Και για τη μεγαλύτερη πορεία χρειάζεται το πρώτο βήμα

Mια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και πιάσανε… την Τσέλσι. Αφού τη γλίτωσε στο παρελθόν με την ιστορία της παράνομης προσέγγισης του Ασλεϊ Κόουλ όταν έπαιζε στην Αρσεναλ και με την προσπάθεια δελεασμού δύο νεαρών από τη Λιντς Γιουνάιτεντ (για την οποία καταγγέλθηκε από τον πρώην πρόεδρό της, Κεν Μπέιτς), η Τσέλσι πάτησε τη νάρκη με τον Γκαέλ Κακουτά.

Η τιμωρία της ΦΙΦΑ να μην μπορεί να προχωρήσει σε μεταγραφικές κινήσεις έως τον Ιανουάριο του 2011 ο λονδρέζικος σύλλογος μοιάζει σαν να στερεί από κάποιον εξαρτημένο τη δόση του. Από τον Ιούνιο του 2003, όταν βρισκόταν στα όρια της χρεοκοπίας και την αγόρασε ο Αμπράμοβιτς, η Τσέλσι έριξε στο μεταγραφικό παζάρι 428,3 εκατομμύρια λίρες. Ποσό εξωπραγματικό υπό οποιοδήποτε πρίσμα… τραπεζικού λογαριασμού το δει κανείς. Δεν ήταν μόνο οι φορές που προαναφέραμε για τις οποίες είχε προειδοποιηθεί η Τσέλσι πως ξεπέρασε τα όρια.

Είχε παρανομήσει ξεκάθαρα και στον τρόπο με τον οποίο δελέασε τον Φρανκ Αρνενσεν προκειμένου να αφήσει την Τότεναμ και να αναλάβει πόστο αρχισκάουτερ στο «Στάμφορντ Μπριτζ» (ενέργεια για την οποία τιμωρήθηκε με αναστολή από την αγγλική ομοσπονδία), αλλά και στην ιστορία με τον Νιγηριανό Ομπι Μίκελ και στην προσέγγιση του Ρίο Φέρντιναντ από τον Πίτερ Κένιον, πριν ο διεθνής αμυντικός υπογράψει επέκταση συνεργασίας με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η όλη πολιτική της Τσέλσι αυτά τα έξι χρόνια στο παζάρι ακουμπάει πολλές φορές και ξεπερνάει κάποιες άλλες τα όρια της αλαζονείας.

Ο πρώην αντιπρόεδρος της Αρσεναλ Ντέιβιντ Ντιν είχε κατηγορήσει τις μεθόδους της Τσέλσι, αναφέροντας χαρακτηριστικά πως «ξοδεύει τα χρήματα σαν να πρόκειται να τεθούν εκτός κυκλοφορίας σύντομα», ενώ η ΟΥΕΦΑ ουσιαστικά αυτή την πολιτική στοχοποίησε, βάζοντας τη σημαία στην προσπάθεια για να καθαρίσει αυτή τη σύγχρονη μάστιγα, που απειλεί να στραγγαλίσει το ποδόσφαιρο. Είναι αρκετά υποκριτικό η Τσέλσι να πανηγυρίζει πριν από λίγες μέρες για την απόφαση της ίδιας επιτροπής της ΦΙΦΑ να της επιδικαστούν 17 εκατομμύρια από τα διαφυγόντα κέρδη της στην περίπτωση του Ρουμάνου Αντριαν Μούτου και από την άλλη να διαρρηγνύει τα ιμάτιά της για την τιμωρία λόγω του Κακουτά. Η ίδια επιτροπή, οι ίδιοι άνθρωποι, δύο διαφορετικές τοποθετήσεις, αλλά καμία στοχοποίηση.

