Ερχεται η ώρα της Αφρικής (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Σιγά-σιγά την τελευταία δεκαετία -λόγω προσόντων και δουλειάς σε ευρωπαϊκές ακαδημίες- οι παίκτες από την Αφρική άρχισαν να γίνονται οι καλύτεροι αμυντικοί, ακραίοι και κεντρικοί. Αλλά ΚΥΡΙΩΣ αμυντικοί χαφ!

Οταν ο ΠελE έκανε την (περιβόητη πλέον) προφητεία, σχεδόν στις αρχές της δεκαετίας του '80, μιλώντας για αφρικανική κατάκτηση του Μουντιάλ πριν βγει ο αιώνας, δεν είχε υπολογίσει πως η ποδοσφαιρική αφέλεια που χαρακτηρίζει τη «μαύρη ήπειρο», θα χρειαζόταν πολύ χρόνο για να αλλάξει. Η άφιξη όμως όλο και περισσοτέρων Ευρωπαίων τεχνικών σε συνδυασμό με τη σταδιοδρομία των πρωτοκλασάτων παικτών στη γηραιά ήπειρο, οι οποίοι κάποτε ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα, έδωσε στις χώρες, όπως το Καμερούν, η Νιγηρία, το Μαρόκο, την ευκαιρία να ξεπατικώσουν τις πεπατημένες που οδηγούν στην επιτυχία. Τα χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια του 1996 και του 2000 για Νιγηρία και Καμερούν παραμένουν τα μοναδικά επιτεύγματα, αν μπορούν να θεωρηθούν τέτοια. Την ίδια περίοδο, η πιο υποβαθμισμένη σε ποδοσφαιρική αξία Ασία «έχωσε» μία ομάδα, τη Νότια Κορέα, σε τετράδα Μουντιάλ το 2002.

Η εξhγηση δεν είναι πολύ δύσκολη. Αν ο έρωτας περνάει από το στομάχι, στο ποδόσφαιρο η επιτυχία περνάει από την άμυνα. Ρητό που ουσιαστικά βρήκε την εφαρμογή του μέσα από το πιο επαναστατικό σύστημα της τελευταίας 35ετίας, το total football. Γιατί αν το κατενάτσιο πρέσβευε το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», το «ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο» που ο αείμνηστος Μίχελς με τον απίστευτο Αγιαξ δίδαξε στον υπόλοιπο κόσμο, ουσιαστικά δεν ήταν τίποτε άλλο από μία προηγμένη μορφή ασφυκτικής άμυνας. Πρεσάρω, κερδίζω την μπάλα, δεν αφήνω τον αντίπαλο να ανασάνει και όσο την έχω εγώ, δεν κινδυνεύω από κανέναν!

Οι Αφρικανοi, ταλέντα ακατέργαστα και ελαφρώς επαναστατικά, χωρίς αρχή και τέλος στο παιχνίδι τους, έπεσαν θύματα της άγνοιάς τους να «χαλάσουν» το παιχνίδι ή να διατηρήσουν κρατώντας αυτοί τα γκέμια του ρυθμού, αποτελέσματα που θα τους έδιναν μεγάλες νίκες. Το 1990 το Καμερούν έπεσε στην παγίδα του ξέφρενου τέμπο που έδωσαν οι Αγγλοι και το 1994 η Νιγηρία σε νεκρό χρόνο άφησε τη νίκη επί των Ιταλών να της γλιστρήσει, σε σημεία που όλοι είχαν πιστέψει πως ήταν δική τους υπόθεση η πρόκριση. Η Σενεγάλη το 2002, αν δεν παρασυρόταν από τον κυνισμό των Τούρκων, θα έμπαινε στην τετράδα και αυτό θα το κατάφερνε γιατί –επιτέλους- μία αφρικανική ομάδα ήξερε να παίζει και άμυνα. Το είδαμε στην πρεμιέρα, όταν και νίκησαν τη Γαλλία «δαγκώνοντας» όποιον πήγαινε πάνω στην μπάλα!

