«Ξύπνα»
«Μαύρα κοκόρια!»
«Ξύπνα ρε παιδάκι μου»
«Μαύρα κοκόρια σου λέω! Μαύρα»
Ο νεαρός συνάδελφος προσπαθούσε να με ξυπνήσει. Είχα γύρει για λίγο πάνω στο γραφείο μου και πρέπει να κοιμόμουν τουλάχιστον ένα δίωρο. Ο νεαρός συνάδελφος συνέχιζε να με σκουντάει και να μου φωνάζει «ξύπνα» αλλά ένα παράξενο όνειρο με κρατούσε καθηλωμένο.
«Ξύπνα, ξύπνα, ξύπνα»
«Μαύρα, μαύρα, μαύρα»
Ο νεαρός συνάδελφος έψαχνε κάτι που θα με ταρακουνήσει. Δεν υπήρχε όμως τίποτα τριγύρω του. Τελικά για πρώτη και ίσως τελευταία φορά στη ζωή του σκέφτηκε έξυπνα.
«Μαύρα κοκόρια» φώναξε.
«Πούντα;» είπα και πετάχτηκα πάνω σαν ελατήριο. Πέρασαν αρκετά δευτερόλεπτα μέχρι να συνέλθω. Σε αυτό το διάστημα αντί για τον νεαρό συνάδελφο έβλεπα μπροστά μου ένα τεράστιο ζουζούνι απροσδιορίστου ταυτότητας που έπρεπε να πεθάνει. Όταν ξύπνησα για τα καλά συνειδητοποίησα ότι είχα βγάλει το παπούτσι και τον κοπάναγα στο κεφάλι.
«Τι κάνεις κάτω από τη σόλα του παπουτσιού μου;» είπα για να δικαιολογήσω τον εαυτό μου.
«Ξεκουράζομαι» είπε με έναν τόνο μαύρου χιούμορ που δεν είχα διακρίνει ξανά πάνω του.
«Εμ… βέβαια! Δεν κάνεις και τίποτε άλλο. Τώρα πες μου τι θες και με σηκώνεις από τον γαλήνιο ύπνο μου»
«Γαλήνιο ύπνο το λες εσύ αυτό; Ένας γείτονας κάλεσε την πυροσβεστική και τους είπε ότι στο υπόγειο της διπλανής πολυκατοικίας ακούγονται ποντίκια που ζευγαρώνουν. Έτσι ακουγόσουν»
«Χμ… Καλύτερα πάντως από γάτες που ζευγαρώνουν δεν συμφωνείς;»
«Δεν τα πάω καλά με τα ζευγαρώματα γενικά» απάντησε ο νεαρός συνάδελφος και έλεγε την αλήθεια.
Οι τελευταίες ημέρες δεν ήταν και οι πιο γεμάτες στη ζωή μου. Αυτή η ξαφνική συννεφιά με το ψιλόβροχο που επικρατούσε εδώ και μια εβδομάδα μου έφερνε απίστευτη υπνηλία. Όποτε έβρισκα λίγο χρόνο, έκλεινα τα μάτια μου και έπαιρνα έναν υπνάκο. Συνήθως τα τηλέφωνα χτύπαγαν αλλά δεν έπαιρναν καμία απάντηση. Συνήθως επίσης, οι προσκλήσεις για κοινωνικές εκδηλώσεις πήγαιναν στα σκουπίδια. «Έτσι όπως πας θα καταλήξεις χωρίς ανθρώπους γύρω σου» μου ψιθύριζε το αγγελάκι από τον δεξί μου ώμο αλλά δεν απαντούσα.
«Μπορώ να μιλήσω τώρα;» είπε ο νεαρός συνάδελφος που όση ώρα εγώ συλλογιζόμουν αυτός καθόταν αμίλητος και χτυπούσε νευρικά το πόδι του στο πάτωμα.
«Μίλα, αλλά πρώτα σταμάτα να χτυπάς το πόδι σου στο πάτωμα»
«Λοιπόν… Δεν ξέρω πώς να στο πω ακριβώς… αλλά έχουμε πρόβλημα…»
«Και πότε έχεις έρθει να πεις κάτι καλό;»
«Δεν ήρθα την μέρα που γέννησε η Ζυγούλη να στο πω;»
«Α ναι βέβαια. Θύμισε μου να στείλουμε λουλούδια»
«Έχουν περάσει μήνες»
«Γιατί αλλιώς θα στέλναμε λουλούδια; Σοβαρέψου και μίλα»
Ο νεαρός συνάδελφος κόμπιασε. Φαινόταν ότι όντως δεν είχε λόγια να εξηγήσει το τι ακριβώς γινόταν. Προσπάθησα να του δώσω λίγη ώθηση.
