Εάν αποτύχουμε, θα τα ρίξουμε όλα στην αποβολή;

Σιγά, ρε παιδιά… Με ρέγουλο οι εκδηλώσεις «ιερής οργής». Κοντεύω να πιστέψω ότι πρέπει να μιμηθώ τον τρελαμένο Τζακ Νίκολσον, στη «Λάμψη». Να γεμίσω στοίβες χαρτιού με μία φράση. Εν προκειμένω, την εξής: «Χάσαμε εξαιτίας της άδικης αποβολής του Βύντρα. Εμπεδώστε το». Λυπάμαι, δεν θα συμμετάσχω. Καλή η λάμψη όταν αστράφτουμε και βροντάμε, καλύτερη όμως η ευθυκρισία.

Ηταν άδικη η αποβολή του Βύντρα; Ασυζητητί. Δυσχέρανε τις προσπάθειες της Εθνικής; Ασφαλώς. Πάντοτε συμβαίνει όταν μένεις με παίκτη λιγότερο. Οχι, δεν θα αντιπαραβάλω την υπόμνηση πως -κάποτε- αντιμετωπίζαμε τους Γερμανούς, αυτοί έμειναν με «10», νίκησαν και έπειτα ακούσαμε πως το αριθμητικό πλεονέκτημα μας κόστισε. Θα ήταν άδικο, για δύο λόγους.

Πρώτον: δεν ενστερνίστηκε σύμπασα η Ελλάδα την άποψη εκείνη-κάθε άλλο. Δεύτερον: ο ίδιος ο προπονητής Β. Δανιήλ –εκείνος το είχε πει- είχε στον νου του κάποια ειδική παράμετρο που αφορούσε μπέρδεμα στην τακτική της ομάδας. Κρίθηκε με μεγάλη αυστηρότητα, ωσάν να είχε προβεί σε γενική διακήρυξη, του τύπου: «Εφεξής θα χαιρόμαστε εάν μένουμε με δέκα». Δεν εννοούσε τίποτε τέτοιο ο άνθρωπος.

Αυξήθηκε, λοιπόν, ο συντελεστής δυσκολίας (για την Εθνική) έπειτα από την αποβολή του Βύντρα, αλλά ως εκεί. Είναι νομοτέλεια να ηττάται μια ομάδα επειδή παίζει επί μισό αγώνα με παίκτη λιγότερο; Αλίμονο αν ήταν. Αρα δεν νοείται να αποδοθεί η ήττα εξ ολοκλήρου στην αποβολή. Σε ό,τι αφορά την αμιγώς αγωνιστική εικόνα του παιχνιδιού, με βρίσκουν σύμφωνο οι χθεσινές επισημάνσεις του Καρπετόπουλου και του Λεάνη. Η ευκολία, όμως, με την οποία καλύπτουμε τα πάντα πίσω από μία αδικαιολόγητη αποβολή, με ωθεί να εστιάσω αλλού.

Ενα ρητό συμβουλεύει: «Καλοχαιρέτα τους πεζούς όταν καβαλικεύεις, για να σε χαιρετούν κι αυτοί όταν θα ξεπεζέψεις». Στο πνεύμα της νουθεσίας αυτής, ας συνειδητοποιήσουμε κάτι παρεμφερές: θέλεις, όταν αδικείσαι, να αναστατώνεις τον κόσμο με φωνές και καταγγελίες; Θέλεις να βλέπεις διαρκή κίνηση στην πασαρέλα των ποικιλώνυμων αγανακτισμένων παραγόντων, διαιτητών, κ.λπ.; Ε, τότε φρόντισε να τηρείς κανένα πρόσχημα γενναιόψυχης ειλικρίνειας όταν ευνοείσαι.

Κακά τα ψέματα, η ομάδα είχε ορισμένες αβάντες στη μετα-Euro 2004 εποχή. Ενα-δύο (τουλάχιστον) πέναλτι… καλής θέλησης. Κι άλλα τινά -και δεν ήταν όλα «κουκούτσια»: κάποτε, αν η διαιτησία ήταν ακριβοδίκαιη, οι Νορβηγοί θα είχαν αποσπάσει «Χ» στο «Γ. Καραϊσκάκης», ένα βράδυ που 'βρεχε, που 'βρεχε μονότονα –και αν οι διαιτητές σε μένα τα κάνανε, αχ, πώς θα τους σκότωνα (ο παιάνας του Αγνωστου Οπαδού με το γνωστότατο «μονά, ζυγά δικά μου»). Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, τι ακουγόταν, τότε, εδώ; Αδιάφορα σφυρίγματα και διάφορα «μαγκιά μας, είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης».

Δεν λέω, ήταν κι αυτή μια προσέγγιση. Ρεαλιστική. Τώρα, όμως, που ο εγχώριος Τύπος κοντεύει να δώσει σύνθημα εφόδου στα Χειμερινά Ανάκτορα του Μπλάτερ, ας κάνουμε μια καθαρή εξήγηση με τον εαυτό μας. Αν εκείνες οι αβάντες ήταν «νόμιμος τόκος» στον λογαριασμό δόξας που ανοίξαμε το 2004, τότε γιατί η απόφαση Ντε Μπλέκερε θα μη θεωρηθεί «μαζεμένο, νόμιμο κόστος» στον απόηχο των αποκαρδιωτικών επιδόσεών μας στο Euro 2008;

Ο τροχός έχει γυρίσματα, αλλά είναι κομματάκι άγαρμπο να «την κάνουν γυριστή» τα κριτήριά μας για το τι είναι αποδεκτό και τι όχι. Αγαρμπο και σίγουρα ανώφελο. Αλήθεια, στην απευκταία –και θέλω να πιστεύω όχι πολύ πιθανή- περίπτωση αποτυχίας μας να πάμε Μουντιάλ, θα μας αρκεί ως εξήγηση η άδικη αποβολή σε έναν αγώνα;