Γεια σου, τσολιά μου!

Μας φταίει ο Ντε Μπλέκερε και τα κέντρα αποφάσεων της Ελβετίας για την ήττα, όπως μας έφταιγε η κορεατική Μαφία πριν από ένα χρόνο και κάτι για το ασημένιο μετάλλιο του Νικολαΐδη. Οι σφαγιαστικές διαιτησίες, οι παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, οι μεγαλόσχημοι, οι χαρτογιακάδες, αυτοί που μας έχουν βάλει στο μάτι για το Euro 2004, όπως και για τους «χρυσούς» Ολυμπιονίκες των περασμένων Ολυμπιακών Αγώνων, και μας έχουν μουρλάνει στα αντιντόπινγκ κοντρόλ.

Είναι οι ίδιοι ή κάποιοι «κολλητοί» τους που μας έχουν στην μπούκα για το πρώτο καπνογόνο που θα ανάψει και το πρώτο λέιζερ που θα «χαϊδέψει» τα μάτια και το κορμί αντίπαλου παίκτη, ώστε να μας τιμωρήσουν εξοντωτικά. Στο ίδιο μήκος κύματος και η τιμωρία του Σισέ με τρεις αγωνιστικές. Το επιχείρημα είναι ατράνταχτο: «Ο άλλος στο Βέλγιο έσπασε το πόδι του αντιπάλου σε 10 άτοκες δόσεις κι έφαγε 8 αγωνιστικές και ο Τζιμπρίλ για ένα άτσαλο τάκλιν έφαγε 3; Αφού ο Ασουνσάο όχι μόνο σηκώθηκε, αλλά το βράδυ χόρευε κιόλας σαν τον Πάνο Μεταξόπουλο».

Αδικήθηκε η Ελλάδα στο παιχνίδι με τους Ελβετούς; Αδικήθηκε πέρα και πάνω από κάθε αμφιβολία. Το είδαν όλοι εκτός από τον Βασίλη Τσ(ι)άρτα, τον Εθνικό μας Γκρινιάρη, που έσπευσε να καταλογίσει ευθύνη στον Εθνικό μας Ποδοσφαιρικό Γκαντέμη, τον Λουκά Βύντρα, που προφανώς τον βάφτισε ο Επίτιμος, αλλιώς δεν εξηγείται τόση «ρέντα». Αλλά, απ' την άλλη, μιλάμε για τον Τσ(ι)άρτα, τον άνθρωπο που μίρλιζε ακόμα και μετά την κατάκτηση του Euro, διότι δεν έπαιζε πολύ και θεωρούσε ότι αν έπαιζε περισσότερο θα νικούσαμε προφανώς στον τελικό με 4-0 και όχι με το φτωχό 1-0.

Είχαμε υπογράψει κανένα συμβόλαιο με τον Θεό ότι αν παίζαμε 11 εναντίον 11 θα φεύγαμε στο τέλος τουλάχιστον με τον βαθμό της ισοπαλίας; Δεν έμαθα κάτι σχετικό, άρα μάλλον όχι. Αξιζε η Εθνική μας τη νίκη επειδή είχε ένα δοκάρι και δύο ευκαιρίες σε 90 λεπτά; Αντικειμενικά όχι, αλλά σύμφωνα με το «τσολιαδόμετρο» η ομάδα μας θα έπρεπε να πάρει όχι τρεις, αλλά έξι πόντους.

Εχουμε παράδοση, άλλωστε, στις φθηνές δικαιολογίες: πριν από μερικά χρόνια χάσαμε τ' αβγά και τα καλάθια παρ' όλο που οι αντίπαλοί μας (οι Γερμανοί) έπαιζαν με παίκτη λιγότερο, αλλά ο Βασίλης Δανιήλ είχε έτοιμη την πληρωμένη απάντηση: «Μας αποσυντόνισε η αποβολή του αντιπάλου και το αριθμητικό μας πλεονέκτημα». Κάποιοι που αισθάνονται πιο «πατριωτάρες» από μένα κι έκλαψαν περισσότερο από μένα τον Ιούλιο του 2004, μη σας πω ότι κόρναραν και περισσότερο εκείνο το βράδυ στους δρόμους και τραγούδησαν πιο δυνατά το σουξέ για τον τσολιά και τη «φούστα» του απ' ό,τι εγώ, αυτή τη στιγμή σίγουρα με χαρακτηρίζουν «προδότη», «αχάριστο» και «εθνικό μειοδότη».

Τους ευχαριστώ για τα καλά τους λόγια, που μου δίνουν δύναμη να συνεχίζω, και πάω παρακάτω, απευθυνόμενος σε αυτούς που όταν βλέπουν ποδόσφαιρο συζητούν για ποδόσφαιρο κι όχι για τον Χρυσό Αιώνα του Περικλή ή για τον πολιτισμό των αρχαίων ημών προγόνων. Ας παραδεχτούμε, λοιπόν, ότι πέρα από εθνικές κορόνες και δάκτυλους των μπαμπέσηδων των Ελβετών (που άλλωστε έσφαξαν και τους Τούρκους πρόσφατα, σ' εμάς θα κώλωναν;), δεν παίξαμε μπάλα.

Οπως δεν παίζουμε γενικώς. Οπως δεν παίξαμε και στο πρόσφατο Euro, αλλά δεν είχαμε παίξει και το 2004, μόνο που τότε ήμασταν και πιο αποτελεσματικοί και πιο τυχεροί και με πολύ καλές διαιτησίες. Θέλετε να συζητάμε για εξω αγωνιστικά πράγματα, όπως κάνουμε και κάθε Κυριακή βράδυ μετά τα αποτελέσματα των ομάδων μας; Κανένα πρόβλημα, ίσα ίσα που έχει και πλάκα, μόνο που η Νότιος Αφρική δεν θα έρθει πιο κοντά, αλλά θα απομακρυνθεί ακόμα περισσότερο.

Θέλετε να μιλήσουμε για μπάλα; Αν ναι, τότε να ξεχάσουμε Ντε Μπλέκερε και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, να κάνουμε μια πειστική εμφάνιση στη Μολδαβία με πολλά γκολ και περισσότερο δημιουργικό ποδόσφαιρο και μαζί να κάνουμε τον σταυρό μας είτε να στραβοπατήσουν οι Ελβετοί είτε να μας λάχει βατός αντίπαλος στα μπαράζ.

Καλούς παίκτες έχουμε, καλό προπονητή έχουμε κι αυτοί -σε αντίθεση με μας- δεν έχουν ανάγκη τις δικαιολογίες και τα άλλοθι. Διότι το ποδόσφαιρο, είτε μας αρέσει είτε όχι, δεν είναι «διασκέδαση» και «χαρά» σχεδόν για κανέναν. Το «όπιο του λαού» παραμένει. Και δεν υπάρχει κανένας λόγος να γίνει το άλλοθι «το όπιο του μαλάκα».