Αν ξαποσταίνει, δεν θα τραβήξει προς τη δόξα

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Ούτε τα αμυντικά ριμπάουντ, ούτε τα εύκολα λάθη, ούτε τα «βραχυκυκλώματα» στην επίθεση, ούτε η έλλειψη επιλογών στη θέση «3», ούτε η απουσία ψηλών γκαρντ, ούτε η αναζήτηση του νέου ηγέτη φαίνεται πως είναι το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Εθνική ομάδα. Αυτό εντοπίζεται περισσότερο στην αδυναμία της να έχει διάρκεια στην απόδοσή της. Στον αγώνα απέναντι στη Σλοβενία έγινε και πάλι σαφές πως το ελληνικό συγκρότημα μπορεί να αποδώσει κατά διαστήματα μπάσκετ για σεμινάριο σε άμυνα και επίθεση και σε άλλα διαστήματα μπάσκετ προς... αποφυγή.

Η χαμηλότερη δυναμική των αντιπάλων και οι ιαχές των φιλάθλων που έδιναν ώθηση από την εξέδρα δεν είχαν επιτρέψει να φανεί αυτό το πρόβλημα αυτό σε όλο το μέγεθος και τη σοβαρότητα του στο τουρνουά «Ακρόπολις». Κόντρα σε μία ομάδα όμως που ξεχειλίζει από ταλέντο και αγωνιζόταν στην έδρα της, όπως η Σλοβενία, έγιναν τα αποκαλυπτήρια αυτής της αδυναμίας σε όλο της το μεγαλείο.

Δυστυχώς το «μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά» δεν έχει εφαρμογή απέναντι σε τόσο ισχυρούς αντιπάλους. Απέναντι στη Ρουμανία και τη Λετονία υπήρχε η πολυτέλεια για να... ξαποστάσουν ακόμη και για ένα ημίχρονο οι Έλληνες διεθνείς. Απέναντι στη Σερβία, τη Ρωσία και τη Λιθουανία μέσα στο ΟΑΚΑ κάποια μικρότερα «νεκρά» διαστήματα διορθώθηκαν στη διάρκεια του αγώνα. Όμως κόντρα στη Σλοβενία και μακριά από την Ελλάδα δεν έμειναν ατιμώρητα, ενώ απέναντι σε ομάδες όπως η Ισπανία απαγορεύονται δια ροπάλου, αφού ο αντίπαλος θα ξεφύγει και... μην τον είδατε.

Από τα μέσα της πρώτης περιόδου μέχρι αυτά της δεύτερης, καθώς και στο τελευταίο πεντάλεπτο της αναμέτρησης, η Εθνική δεν θύμιζε σε τίποτα εκείνη την ομάδα των υπολοίπων λεπτών. Κι όμως, η πεντάδα που στα μέσα του πρώτου δεκαλέπτου έδειχνε πλήρως αποσυντονισμένη ήταν ακριβώς η ίδια που απέδωσε εξαιρετικό μπάσκετ στο ξεκίνημα της τρίτης περιόδου και επέστρεψε δυναμικά στο παιχνίδι. Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και στο τελευταίο παιχνίδι στην Ελλάδα, απέναντι στη Λιθουανία, όταν το κάκιστο τρίτο δεκάλεπτο διαδέχτηκε η εξαιρετική απόδοση στο τελευταίο.

Ασφαλώς και αυτές οι μεταπτώσεις στην απόδοση των ίδιων παικτών δεν είναι θέμα διάθεσης ή αδιαφορίας ορισμένων. Προς Θεού. Προφανώς ο προγραμματισμός από το τεχνικό τιμ της Εθνικής προβλέπει να φορμαριστούν οι παίκτες σταδιακά και στην εξέλιξη του Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας. Δεν είναι όμως μόνο θέμα ενέργειας. Έχει φανεί πως όταν το παιχνίδι «στραβώνει», απουσιάζει το καθαρό μυαλό. Ο άνθρωπος που θα ηρεμήσει το παιχνίδι και τους συμπαίκτες του, θα κρατήσει την μπάλα, σαν να τους λέει «όλα θα πάνε καλά, εγώ είμαι εδώ». Μέχρι πρότινος το ρόλο αυτό είχαν Παπαλουκάς και Διαμαντίδης. Όμως πλέον δεν υπάρχουν στην ομάδα και η διαρκής μνημόνευσή τους μόνο καλό δεν κάνει. Σπανούλης, Ζήσης και κατά δεύτερο λόγο ο Καλάθης θα πρέπει και μπορούν να αναλάβουν λόγω θέσης αυτή την ευθύνη. Το επιτάσσει το... Εθνικό συμφέρον.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com