε. Το 'κανε υποδειγματικά με τη Λετονία πριν από κάτι μήνες και εντυπωσιακά στην Τουρκία, όταν για τα προκριματικά του Euro του 2008 κέρδισε με 0-1.

Το 'κανε για ένα ημίχρονο εντός κι εκτός με τους Νορβηγούς: απλά στην Αθήνα συνέβη στο πρώτο και στο Οσλο στο δεύτερο ημίχρονο. Το προσπάθησε αλλά με λάθος τρόπο με την Τουρκία στο Καραϊσκάκη: οι Τούρκοι πλήρωσαν το ανοιχτό της παιχνίδι και κέρδισαν με 1-4. Πέρα από αυτά τα ματς, υπάρχει μια σειρά αγώνων που παίξαμε για το 0-0, με την ελπίδα ότι θα προκύψει το 0-1.

Κάποτε στη Βοσνία παίξαμε όλοι πίσω και χάρη και σε έναν καλόβολο διαιτητή κερδίσαμε 0-4. Πρόκειται για μια εξαίρεση: ο κανόνας λέει ότι αυτή η επιλογή οδηγεί σε ήττες στο γκολ. Η Εθνική μας στα ματς με την Ουκρανία, με τη Δανία στην Κοπεγχάγη και την Τουρκία (όλα αυτά έγιναν στα προκριματικά του Μουντιάλ του 2006) έπαιξε για το 0-0: το κατάφερε μόνο με τους Τούρκους.

Για το 0-0 έπαιξε και στα τελικά του Εuro της Αυστρίας όχι μόνο με τους αναπληρωματικούς της Ισπανίας, αλλά και με τους πληγωμένους Ρώσους και τους Σουηδούς: έχασε τρεις φορές έχοντας γίνει ελάχιστα απειλητική. Για το 0-0 έπαιξε και με τους Ελβετούς στη Βασιλεία, αλλά και με τους Ισραηλινούς στο Τελ Αβίβ τον περασμένο Μάρτιο.

Σε όλα αυτά τα ματς άλλαξαν οι πρωταγωνιστές, ο τρόπος (μη) παιχνιδιού υπήρξε ίδιος και απαράλλαχτος. Τουλάχιστον τώρα υπήρξε ο Ντε Μπλέκερε: βολικός για όσους θέλουν να βλέπουν το δέντρο και όχι το δάσος.

Αδύνατον

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μια κακή νοοτροπία που διαποτίζει το ελληνικό ποδόσφαιρο μετά τον θρίαμβο στην Πορτογαλία: η απλοϊκότητα της ανάλυσης εκείνου του ανέλπιστου θριάμβου οδήγησε στο συμπέρασμα πως για τις ελληνικές ομάδες υπάρχει μόνο ένα ποδόσφαιρο που μπορεί να οδηγήσει σε νίκες, το ποδόσφαιρο της σκοπιμότητας και της σπέκουλας.

Στην Πορτογαλία η Ελλάδα κέρδισε αντιπάλους κατά κανόνα πιο δυνατούς: η Γαλλία, η Πορτογαλία, η πανίσχυρη εκείνη την εποχή Τσεχία είναι ομάδες που, αν θες να τις κερδίσεις, πρέπει να τις περιορίσεις. Το να προσπαθείς να «κλέψεις» αποτελέσματα με πιο δυνατούς είναι για μένα θεμιτό: στο φινάλε σκοπός είναι η νίκη και καμιά φορά αυτή είναι συνώνυμη της επιβίωσης.

Ομως το να προσπαθείς να «κλέβεις» αντιπάλους ισάξιούς σου (ή και χειρότερους από σένα!) δείχνει ένα ανεπίτρεπτο έλλειμμα θέλησης να παίξεις ποδόσφαιρο. Στην Εθνική μας καιρό τώρα έχει ακυρωθεί η πρόθεση της δημιουργίας.

Συζήτηση

Θυμόσαστε τη συζήτηση για τη μη ανανέωση της ομάδας; Στη βάση της προσπάθειας συντήρησης του σχήματος των πρωταθλητών Ευρώπης υπήρχε η ίδια διάθεση για καιροσκοπισμό: η ανανέωση προβλέπει σχεδιασμό, πλάνο, θέληση, στόχευση για κάτι πιο μακροπρόθεσμο από ένα άμεσο αποτέλεσμα. Οταν ο σκοπός είναι η προσωρινή ανακούφιση ενός αποτελέσματος, πώς να υπάρξουν αυτά; Οταν δεν υπάρχει διάθεση για παιχνίδι, μπορεί να περιμένεις ότι θα υπάρξει προβληματισμός για το μέλλον; Αδύνατον.

Ηρωες

Στους προκριματικούς για το Μουντιάλ πληρώνεται ακριβά η έλλειψη σχεδιασμού στα προηγούμενα χρόνια. Λείπουν ο Καραγκούνης κι ο Μπασινάς και η Εθνική μας αδυνατεί να κρατήσει στοιχειωδώς σωστά την μπάλα. Ο Μόρας, ο Παπασταθόπουλος, ο Σαλπιγγίδης, που κι αυτός είχε αγνοηθεί για καιρό, μοιάζουν ψάρια έξω από το νερό. Ο Κατσουράνης ψάχνει ακόμα τον Ζαγοράκη και ο Κυργιάκος περιμένει τον Δέλλα. Η μόνη κεντρική ιδέα είναι να κρατήσουμε το μηδέν. Στην πραγματικότητα στον Ντε Μπλέκερε χρωστάμε ευγνωμοσύνη.