Σιγa-σιγA την τελευταία δεκαετία -λόγω προσόντων και δουλειάς σε ευρωπαϊκές ακαδημίες- οι παίκτες από την Αφρική άρχισαν να γίνονται οι καλύτεροι αμυντικοί, ακραίοι και κεντρικοί. Αλλά ΚΥΡΙΩΣ αμυντικοί χαφ! Τα ψηλά τους πόδια, η ευλυγισία του κορμιού, η ικανότητά τους να τρέχουν θαρρείς και δεν πατούν στο χόρτο, τους έβαλαν στο χάρτη! Συν τη δουλειά που πρόσθεσαν στα γυμνασμένα κορμιά τους για να αντέχουν στο δυνατό παιχνίδι και να το το γλυκό!

Καποιοι eξυπνοι –όπως οι Γάλλοι- το είδαν από μακριά πως ερχόταν και λόγω των σχέσεων πολλών προπονητών τους με εκείνες τις χώρες, «τσίμπησαν» τον (κορυφαίο στη θέση του στον κόσμο) Βιεϊρά και τον Μακελελέ πολύ νωρίς. Ολο και περισσότεροι όμως προτιμούν να μη διαλέγουν τις υπηκοότητες, όπως οι ιθαγενείς τα καθρεφτάκια, αλλά να επιμένουν στο όνομα της χώρας που τους γέννησε. Ο Μίκαελ Εσιέν, ο Μοχάμεντ Σισόκο και ο Μαχαμάντου Ντιάρα είναι οι κλασικότερες περιπτώσεις. Στη λίστα των επίδοξων μνηστήρων για τη διαδοχή κάποια μέρα του Βιεϊρά στο θρόνο, μπαίνουν Ευρωπαίοι και Λατινοαμερικανοί, αλλά την κούρσα την οδηγούν οι Αφρικανοί!

Ταυτoχρονα όμως δεν «ξεχνούν» αυτό που πάντα ήταν το σήμα κατατεθέν τους. Την τεχνική! Μην ξεχνάτε τον Ετό και το τι κάνει στην Μπαρτσελόνα και τον Ντρογκμπά, ο οποίος αν και δεν έκανε την καλύτερη χρονιά του στην Τσέλσι, είχε καθοριστικά γκολ στην πορεία προς τον τίτλο. Ο «παλαβιάρης» Ντιούφ που στην Μπόλτον ξαναγεννήθηκε. Ο Οκότσα που στα γεράματα θύμισε τον παλιό καλό εαυτό του. Με βάση αυτό το γνώμονα, ο Σικαμπάλα δεν με ξαφνιάζει που ήδη κάνει κόσμο να παραμιλάει. Τα προσόντα του είναι ΣΠΑΝΙΑ! Ούτε που ο Ολυμπιακός –με επιμονή του Σόλιντ- επένδυσε στον Τουρέ, ο οποίος είναι πιθανό να πάει με την Ακτή Ελεφαντοστού στο Μουντιάλ. Οπως ήταν λάθος του Παναθηναϊκού να μην επιμείνει στον Μπόατενγκ πριν από χρόνια, τότε που ήταν με διαφορά ο καλύτερος Γκανέζος στο Μουντιάλ νέων το 2001, πολύ πιο μπροστά από τον Εσιέν, ο οποίος σήμερα κοστίζει 25 εκατ. ευρώ!

Η Αφρικh είχε πάντα ακατέργαστα διαμάντια. Τώρα πια τα δουλεύουν και τα επεξεργάζονται πολλοί και με σωστό τρόπο. Τέτοιο άλλωστε ήταν και ο Εμπέντε -ο καλύτερος τερματοφύλακας στο περσινό πρωτάθλημα- που πολύ σωστά στην Παιανία τον επέλεξαν, εκεί όπου έχουν ήδη τον εξαιρετικό Μόρις στην άμυνα. Η «μαύρη ήπειρος» έχει γεμίσει πια κάθε γωνία της Ευρώπης με τα παλικάρια της. Η προφητεία του Πελέ δεν βγήκε τελικά αληθινή. Με κάποια χρόνια καθυστέρηση όμως, το 2010 και «εντός έδρας», δεν αποκλείεται να γίνει πραγματικότητα.