Eχει τα φόντα να γίνει καλύτερος

Στο ποδόσφαιρο, σε αντίθεση με τα τηλεοπτικά σίριαλ, έχεις την «πολυτέλεια» να ξεκινήσεις μαγκωμένα και να βελτιωθείς στη συνέχεια. Αντίθετα με τα σίριαλ, στα οποία αν δεν κερδίσεις τον κόσμο απ’ το πρώτο επεισόδιο σε βλέπουν μετά μόνο οι συγγενείς των πρωταγωνιστών – αποκλειστικά οι εξ αίματος.

Φυσικά, για να ανανεωθούν τα συμβόλαια και την επόμενη χρονιά τόσο στο ποδόσφαιρο όσο και στην τηλεόραση πρέπει το φινάλε και των δύο να είναι πετυχημένο, εντυπωσιακό, καθηλωτικό, με ανατροπές – και ει δυνατόν, να έχει και χάπι εντ. Αλλά αυτό είναι κάτι που θα μας απασχολήσει προς τον Μάιο.

Ο φετινός Παναθηναϊκός στα δύο πρώτα επεισόδια της χρονιάς μπορεί να μην είναι εντυπωσιακός, αλλά είναι αποτελεσματικός. Επιτελεί το καθήκον του με χειρουργική ακρίβεια και αφήνει υποσχέσεις ότι θα βελτιωθεί στη συνέχεια, ώστε να παίρνει πέρα από τα τρίποντα και τα αυθόρμητα χειροκροτήματα των θεατών του.

Πάει στη διακοπή του πρωταθλήματος όχι για να γλείψει πληγές, ούτε για να βρει «τι φταίει», σε καμία περίπτωση για να πηγαινοέρχεται ο Νίκος Πατέρας στην Παιανία και να τρίζει τα δόντια ή να αναζητούμε τον διάδοχο του Τεν Κάτε. Πάει απλά για να γίνει ακόμα καλύτερος, περιμένοντας την επιστροφή του Καραγκούνη και επιδιώκοντας μια καλύτερη αμυντική συνοχή, η οποία θα προκύψει μόνο μέσα από μια σταθερή αμυντική πεντάδα –δεν τα μπέρδεψα, βάζω μέσα και τον τερματζή.

Ο Παναθηναϊκός πέρυσι εν πολλοίς έχασε το πρωτάθλημα από «Εργοτέληδες και Ξάνθες». Από ομάδες δηλαδή σφικτές αμυντικά, με 9 και 10 παίκτες συνήθως πίσω από την μπάλα, που κυνηγούσαν ένα γκολ σε μια στημένη φάση ή σε μια κόντρα και περιορίζονταν σε παθητικό ρόλο σε όλον τον υπόλοιπο αγώνα. Φέτος τους «Εργοτέληδες και τις Ξάνθες» ο Παναθηναϊκός τους υπέταξε στηριζόμενος σε κάτι που του έλειψε πολύ πέρυσι, τις στημένες φάσεις. Από φάουλ άνοιξε το σκορ ο Σισέ στην Κρήτη, από κόρνερ ο Κατσουράνης στο ΟΑΚΑ. Και ειδικά το δεύτερο φάνηκε –μάρτυς μου ο Θεός– δουλεμένο στην προπόνηση.

Στα κέρδη, ένας Νίνης βγαλμένος από το χρονοντούλαπο της ιστορίας. Τόσο φρέσκος, τόσο ζωηρός και δραστήριος, που περίμενες να γυρίσει η κάμερα στον πάγκο και να δεις το αρχοντικό σαγόνι του Μουνιόθ. Ξέρει και ξέρουμε ότι φέτος που έκανε κανονική προετοιμασία χωρίς μικρές Εθνικές και κοιλιακούς – προσαγωγούς αλλά και χωρίς Κλέιτον – Ιβανσιτς μπροστά του δεν έχει δικαιολογίες, αλλά αντίθετα του αναλογούν περισσότερες ευκαιρίες.

Πάσαρε σωστά -η μοναδική καλή στιγμή του Σισέ είναι από πάσα του Νίνη χαμηλά στα πόδια του Γάλλου κι όχι πέντε μέτρα ψηλά- σούταρε, κινήθηκε, έχασε ευκαιρίες, χτύπησε καλά τα στημένα. Με τον Νίνη να μοιράζει υποσχέσεις, τον Λέτο αριστερά να δημιουργεί μπελάδες σε κάθε αντίπαλο και να αναγκάζει τον φιλοξενούμενο προπονητή να διατάξει ντουμπλαρίσματα (άρα και να αφαιρέσει έναν παίκτη από κάπου αλλού), με τον Σισέ, ακόμα κι αν δεν είναι σε φουλ φόρμα, να προκαλεί σεβασμό και να απασχολεί όλη την άμυνα και τον Κατσουράνη να κάνει πιο παραγωγικά πράγματα από τη μέση και μπροστά σε αντίθεση με τον Σιμάο (το γκολ που βάζει ο «Κατσούρ» στην Ξάνθη ούτε το έχει φανταστεί ούτε το έχει δοκιμάσει ποτέ ο Σιμάο), η ομάδα μοιάζει να έχει αρκετά «συν» σε σχέση με πέρυσι. Αρκεί να μην αρχίσει να τα ακυρώνει με αμυντικά «πλην» και βγει πάλι το πρόσημο αρνητικό. Πάντως –για να τα λέμε και να τα γράφουμε- αυτή τη φορά ο Γκαλίνοβιτς δεν έκανε απλά τα τυπικά, έκανε και κατιτίς παραπάνω όταν χρειάστηκε.