Είναι ξεκάθαρο πως ΦΙΦΑ και ΟΥΕΦΑ κινούνται στον ίδιο δρόμο, παλεύοντας με θεούς και δαίμονες για να έρθει η ισορροπία σε έναν πολύ άδικο κόσμο, στον οποίο θέλουν αυτό που χαρακτήρισε ο Μισέλ Πλατινί «οικονομικό ντόπινγκ» να μη συνεχίσει το καταστροφικό έργο του. Δεν θα είναι εύκολο, αλλά σε συνδυασμό με τη διαφαινόμενη πρόθεση να πολεμηθεί και το θέατρο στους αγωνιστικούς χώρους (περίπτωση τιμωρίας Εντουάρντο για τη «βουτιά» στο Αρσεναλ - Σέλτικ) είναι μια αρχή. Και όπως έλεγαν οι Κινέζοι, και η μεγαλύτερη πορεία ξεκινά πάντα από το πρώτο βήμα.

Κλειδί ο Αμανατίδης Προβλήματα έχουμε εμείς (Καραγκούνης, Τοροσίδης), προβλήματα όμως έχουν και αυτοί (Στρέλερ, Λιχτστάινερ, Τζουρού). Σε τέτοια παιχνίδια, όμως, είναι ανούσιο να μιλάς για τους απόντες. Μόνιμα οι συζητήσεις, διαχρονικά στο ποδόσφαιρο, στηρίζονται πριν από τους αγώνες σε αυτούς που λείπουν, αλλά μετά τα ματς μόνο οι χαμένοι ασχολούνται με το τι θα είχε γίνει εάν… Οι αγώνες κρίνονται από τους παρόντες και ο Οτο Ρεχάγκελ ξέρει πολύ καλά πως αυτοί που έχει μαζί του στη Βασιλεία θα φέρουν εις πέρας το ζητούμενο. Το οποίο δεν είναι άλλο από το να φύγει η Εθνική ομάδα από το «Ζανκτ Γιάκομπ» αήττητη απόψε.

Η απουσία του Καραγκούνη στερεί από την ομάδα μια ηγετική φυσιογνωμία και έναν ποδοσφαιριστή που ξέρει πώς και πότε θα κρατήσει την μπάλα. Από την άλλη, δίνει στον Γερμανό τεχνικό την ευκαιρία να κάνει κάτι που δεν συνηθίζει συχνά, δηλαδή να ρισκάρει με τη χρησιμοποίηση του Σωτήρη Νίνη πίσω από τους κυνηγούς. Το πιο πιθανό είναι να μην το κάνει και να επιλέξει να πάει στα σίγουρα με τρεις οπισθοφύλακες μπροστά από τον Χαλκιά (Μόρα, Κυργιάκο, Παπασταθόπουλο) και τον Κατσουράνη ακριβώς μπροστά τους.

Με 3-4-3 θα μοιάζει στα χαρτιά, αλλά αυτό που θα κατεβάσουμε επί της ουσίας είναι ένα μασκαρεμένο 5-4-1, για το οποίο καλό είναι να συμφωνήσουμε όλοι –ώστε να μην γκρινιάζουμε γύρω στα μεσάνυχτα– πως είναι το προτιμότερο απέναντι σε μια ομάδα όπως η Ελβετία. Η οποία έχει προβλήματα στην άμυνα, αλλά κυρίως αυτό που πρέπει να την εμποδίσουμε να κάνει είναι να φέρει την μπάλα ανενόχλητη στην περιοχή μας, κάτι που αποδείχθηκε καταστροφικό στην ήττα τον περασμένο Οκτώβριο στο Καραϊσκάκη.

Και τι θα μπορούσε να γείρει την πλάστιγγα υπέρ μας; Μια καλή εμφάνιση του Γιάννη Αμανατίδη, που πιθανότατα θα χρησιμοποιηθεί στην κανονική του θέση, αυτή στην οποία κάνει πράματα και θάματα με τη φανέλα της Αϊντραχτ Φρανκφούρτης. Θυμίζω πως η καλύτερη βραδιά του με την Εθνική ομάδα ήταν στην Τουρκία πριν από σχεδόν δύο χρόνια, όταν έπαιξε στη θέση του και σημείωσε το γκολ της νίκης μας.