«Μας την έπεσε κανένας πάλι στο κτίριο; Μη μου πεις πάλι βαμπίρ…»
«Όχι όχι. Μόνος ένας»
«Ε ποιος ρε παιδί μου; Μη μου πεις ότι είναι πάλι αυτός ο ντελιβαράς που τραγουδάει το “la bamba”»
«Όχι όχι δεν είναι αυτός»
«Ελπίζω τότε να μην είναι εκείνος τύπος με τη σαύρα στον ώμο. Με ανατριχιάζει αυτή η σαύρα. Κάθε φορά που με κοιτάει νομίζω ότι ψιθυρίζει το όνομα μου…»
«Όχι όχι δεν είναι ούτε αυτός»
«Ε ποιος είναι ρε παιδάκι μου τότε. Άντε και θέλω να πάω πάλι για ύπνο»
«Δεν νομίζω ότι θα κοιμηθείς σύντομα μόλις μάθεις ποιος είναι…»
«Μίλα… μπορώ να τ’ αντέξω»
«Στη θέση σου θα καθόμουν»
Δεν ήθελα να κάτσω. Αν καθόμουν θα με έπαιρνε πάλι ο ύπνος.
«Λέγε»
«Καλά λοιπόν. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Στον δεύτερο όροφο…»
Διάλλειμα για διαφημίσεις
Και τώρα επιστρέφουμε στο blood and the city
«Στη θέση σου θα καθόμουν»
Δεν ήθελα να κάτσω. Αν καθόμουν θα με έπαιρνε πάλι ο ύπνος.
«Λέγε»
«Καλά λοιπόν. Αυτή τη στιγμή που εμείς μιλάμε στο υπόγειο, εσύ βρίσκεσαι ταυτόχρονα και στον δεύτερο όροφο»
Είχα ακούσει βλακείες και βλακείες από το στόμα του νεαρού συνάδελφου και ήμουν σίγουρος ότι στο μέλλον θα άκουγα ακόμα περισσότερες. Αλλά αυτό ξεπερνούσε τα όρια. Πώς να συζητήσεις με έναν άνθρωπο που ενώ σου μιλάει νομίζει ότι την ίδια στιγμή βρίσκεσαι και σε άλλο όροφο;
«Έχεις την καλοσύνη να μου εξηγήσεις τι στο διάολο εννοείς; Και πρόσεξε! Όχι κλαψουρίσματα…»
Αυτό ήταν. Η προειδοποίηση για απουσία κλαψουρίσματός έφερε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα στον νεαρό συνάδελφο, που άρχισε τα αναφιλητά λες και κάποιος απειλούσε με μαχαίρι το αγαπημένο του κουταβάκι.
Κάτι τέτοιες στιγμές μου έλειπε ο Jesse James. Αν ήταν εδώ σίγουρα θα του είχε πετάξει κάτι από το ράφι για να συνέλθει. Ο Jesse James δεν ήταν όμως εδώ. Και εγώ το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να ακουμπήσω στο γραφείο μου και να περιμένω πότε θα ολοκληρωθεί ο οδυρμός του. Αυτό δεν άργησε να γίνει αφού το αμυντικό κλάμα έχει πάντα τις ρίζες του στην ενοχή και δεν διαρκεί περισσότερο από ένα τσιγάρο. Με το που έσβησα λοιπόν το τσιγάρο ο νεαρός συνάδελφος ήταν έτοιμος να μιλήσει.
«Θέλω να μου εξηγήσεις τι εννοείς με λίγες λέξεις. Δεν θα σε διακόψω μέχρι να ολοκληρώσεις το υπόσχομαι»
«Όπως είχες υποσχεθεί ότι δεν θα με κλοτσήσεις όταν μου ζήτησες να σου πως ποια είναι η αγαπημένη μου σειρά και εγώ σου απάντησα το “Λίτσα.com”;»
«Πίστεψε με και εσύ θα κλοτσούσες τον εαυτό σου αν κάποια συνειδητοποιούσες ποια είναι τα ενδιαφέροντα σου. Άσε τώρα την Λίτσα και λέγε»…
Ο νεαρός συνάδελφος άρχισε να μου διηγείται την ημέρα του. Προσπάθησα να τον διακόψω για να πάει κατευθείαν στο ζουμί αλλά αυτός τίποτα. Μου είπε ότι το προηγούμενο βράδυ είχε μεθύσει με σφηνάκια Ursus (κάτι που στην θέση του δεν θα διατυμπάνιζα), μου είπε ότι το πρωί ξύπνησε με απίστευτό πονοκέφαλο και ότι έβλεπε τα πράγματα διπλά. Μου εξομολογήθηκε επίσης ότι δοκίμασε για δεύτερη φορά στη ζωή του να πιει καφέ για να συνέλθει και ως επίδραση αποκόμισε μια απίστευτη ενεργητικότητα. Ο νεαρός συνάδελφος βίωνε το πρώτο hangover της ζωής του. Υπό άλλες συνθήκες αυτό θα άξιζε μια βόλτα σε στριπτιτζάδικο αλλά δεν είχαμε χρόνο για τέτοια.
