Αμοιβαία σχέση συμφέροντος (Sportday / Χρ.Σωτηρακόπουλος)

Είναι αλήθεια πως αυτές οι μετακινήσεις δεν αρκούσαν πάντα για τον τίτλο.
Για το καλοκαίρι πάντως και τη μάχη των εντυπώσεων φτάνουν και περισσεύουν!

O Λάκης Σοφιανός πήγε στον Ολυμπιακό από τον Παναθηναϊκό το 1960, αλλά εκείνη την εποχή ούτε εφημερίδες να πυροδοτούν τη διαδικασία υπήρχαν ούτε και ο κόσμος ασχολείτο με την μπάλα παραπάνω από το πλαίσιο της πλάκας. Το 1976, ο Χάρης Γραμμός, παίκτης από την ενδεκάδα του Γουέμπλεϊ, άφηνε τη Λεωφόρο και κατέβαινε στο Καραϊσκάκη, αλλά πάλι δεν ασχολήθηκε κανείς. Οταν ο Αντώνης Αντωνιάδης δοκίμασε το ίδιο δύο καλοκαίρια αργότερα, συνέβη στη σκιά της μετακίνησης του Μίμη Δομάζου στην ΑΕΚ, οπότε λογικά «σκεπάστηκε». Αλλωστε, λίγες μέρες μετά έγινε η πρώτη πολύκροτη μεταπήδηση, με τον Γιώργο Δεληκάρη να προβάρει την πράσινη φανέλα με το τριφύλλι. Αυτό ναι, ήταν σοκ! Στον Πειραιά δεν το χώνεψαν ποτέ. Στους Αμπελόκηπους δεν αντιλήφθηκαν την ιδιοφυΐα του παίκτη και δεν πήραν ποτέ αυτά που μπορούσε να προσφέρει.

Από τη στιγμή που ο Γιώργος Βαρδινογιάννης μπήκε στη ζωή μας το '79, ήταν θέμα χρόνου να κάνει το «μπαμ», ορμώμενος και από την κόντρα με τον κουμπάρο του Σταύρο Νταιφά. Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού είχε ήδη κάνει δύο ρούμπους απέναντι στον πρώην φίλο και άσπονδο πια εχθρό του με ισάριθμα πρωταθλήματα το '80 και το '81, οπότε η απάντηση του «καπετάνιου» ήταν η μεταγραφή Κυράστα και Γαλάκου. Και οι δύο περιπτώσεις έκαναν πάταγο, αλλά η εκ νέου κατάκτηση του τίτλου από τον Ολυμπιακό –σε μπαράζ μάλιστα απέναντι στον, αιώνιο, αντίπαλο- δημιούργησε την ανάγκη στην Παιανία για αντιπερισπασμό. Ο Σαργκάνης, ο Βαμβακούλας, αλλά και ο Περσίας (που δόθηκε στον ΟΦΗ), αποτέλεσαν το επόμενο χτύπημα το '85 και σε συνδυασμό με μια σειρά σπουδαίων μεταγραφών που έκανε ο ΠΑΟ, πανηγύρισαν ένα άνετο νταμπλ το '86.

Ο Αποστολάκης ήταν η επόμενη κίνηση, το 1990, όταν πια ο Βαρδινογιάννης έπαιζε χωρίς αντίπαλο με τον Σαλιαρέλη. Ειδικά αυτή η μεταγραφή, που σε βάθος χρόνου αποδείχτηκε η πιο πετυχημένη από όλες, πόνεσε τους Πειραιώτες. Η πρώτη απάντηση από την εποχή του Αντωνιάδη ήρθε για τον Ολυμπιακό με τη μετακίνηση του Κρις Καλαντζή, αλλά δεν νομίζω να ασχολήθηκε κανείς ιδιαίτερα τότε στο «πράσινο» στρατόπεδο.