Σπέκουλα

Η σπέκουλα για το αποτέλεσμα τείνει να γίνει η μία και μόνη συνταγή. Η Εθνική Νέων του Αλεξίου έπαιζε για το 0-0 με εννιά πιτσιρικάδες πίσω από την μπάλα! Οι σύλλογοι που διεκδικούν το πρωτάθλημα παίζουν σήμερα χειρότερα από ό,τι το 2004, σε πολλές περιπτώσεις συνειδητά. Το Euro υπήρξε η μεγαλύτερη ελληνική επιτυχία. Η επιπόλαιη ανάλυση που το ακολούθησε, αιτία για την καταστροφή όποιας αισθητικής είχε απομείνει….

Γκρίνια

Oι καλές μεταγραφές δεν σου δίνουν μόνο ελπίδες για μεγάλα πράγματα ή ενθουσιασμό και αισιοδοξία: σου επιτρέπουν να αγοράσεις και χρόνο. Τη χρονιά που ο Ολυμπιακός αγόρασε τον Ζάχοβιτς και τον Ζιοβάνι είχε κάνει τη χειρότερή του εμφάνιση σε διεθνές φιλικό ματς χάνοντας από τη Ρόμα με 6-1!

Κι όμως, εκείνη η καθ' όλα άθλια εμφάνιση δεν πτόησε το φρόνημα των οπαδών του και δεν έγινε αιτία για ειρωνείες και σχόλια από την πλευρά του Τύπου: η ομάδα ήταν δυνατή, η καλή της ευρωπαϊκή πορεία σχετικά πρόσφατη, η παρουσία του Μπάγεβιτς εγγύηση σοβαρότητας, οι προσωπικότητες δεν έλειπαν. Την Κυριακή ο Ολυμπιακός παρατάχθηκε με μια ελλιπέστατη και πειραματική ομάδα στο Παγκρήτιο κι έχασε από τον Εργοτέλη με 5-0.

Οι ελλείψεις του ήταν τεράστιες, η σύνθεσή του πειραματική, η δυνατότητά του να τρέξει ανύπαρκτη αφού είχαν προηγηθεί πέντε σκληρές προπονήσεις και εργομετρικά τεστ, που για όποιον ξέρει είναι αληθινό βασανιστήριο. Για μια ήττα με 5-0, έστω και σε φιλικό, δεν υπάρχουν φυσικά δικαιολογίες, όμως κανείς δεν μπήκε στον πειρασμό να εξηγήσει το πώς ήρθε: ρεπόρτερ κατέθεσαν προβληματισμούς, πρωτοσέλιδα ειρωνεύτηκαν τον σχεδιασμό, αρθρογράφοι επισήμαναν κενά και προβλήματα.

Γιατί; Οχι γιατί η εμφάνιση ήταν αποκαρδιωτική (που ήταν), αλλά γιατί έχει προηγηθεί ένα καλοκαίρι στο οποίο η ίδια η ΠΑΕ ή με τη σιωπή της ή με τις άστοχες κινήσεις της έσπειρε αμφιβολίες. Το πρόβλημα δεν είναι η μη απόκτηση του αριστερού χαφ, αλλά η απώλεια της αξιοπιστίας, η βεβαιότητα (;) των ψυχραιμότερων ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός.

Η ήττα σε ένα φιλικό δεν λέει και πολλά: πριν από δύο χρόνια, αν θυμάμαι καλά, ο Ολυμπιακός είχε χάσει με 1-3 από το Αιγάλεω ένα φιλικό στον Ρέντη και δεν είχε κερδίσει τον Λεβαδειακό. Αλλά τότε φαίνονταν να υπάρχουν στην ομάδα σχέδιο, λύσεις και προοπτικές: όχι τυχαία εκείνη τη χρονιά ο Ολυμπιακός πέρασε τον όμιλο και βρέθηκε στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ.

Η αιτία της γκρίνιας είναι η λιτότητα, η φτώχεια που δημιουργεί διαρκώς αμφιβολίες για όλους, κυρίως για όσους γι’ αυτή δεν ευθύνονται. Κάπως έτσι θα κυλήσει η χρονιά: ο προπονητής και η ομάδα την γκρίνια θα την έχουν αντίπαλο. Η διοίκηση τους τη φόρτωσε…

Ανδρουλάκης σε κέφια

Ωραία ήταν η ατάκα του Μίμη του Ανδρουλάκη στο δελτίο του Mega του Σαββάτου σχετικά με την πιθανότητα το ΠΑΣΟΚ να υιοθετήσει κάποια από τις προτάσεις του Καραμανλή για την οικονομία. Περιμένοντας το ματς της Εθνικής, ο ποδοσφαιρόφιλος Μίμης είπε ότι δύσκολα μπορεί να πάρει κάποιος στα σοβαρά τις συμβουλές σου όταν τα ’χεις κάνει θάλασσα και πρόσθεσε ότι «θα ήταν σαν να έδιναν οδηγίες στον Ρεχάγκελ κάποιοι ομοσπονδιακοί προπονητές, όπως ο Δανιήλ και ο Αρχοντίδης», που είχαν προηγηθεί του Γερμανού, χωρίς ωστόσο αποτελέσματα. Το σκεφτόμουν όταν έβλεπα το ματς. Καλή η ατάκα, αλλά έτσι όπως παίζει η Εθνική σε λίγο ο Δανιήλ κι ο Αρχό θα 'ναι πρωτοπορία, Μίμη μου…