Ο τεράστιος πρόλογος οφειλόταν στο γεγονός ότι ήθελε να με πείσει ότι παρά το hangover η αντίληψή του παρέμενε σε ικανοποιητικά επίπεδα (τουλάχιστον για τα μέτρα του).
Σιγά σιγά φτάσαμε στο ψητό. Περίμενα λοιπόν να ακούσω πως στην ευχή του διαόλου νόμιζε ότι βρίσκομαι σε δυο μέρη ταυτόχρονα.
«Όχι άλλες σάλτσες σε παρακαλώ. Είμαι έτοιμος να αυτόμαχαιρωθώ στην πλάτη και να πηδήξω από μια γέφυρά».
«Εντάξει λοιπόν. Στον δεύτερο όροφο. Είναι ένας τύπος που είναι ολόιδιος με σένα κάνει τα ίδια αστεία με σένα μιλάει ίδια με σένα και γράφει αθλητικά».
«Τι εννοείς γράφει αθλητικά;»
«Επειδή εσύ έχεις ξεχάσει ότι δουλεύεις σε αθλητικό σταθμό δεν πάει να πει ότι το έχουν ξεχάσει και οι υπόλοιποι»
«Τα σχολιάκια κράτα τα για τον εαυτό σου, αλλιώς θα γίνεις τροφή για ένα τσούρμο σαλαμάνδρες»
«Αυτό είναι το πρόβλημα σου τώρα; Σου λέω ότι ο τύπος είναι ολόιδιος με σένα και όχι μόνο αυτό»
«Τι άλλο; Μη μου πεις ότι κάνει το κόλπο με τα τραπουλόχαρτα;»
«Έτσι κι αλλιώς κανείς δεν γελάει πια με αυτά το κόλπο»
Σε αυτό το σημείο του άξιζε μια καρπαζιά και την εισέπραξε. «Μην τολμήσεις και βάλεις τα κλάματα»
«Δεν τα βάζω. Τι με πέρασες για κοριτσάκι;»
«Να σου πω την αλήθεια έχει περάσει από το μυαλό μου αρκετές φορές»
«Έτσι έ; Καλά τότε. Δεν θα σε πείραζε λοιπόν να μάθεις ότι ο τύπος στον δεύτερο, όχι μόνο είναι ίδιος με σένα…αλλά έχει και το ίδιο όνομα…»
Χμμμμ….Είναι αλήθεια ότι αυτό δεν το περίμενα…
«Έχει το ίδιο όνομα με σένα και ανεβάζει άρθρα με την υπογραφή σου στο site. Και γραφεί για αθλητικά….»
«Αθλητικααααά;»
«Ναι, ναι αθλητικά»
«Είσαι σίγουρος; Αθλητικά;»
«Αμέ αμέ. Έγραψε μετά την προηγούμενη αγωνιστική σχόλια για Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό και ΑΕΚ. Άσε που έγραψε και μετά το Τσάμπιονς Λιγκ»
«Και υπογράφει με το όνομα μου; Μη μου πεις ότι βάζει και το e-mail μου;»
Ο νεαρός συνάδελφος επιβεβαίωσε όλες τις απορίες μου. Ο τύπος στον δεύτερο όροφο προσπαθούσε να μου κλέψει την ταυτότητα. Ήξερα ποιος ήταν… Ήξερε και αυτός ποιος ήμουν.
«Ποιος είναι τελικά μπορείς να μου πεις» ρώτησε ο νεαρός συνάδελφος αφού από το ύφος μου είχε καταλάβει ότι ήξερα τι γινόταν και με ποιο είχα να κάνουμε. Ένιωσα οργή να με πλημμυρίζει.
