Κάνε τη δουλειά σου!

Την προηγούμενη εβδομάδα, πριν από το ματς του ΠΑΟΚ με τη Χέρενφεν, στη «SportDay» δημοσιεύτηκε ένα σχόλιο ενός συντάκτη που έμεινε εντυπωσιασμένος από τη σχέση του Σόλιντ με τους Ολλανδούς δημοσιογράφους. Ο συντάκτης είχε εντυπωσιαστεί από το γεγονός ότι ενώ με τους Ελληνες δημοσιογράφους ο Σόλιντ ήταν τυπικός, με τους Ολλανδούς, αν και του τα χώνουνε, κάθισε σε ένα τραπέζι της καφετέριας και μιλάγανε για την ομάδα.

Αντίστροφα, νομίζω ότι ένας ξένος δημοσιογράφος θα έμενε περισσότερο εντυπωσιασμένος αν βρισκόταν στη Λάρισα και άκουγε τον Τιμούρ Κετσπάγια να ζητάει από τους δημοσιογράφους να δώσουν συγχαρητήρια στους παίκτες του αντί να τον ρωτάνε αν ο Ολυμπιακός κάνει μεταγραφές. Αφού έμενε εντυπωσιασμένος, δεν θα ήταν δύσκολο να καταλάβει αυτό που υποθέτω κατάλαβε και ο δικός μας συντάκτης. Οπως τους μαθαίνεις...

Το να μην απαντήσει ένας παίκτης ή παράγοντας σε μία ερώτηση είναι δικαίωμά του. Εχει βγει να μιλήσει για το ματς, τον ρωτάς για μεταγραφές και έχει δικαίωμα να σου πει: «Η συνέντευξη Τύπου αφορά αποκλειστικά το ματς». Δεν έχει όμως το δικαίωμα να σου ζητάει να γίνεις χειροκροτητής. Και από πού το πήρε; Δεν είναι δύσκολο να το βρεις. Από το ότι γυρνάει προς τα δημοσιογραφικά και βλέπει δημοσιογράφους όχι μόνο να χειροκροτάνε, αλλά να ανεβαίνουνε πάνω στα έδρανα και να χοροπηδάνε σαν τις μαϊμούδες.

Από το ότι πηγαίνει στις συνεντεύξεις Τύπου και ακούει ερωτήσεις που ο ίδιος ζήτησε να του κάνουν. Από το ότι διαβάζει εφημερίδα και βλέπει κάθε νέο παίκτη που έρχεται να βγαίνει διακριθείς «για να μην τον απογοητεύσουμε από την αρχή». Για να το κλείσω, από το ότι παρακολουθεί ένα διαγωνισμό για το ποιος θα αποδείξει ότι θέλει να κάνει το περισσότερο «καλό στην ομάδα». Μπορεί να μην το κάνουν όλοι, αλλά το κάνουν οι πολλοί και κάτω από την πίεση και οι υπόλοιποι ρίχνουν νερό στο κρασί τους.

Τα «συγχαρητήρια στους παίκτες» του Κετσπάγια έρχονται μετά το «όσοι προσπαθούμε για το καλό της ΑΕΚ» που είχε πει ο Θανόπουλος. Και αν δεν θέλουμε να είμαστε κάτι ανάμεσα σε χειροκροτητές και αδελφές του ελέους, αν θέλουμε να μας σέβονται, δεν χρειάζεται παρά να κάνουμε τη δουλειά μας. «Το κάνει; Το γράφω». Γιατί η ανεξαρτησία, όπως και η ελευθερία, δεν δίνεται αλλά κατακτιέται.


Δεν πρέπει να είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν ότι ο Οτο Ρεχάγκελ μπορεί να αναγνωρίσει τον Γιώργο Φωτάκη σε γραμμή αναγνώρισης της αστυνομίας. Και όσοι κι αν το πιστεύουν, είναι απείρως λιγότεροι από αυτούς που πιστεύουν ότι μεγαλύτερο ρόλο στην πρόσκληση έπαιξε η μεταγραφή του Φωτάκη στον ΠΑΟΚ και κυρίως η συνεργασία του Βασίλη Γκαγκάτση με την ΠΑΕ. Από το τελευταίο ματς της Εθνικής με την Πολωνία σε ποια ματς της Λάρισας ή του ΠΑΟΚ παρακολούθησε ο Ρεχάγκελ τον Φωτάκη και αποφάσισε ότι του κάνει για την ομάδα;

Σε ένα λιγότερο από όσα είχε παρακολουθήσει πέρυσι τον Πλιάτσικα, που ύστερα από ένα καλό ματς εναντίον του Ολυμπιακού είχε και αυτός κληθεί στην Εθνική για να έχει το «διεθνής» στο όνομά του για κάθε μελλοντική χρήση. Ολα τα ανωτέρω χωρίς να αμφισβητείται η ικανότητα του Φωτάκη, που θα βοηθήσει το κέντρο του ΠΑΟΚ. Αυτό που αμφισβητώ είναι αν η απόδοση ενός παίκτη έχει και πολύ να κάνει με τις προσκλήσεις του Ρεχάγκελ στην Εθνική.

