Defence, defence

Η αλήθεια τελικά είναι σχεδόν πάντα κάπου στη μέση. Από τη μια το «Δεν χρειαζόμαστε άλλους παίκτες», απ’ την άλλη «Μα δεν βλέπετε ότι πίσω υπάρχει πρόβλημα;», και στη μέση ο Στέργος Μαρίνος, ο οποίος καλείται τώρα στην Παιανία αντί για τον μακρινό Γενάρη. Είναι ότι τελικά ένας ακόμα αμυντικός φάνηκε απαραίτητος την τελευταία μέρα των μεταγραφών. Και -από διαβολική σύμπτωση- την ίδια μέρα που ο ελεύθερος Γιούρκας ξεκίνησε μαθήματα γερμανικών.

Το «λιβάνισμα» του Τεν Κάτε στον Μπιέρσμιρ αρχικά μου φάνηκε υπερβολικό. Στη συνέχεια όμως κατάλαβα ότι ήταν αγχολυτικό όσο και επικοινωνιακό. Ο προπονητής πήρε αντρίκεια την πρωτοβουλία ή «σπρώχτηκε» να βγει μπροστά μετά την αποτυχία απόκτησης του Μέλμπεργκ και να πάρει πάνω του όλη την ιστορία. Μαζί και την οργή και την απογοήτευση των φίλων της ομάδας. Βγήκε και είπε ότι απορρίφθηκε ο Μέλμπεργκ, διότι πολύ απλά η ομάδα είχε βάλει τον πήχη ψηλότερα και σκόπευε να αποκτήσει παίκτη που θα μπορούσε να κάνει όσα κι ο 32χρονος Σουηδός, συν κάτι ακόμα: να κατεβάζει την μπάλα προς το κέντρο και να ανοίγει το παιχνίδι.

Ευθύνη βαριά κι ασήκωτη για κάθε στόπερ, πόσω μάλλον για έναν 23χρονο παίκτη σαν τον Μπιέρσμιρ που βγήκε πρώτη φορά έξω από τη φιλόξενη αγκαλιά της χώρας του. Και στο πρώτο του παιχνίδι στη φυσική του θέση ο Μπιέρσμιρ τα πήγε όντως καλά και αποθεώθηκε κανονικά απ’ τον προπονητή του. Πολύ ωραία λέω εγώ, αλλά ήταν η Ξάνθη το κριτήριο για να δούμε και να πούμε πόσο σπουδαίος παίκτης είναι; Με μια σοβαρή ευκαιρία από τους φιλοξενούμενους κι αυτή από παραλίγο αυτογκόλ; Με 10 παίκτες πίσω απ’ την μπάλα; Με κλοτσιές σε όποιον παίκτη του Παναθηναϊκού «τολμούσε» να κάνει δυο ντρίμπλες; Μάλλον όχι.

Φυσικά και δεν υποτιμώ τον Μπιέρσμιρ, όπως δεν υποτιμώ ούτε τον Καντέ, τον οποίο έχουμε βγάλει άχρηστο κι ακατάλληλο από ένα φιλικό και μισό επίσημο παιχνίδι, όπως επίσης δεν υποτιμώ τον Δάρλα, ο οποίος σκίζεται να αρπάξει την τελευταία του ευκαιρία να μείνει στον Παναθηναϊκό και τα επόμενα χρόνια - και μπράβο του, διότι είναι σοβαρός και πειθαρχημένος.

Επίσης δεν υποτιμώ τον Ζιλμπέρτο ως στόπερ που έλαμψε με την Ατλέτικο - πλάκα πλάκα έχει κάνει ήδη δύο σούπερ παιχνίδια φέτος, ένα ως στόπερ κι ένα ως αμυντικό χαφ - ούτε τον Κατσουράνη που δεν έχει παίξει ακόμα πίσω, αλλά άμα χρειαστεί θα το κάνει και θα τα πάει και καλά λόγω ποιότητας κι εμπειρίας.

Φυσικά πιστεύω εις έναν Σαριέγκι... πατέρα παντοκράτορα της άμυνας και τον Βύντρα που αργά ή γρήγορα θα είναι όσο αποτελεσματικός ήταν πέρυσι. Εξακολουθώ να εκτιμώ τον ποιοτικό Σπυρόπουλο και να περιμένω καρτερικά να σταματήσει ο Τεν Κάτε να τον βάζει να γράφει 100 φορές στον πίνακα για τιμωρία «δεν θα ξαναπώ fuck you στον προπονητή μου».

Ξέχασα κανέναν; Α, ναι, τον Μαχλελή, που όμως θέλω να τον δω περισσότερο για να έχω καλύτερη εικόνα. Οχι, τον Γκάμπριελ ως μπακ δεν τον ξέχασα, απλώς είναι μάταιο να προσπαθείς να βαφτίσεις έναν χαφ «δεξί μπακ», όσο δύσκολο είναι να βαφτίσεις και τον Γκαλίτσιο π.χ. δεξί χαφ. Ποιο είναι το ρεζουμέ; Οτι, είτε με τον Μαρίνο είτε χωρίς αυτόν, τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά στην άμυνα, τουλάχιστον σε επίπεδο μονάδων.

Ειδικά με έναν τόσο καλό Ζιλμπέρτο στο κέντρο και με Κατσουράνη ή Σιμάο δίπλα του να μη φοβούνται μη λερώσουν το σορτσάκι τους, η αμυντική λειτουργία γίνεται πιο αποτελεσματική. Αρκεί να καταλήξει ο κόουτς σε μια σταθερή αμυντική γραμμή, με προσθαφαιρέσεις μόνο σε περιπτώσεις τραυματισμών ή τιμωριών, κι όχι κάθε εβδομάδα κι ένας προς αποχώρηση, λες κι είμαστε στο «Big Brother».

Για να ξέρει ο καθένας τον ρόλο και να «γνωρίσει» καλύτερα τον διπλανό του, ν’ αρχίσει να συνεννοείται πρώτα με νοήματα και κραυγές και στη συνέχεια με τα μάτια. Οπως κάνουν οι αμυντικοί των ομάδων που τρώνε γκολ με το σταγονόμετρο. Τρόπο θέλει, όχι κόπο.