Κοίταξα έξω από το παράθυρο. Σύνvεφα είχαν μαζευτεί και πάλι και οι πρώτες σταγόνες της βροχής χτύπαγαν πάνω στο τζάμι.
«Ώστε έτσι Junior… Δεν τήρησες την συμφωνία μας» μουρμούρισα.
«Junior; Ποιος είναι ο Junior;»
«Ο δίδυμος αδερφός μου. Έχει γεννηθεί δύο λεπτά νωρίτερα από μένα γι’ αυτό τον φωνάζω Junior. Αν νομίζεις ότι εγώ είμαι καθυστερημένος αυτός είναι δέκα φορές χειρότερος. Ποιο ύπουλος και από γύπα που περιμένει να απολαύσει το γεύμα του παρατηρώντας έναν ετοιμοθάνατο»
«Και που ήταν τόσα χρόνια;» αναρωτήθηκε ο νεαρός συνάδελφος.
Είχα να δω τον Junior πάνω από δέκα χρονιά. Η τελευταία φορά ήταν καταστροφική. Ένας από τους δυο μας έπρεπε να φύγει και αυτός διάλεξε τον εύκολο δρόμο, εξαφανίστηκε. Μια γυναίκα ήταν ο λόγος του τσακωμού μας. Μια γυναίκα που μπλέχτηκε στο ύπουλο κουβάρι που της είχε ρίξει για δόλωμα.
«Πρέπει να ξέρεις ένα πράγμα για τον Junior» είπα στον νεαρό συνάδελφο. «Μην τον εμπιστευτείς ποτέ, το πιο πιθανό είναι ότι θα καταλήξεις χαμένος»
«Και τι κάνουμε τώρα;»
Ζήτησα από τον νεαρό συνάδελφο να προχωρήσει μπροστά για να φτάσουμε μέχρι το γραφείο που καθόταν ο Junior. Τον παρατήρησα να κάθεται σε ένα γραφείο μόνος του. Έγραφε… έγραφε… έγραφε. Συνέχεια για ποδόσφαιρο.
Καθόμουν σε μια γωνία και τον παρατηρούσα. Περίμενα να φύγουν οι υπόλοιποι για να κάνω την κίνηση μου. Λίγη ώρα μετά το γραφείο είχε αδειάσει.
«Μπορείς να βγεις τώρα από την θλιβερή κρυψώνα σου» φώναξε ο Junior χωρίς να σηκώσει καν το κεφάλι του. Με είχε πάρει χαμπάρι.
«Δεν κρύβομαι, απλά σκέφτομαι με ποιον τρόπο θα σε διαλύσω» του απάντησα.
«Υπομονή… θα έρθει η ώρα που θα αναμετρηθούμε. Να ξέρεις μόνο ότι μοναδικός μου στόχος είναι να σε εξαφανίσω» είπε με ένα ειρωνικό ύφος. Ήταν πολύ σίγουρος για τον εαυτό του.
«Βλέπω τις αδυναμίες σου. Κρύβεσαι σε ένα υπόγειο και γράφεις τις χαζομάρες σου. Το τέλος σου είναι κοντά».
Δεν είχα σκοπό να μπω σε αντιπαράθεση με τον Junior. «Θα έρθει η ώρα σου Junior… Όχι ακόμα όμως. Θυμήσου τα λόγια μου. Θα έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα» είπα και έκανα ένα βήμα πίσω. Ήμουν έτοιμος να φύγω.
«Μη φεύγεις ακόμα. Έχεις χαιρετίσματα από έναν παλιό σου φίλο» είπε ο Junior.
«Δεν έχουμε κοινούς φίλους» είπα και άρχισα να προχωράω προς την έξοδο.
«Α οκ… τότε να υποθέσω δεν θέλεις να μάθεις τι κάνει ο Jesse James…;»…
Το προηγούμενο βράδυ
Έβαλα σε ένα ποτήρι ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα-κόλα.. Κοίταξα προς το ράφι που συνήθως καθόταν ο Jesse James. «Κάτι μου λέει ότι σύντομα θα μάθω τι έχει γίνει» σκέφτηκα και ήπια μια γουλιά από το ουίσκι μου. Σύντομα με πήρε ο ύπνος. Είδα το πιο παράξενο όνειρο. Έτρεχα σε έναν ατελείωτο δρόμο ενώ με κυνηγούσαν κάτι τεράστια μαύρα κοκόρια…
*H πραγματικότητα είναι μια διαστρεβλωμένη εικόνα της φαντασίας…
Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