Οπως και δεν νομίζω ότι είναι πολλοί που πιστεύουν ότι η λύση στο πρόβλημα των ντου των οπαδών του Ηρακλή στο Καυτανζόγλειο είναι τα πλεξιγκλάς που ζητάει η διοίκηση της ΠΑΕ να τοποθετηθούν. Το επιχείρημα θα έστεκε αν την προηγούμενη αγωνιστική οι οπαδοί του Ηρακλή στην Κομοτηνή δεν είχαν κάνει επεισόδια στην πόλη με αποτέλεσμα ένας οπαδός του Πανθρακικού να μεταφερθεί στο νοσοκομείο, συνεχίζοντας με την ίδια νοοτροπία στο γήπεδο, με αποτέλεσμα η ΠΑΕ να τιμωρηθεί με 19 χιλιάδες πρόστιμο.

Επίσης, είναι κομμάτι δύσκολο να ισχυριστεί ο Ηρακλής ότι ένας μεμονωμένος οπαδός του μπήκε στο γήπεδο. Πράγματι ένας μπήκε στον αγωνιστικό χώρο και άρπαξε από τον λαιμό τον Σηφάκη, αλλά μια ντουζίνα έχει φτάσει πίσω από το τέρμα του Αρη. Τώρα, για να μην υπάρξει το επιχείρημα ότι αυτοί που μπήκαν το έκαναν για να πάρουν πίσω στην κερκίδα τον οπαδό που μπήκε για τον Σηφάκη, να προσθέσω ότι πίσω από το τέρμα του Σηφάκη υπάρχει ένας που πηγαινοέρχεται κουνώντας μια σημαία του Ηρακλή και μερικοί άλλοι που έχουν πλησιάσει και ένας χοντρός με μαύρο μπλουζάκι που σηκώνει ένα άσπρο αντικείμενο και το πετάει προς τη μεριά των σεκιουριτάδων. Δίνοντας τουλάχιστον κάποιο ρόλο σ' αυτούς.

Σε κάθε κανονική χώρα, σεκιουριτάς στα γήπεδα είναι κάποιος ο οποίος εξασφαλίζει την ασφάλεια των θεατών και των ποδοσφαιριστών. Στην Ελλάδα, σεκιουριτάς είναι κάποιος που υπάρχει για να ρυθμίζουν τις κάμερες στο πορτοκαλί, για να ταλαιπωρεί εκείνους που αποκλείεται να κάνουν επεισόδια και να αδιαφορεί για τους άλλους που τα κάνουν. Το Σάββατο το απόγευμα είχα πάει για να δω το ματς του Πανιωνίου στη Νέα Σμύρνη. Πήγα στην παλιά δημοσιογραφική θύρα που σήμερα είναι για τους επισήμους.

Στην είσοδο με σταμάτησε ένας με πορτοκαλί γιλέκο που έγραφε Aspis Security. «Ο κύριος;». Πήγα να απαντήσω «χορευτής» αλλά σκέφτηκα ότι θέλουν να είναι τυπικοί. «Δημοσιογράφος». «Εχετε κάρτα;». Είχα. Ενα μάτσο. «Δεν μπορείτε να μπείτε από εδώ». «Τότε γιατί ήθελες να δεις την κάρτα;». «Μπορεί να ήσαστε προσκεκλημένος». «Τότε δεν θα έλεγα δημοσιογράφος αλλά προσκεκλημένος». Ακολούθησε η σιγή του ανθρώπου που προσπαθεί να καταλάβει πού έκανε λάθος.

Στο μεταξύ, μια που δεν ήξερε από πού μπαίνανε τα δημοσιογραφικά έκανα την προσπάθεια και θυμήθηκα ότι η θύρα ήταν η 4. Τώρα στην 4. «Τι είστε;». Είχα αρχίσει να βαριέμαι. «Δημοσιογράφος». Πάνω από τη θύρα έγραφε δημοσιογραφικά και δεν σήκωνε να με στείλει αλλού. Επρεπε όμως να μοιάζει με χάρη. «Μην ανησυχείτε, θα μπείτε». «Δεν ανησυχώ. Από εδώ μπαίνω».


Οπως και δεν ανησύχησαν οι χούλιγκαν που κάνανε το ντου στο Καυτανζόγλειο. Και αυτοί από εκεί μπαίνουν. Με την αστυνομία φέτος να έχει μειωμένη αρμοδιότητα εντός του γηπέδου, η ακεραιότητα όσων βρίσκονται μέσα εξαρτάται από τους σεκιουριτάδες. Αν, όπως έγινε με τον Σηφάκη, οι σεκιουριτάδες το μόνο που ξέρουν είναι να λένε «μη χάνεις την ψυχραιμία σου» και αφήνουν τους χούλιγκαν να βαράνε, μιλάμε για ψυχολογία και όχι για σεκιούριτι.