Μέχρι πέρυσι το καλοκαίρι και την απόφαση του Αντώνη Νικοπολίδη να ρίξει μαύρη πέτρα στα τόσα χρόνια με την πράσινη φανέλα και να μεταγραφεί στον Ολυμπιακό. Οι «ερυθρόλευκοι» έκαναν ματ σε μία θέση που πραγματικά πονούσαν. Και πήραν ό,τι καλύτερο υπήρχε στον ελληνικό χώρο, δημιουργώντας επικοινωνιακά σημαντικό ρήγμα στην εικόνα του ΠΑΟ. Φέτος έρχεται η επόμενη κίνηση. Και εδώ δεν υπάρχουν ούτε καν οι δικαιολογίες για τη συμπεριφορά του Νικοπολίδη και την άρνησή του να υπογράψει, ούτε οι φήμες για συμφωνία από πριν. Ο Κωνσταντίνου έμενε ελεύθερος αυτό το καλοκαίρι και στην Παιανία λένε πως σεβάστηκαν την επιθυμία του να πάει στο εξωτερικό. Γι' αυτό άλλωστε δεν του έκαναν πρόταση και αισθάνονται πως ηθικά ο παίκτης δεν θα έπρεπε να σκεφτεί την περίπτωση του Ολυμπιακού. Ωραίο ακούγεται και ρομαντικό. Για όποιον αρέσκεται να του χαϊδεύουν τα αυτιά με παρόμοια σενάρια, να συμπληρώσω ακόμη πως τα παιδιά όντως τα φέρνει ο πελαργός και... υπάρχει ο Αγιος Βασίλης!

Σε επαγγελματικές εποχές, όπου ο παίκτης μένει ελεύθερος και επιλέγει την καλύτερη λύση γι' αυτόν, ο σύλλογος δεν περιμένει από κάποιον να παίξει τζάμπα απλά επειδή αγαπά τη φανέλα! Αυτά είναι για αφελείς και για όσους δεν αντιλαμβάνονται τα αυτονόητα. Οτι δηλαδή δεν πρόκειται για τίποτε περισσότερο από μία αμοιβαία σχέση συμφέροντος. Καμμία ομάδα δεν προσφέρει συμβόλαιο σε κάποιον που δεν αξίζει ή που δεν έχει να κερδίσει κάτι από αυτόν. Και κανείς ποδοσφαιριστής δεν υποχρεούται να σκέφτεται φανέλες, τι δήλωνε μικρός ή τι αφίσες είχε πάνω από το κρεβάτι του. Δικαίωμα λοιπόν του ΠΑΟ να αφήσει ελεύθερο τον Κωνσταντίνου. Ούτε ήταν ο παίκτης υποχρεωμένος να αποδεχτεί την όποια πρόταση των «πρασίνων», που άλλωστε μάλλον δεν έγινε ποτέ. Το κακό για τους «πράσινους» είναι αυτό που έγραφα πριν μέρες. Πως δεν χειρίστηκαν το θέμα σωστά. Δεν ήθελαν τον παίκτη, αλλά δεν φρόντισαν με κάποιον τρόπο να «κλειδώσουν» την εναλλακτική λύση, ώστε αν υπέγραφε (όπως έγινε τελικά) στον Ολυμπιακό, να εμφανίσουν ένα μεγάλο όνομα για αντικαταστάτη. Αντίθετα, έδειξαν αιφνιδιασμένοι από τις εξελίξεις, όπως κάποτε ο Σταύρος Νταιφάς από τις κινήσεις του Γιώργου Βαρδινογιάννη. Και το χειρότερο: όπως και με τον Νικοπολίδη, έλυσαν εύκολα και άμεσα το πρόβλημα του αντιπάλου τους, παρέχοντας έναν εξαιρετικό ποδοσφαιριστή, σε μία θέση που κατά τεκμήριο χώλαινε!
ΕΙναι αλΗθεια πως οι μετακινήσεις αυτές δεν αρκούσαν πάντα για τον τίτλο. Για το καλοκαίρι πάντως και τη μάχη των εντυπώσεων φτάνουν και περισσεύουν!