Οπου φτωχός και η μοίρα του

Οταν κυνηγάς το θαύμα και σου κάθεται αυτογκόλ στην πρώτη επίθεση του αντιπάλου, είναι σαν να κυνηγάς τη Μόνικα και να σου σκίζεται το παντελόνι μόλις πας να της μιλήσεις.

Ηταν χαλαρή η Ατλέτικο; Πιο χαλαρή κι από τα μπούτια και τις κοιλιές στις μεταμεσονύχτιες διαφημίσεις για μηχανήματα γυμναστικής του τηλεμάρκετινγκ. Ηταν άτυχος ο Παναθηναϊκός; Πιο άτυχος και από τον πυρόπληκτο που βλέπει τη φωτιά να πλησιάζει και το πυροσβεστικό εκείνη τη στιγμή να φεύγει για ανεφοδιασμό. Μούντζωσε κανείς τον Λουκά Βύντρα; Με χέρια και με πόδια: από 11 παίκτες ΑΥΤΟΣ έπρεπε να βάλει αυτογκόλ και να χάσει την ευκαιρία στο 45';

Λες κι έγινε για να έχουν αντικείμενο οι «Βυντρολόγοι» της εξέδρας να του τα χώνουν από το πρώτο λάθος κοντρόλ στο ζέσταμα. Ελειπε ο Καραγκούνης από την 11άδα; Περισσότερο κι απ’ ότι ο Μάρτης τη Σαρακοστή. Για να κρατήσει μπάλα, να εκτελέσει καλά τα στημένα από δεξιά, να δοκιμάσει μια κάθετη μπαλιά, να εμψυχώσει και τους υπόλοιπους. Μέχρι εδώ όλα σωστά. Εκτός από τον προπονητή και τις εμπνεύσεις του.

Εξω ο Σπυρόπουλος, επειδή είναι «παλιόπαιδο» και αντιμιλάει. Μέσα ο Δάρλας, επειδή ο Τεν Κάτε μπορεί να έχει την «πλήρη ευθύνη των μεταγραφών και των παικτών που δεν υπολογίζονται», αλλά στην περίπτωση του Δάρλα που δεν ήθελε ούτε να τον βλέπει έκανε κοκοκό (όχι ότι έχω τίποτα με τον Δάρλα, μια χαρά έπαιξε τηρουμένων των αναλογιών και των ετών που είχε να παίξει βασικός πριν από το ματς της Κρήτης). Εξω ο Σιμάο, με τον οποίο «ο Παναθηναϊκός είναι άλλη ομάδα». Γιατί, μαμά;

Μη ρωτάς το γιατί, παιδί μου, δεν θα σου αρέσει η απάντηση. Εξω κι ο Σαλπιγγίδης ―προφανώς ο κόουτς έκρινε ότι εφόσον δεν σκόραρε με τον Εργοτέλη είναι ντεφορμέ… Κι ο Γκάμπριελ που πήρε τη θέση του και είχε ταλαιπωρηθεί από τραυματισμούς εδώ κι εβδομάδες, ήταν «φορμέ»; Εξω κι ο Χριστοδουλόπουλος, με τον οποίο είχαμε αγκαλίτσες μετά την αντικατάστασή του στο Παγκρήτιο ―μάλλον μούσκεψε τον κόουτς με τον ιδρώτα του― μέσα ο Νίνης. Με τον κίνδυνο να απαξιωθεί ο Σωτηράκης μέσα σε ένα ημίχρονο, όπως ο Μάτος στο ΟΑΚΑ.

Αν κάποιος μου πει ότι αυτό λέγεται «rotation», εγώ θα του απαντήσω ότι λέγεται «ρίχνω τα χαρτιά και βγάζω 11άδα». Και παρ' όλο που μου πάει σχετικά καλά το παιχνίδι, κάνω και μερικές αλχημείες μετά το 20λεπτο, ανακατεύω την τράπουλα κι ασχημαίνω το πρόσωπο της ομάδας. Η είσοδος του Σαλπιγγίδη στις αρχές του β' ημιχρόνου δεν διόρθωσε την ανορθογραφία, απλώς μουντζούρωσε περισσότερο ένα ήδη λερωμένο χαρτί.

Το σουτ του Νίνη πριν από το αυτογκόλ του Βύντρα, η χαμένη ευκαιρία του Σισέ, η κεφαλιά του Βύντρα, ήταν απλά τρεις στιγμές του πρώτου ημιχρόνου (γιατί στο δεύτερο υπάρχει μόνο το σουτ του Λάζαρου μετά το 2-0 και το σουτ του Λέτο λίγο νωρίτερα, δηλαδή σχεδόν τίποτα) που θα μπορούσαν να τονώσουν το ηθικό της ομάδας και του κόσμου και να του δώσουν πόντους αξιοπρέπειας –όχι την πρόκριση, ας μη γελιόμαστε. Το 2-3 του ΟΑΚΑ άφηνε μόνο μαθηματικές ελπίδες και όχι ρεαλιστικές.

ΥΓ. 1: Η αποβολή του Σισέ είναι δύο πράγματα ταυτόχρονα: αφενός η συνέχεια των νεύρων που κουβαλά από το πρώτο ματς της Πράγας, που είχε γλιτώσει με κίτρινη (όταν δεν σε πάνε τα πόδια σου και μαζί και το ματς, αυτά συμβαίνουν) και αφετέρου η στάση ενός αλλοπρόσαλλου διαιτητή που ξέχασε προφανώς την κίτρινη κάρτα στο πρώτο ημίχρονο στο δωματιάκι του και αποφάσισε στο δεύτερο να τις δώσει αναδρομικά (παρέα με μια κόκκινη) –και όλες σε παίκτες του Παναθηναϊκού, εξαντλώντας την αυστηρότητά του. Πρόεδρε, λες το «παρασκήνιο» να μας κυνηγά κι εκτός συνόρων;

ΥΓ. 2: Κι εσύ, ρε Μάριο, ένα ρημαδιασμένο από τα 5 συνολικά δεν μπορούσες να βγάλεις; Ετσι, δειγματοληπτικά! Δεν φταις εσύ φυσικά για τον αποκλεισμό, αλλά τον Αγκουέρο τον έκανες ακόμα πιο μάγκα απ' ό,τι είναι: όρθιος το έφαγες στο ΟΑΚΑ, σου τρύπησε τα χέρια στο «Βιθέντε Καλντερόν». Αν ήταν να έχουμε έναν που θα κάνει απλά τα τυπικά και τα προβλεπόμενα, κρατάγαμε και τον Πέτρο τον Εμπέντε.