Κάτι τρέχει με τον Ντιόγο…

Τρία ερωτήματα απασχολούν τον φίλαθλο κόσμο αυτόν τον καιρό, αγαπητέ αναγνώστη: α) Αν ο Πατέρας έχει ξεχάσει ότι στην ομάδα του υπάρχει ποδοσφαιριστής με το όνομα Καντέ, επειδή όλοι στην Παιανία αποκαλούν τον Σεντρίκ «Τζόζεφ Δυοκαρίρε» β) Αν ο Κομπότης κατορθώσει να επιτύχει τον μεγάλο του στόχο. Να μην απολύσει, δηλαδή, τον Βούκοτιτς αλλά να τον πουλήσει σε άλλη ομάδα (κατά προτίμηση στην ΑΕΚ, αν τα επιχειρήματα της Μπεάτε και του «τίγρη» στερέψουν και δεν καταφέρουν να πείσουν για δεύτερη φορά τον Ντούσαν να μην παραιτηθεί) γ) Τι συμβαίνει με τον Ντιόγο και αν αληθεύουν οι φήμες που ακούγονται για την εξωγηπεδική του ζωή.

Ο Κώστας Νικολακόπουλος, παρ' ότι έχει τις απαντήσεις και στα τρία ερωτήματα, προτίμησε χθες στο «Φως» να λύσει μόνο το «αίνιγμα του Ντιόγο». (Μέχρι να κλείσει αριστερό εξτρέμ ο Ολυμπιακός, προλαβαίνει να ασχοληθεί και με τ' άλλα δυο. Ισως και με το θέμα του αγωγού Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη. Οχι να το λύσει, να τον χτίσει) Ο «Νικολακό» ακολουθώντας τα χνάρια του μεγάλου του δασκάλου Θέμη Σινάνογλου (ο Θέμης ως γνήσια θεότητα προϋπήρχε όχι μόνο του Κώστα και του «Φωτός», αλλά και της Γκολεμά ακόμη) πήρε συνέντευξη από τον άνθρωπο ο οποίος ξέρει και λέει πάντα πολλά. Δεν αναφέρομαι στον Γιάννη Γκούμα, όπως αφελώς σκέφτηκες, αλλά στον Λουτσιάνο ντε Σόουζα…

Η πρώτη ατάκα του οργισμένου Βραζιλιάνου απ' τις φήμες για τον καλό του φίλο, με έκανε να δαγκώσω με πάθος το χαϊμαλί μου: «Σας λέω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη μαλ… απ' αυτά που λένε για τον Ντιόγο και εμένα». Παρ' ότι ένιωσα το αίμα να παίρνει την πρώτη βράση στις φλέβες μου, κατόρθωσα με νύχια και με δόντια να συγκρατηθώ πριν αρχίσω να κάνω φρούδες κίνκι σκέψεις. Διότι στην τελευταία μου επίσκεψη στο ανανεωμένο «Pierro’s», αν και έκανα ρεπορτάζ, δεν είχα ακούσει τίποτα σχετικό για τα δύο γοητευτικά αγόρια…

Η συνέχεια της συζήτησης έμελλε (δυστυχώς) να με δικαιώσει. Ο Λουτσιάνο έδωσε εξηγήσεις: «Οτι δήθεν η αδερφή της γυναίκας μου δηλαδή, που είναι τραγουδίστρια, τα έχει με τον Ντιόγο. Η κουνιάδα μου παντρεύεται στις 7 του άλλου μήνα με ένα συμπατριώτη μας Βραζιλιάνο. Και καταλαβαίνετε πώς νιώθουν ακούγοντας τέτοια πράγματα. Δεν είναι ό,τι χειρότερο;».

Ας μην είμαστε υπερβολικοί. Το χειρότερο θα ήταν να έλεγε κάποιος καλοθελητής ότι η κουνιάδα του Λουτσιάνο όχι μόνο τα έχει με τον Ντιόγο, αλλά είναι και άφωνη τραγουδίστρια. Στη θέση του κουνιάδου δεν θα άντεχα. Θα τη χώριζα και θα τα 'φτιαχνα με την Αλεξανδράτου μετά…

Ο άσος της Ξάνθης στη συνέχεια διαρρηγνύει τα ιμάτιά του, ότι ρόλο προξενήτρας -όπως βλέπεις στο σκίτσο- δεν είχε ποτέ: «Ο Λουτσιάνο είναι τόσα χρόνια στην Ελλάδα και παίζει την μπάλα του και θα τον βγάζουν ότι χαλάει τους Βραζιλιάνους παίκτες του Ολυμπιακού;». Ξέσπασε ο γλυκός μου. Διότι δεν θέλουν και πολύ να μας πείσουν ορισμένοι ότι ο Κετσπάγια προτρέπει νυχθημερόν τους Βραζιλιάνους παίκτες του Ολυμπιακού: «Μακριά απ’ τον Κιάμο, το "Yabanaki" και τα μάτια σας 14 μη σας μαγαρίσει ο Λουτσιάνο»…

Ο Λούτσι, αφού διαψεύδει όλα τα σενάρια περί κακής εξωγηπεδικής ζωής του Ντιόγο, φροντίζει να τεκμηριώσει την άποψή του με ένα ακράδαντο επιχείρημα: «Συγγνώμη, αλλά είναι 21 ετών παιδί. Αν δεν διασκεδάσει τώρα, πότε θα περάσει καλά;». Να αγιάσει το στοματάκι του αγοριού μου. Το παιδί ρίχνει ακόμη μπόι και δεν θα διασκεδάσει τώρα που 'ναι στην πιο τρυφερή ηλικία; Τι να περιμένει δηλαδή; Να πατήσει τα 26, όπως ο Κλέιτον, για να αρχίσει να γνωρίζει τις μικρές χαρές του «Romeo»;

Αλλάζω θέμα, φίλε αναγνώστη, διότι η καλή μου καρδιά και οι ακόμη καλύτεροι τρόποι μου με αναγκάζουν να σταθώ στο πλευρό ενός δοκιμαζόμενου νέου. Του διαιτητή Γιώργου Καστανίδη, ο οποίος ζει ένα δράμα. Διεγράφη από τους πίνακες της ΚΕΔ.

Ο καλός μου σε μια εκ βαθέων συνέντευξη στον Βάιο Μπαλάφα μίλησε για τη ζωή και το διαιτητικό έργο του. Ο Καστανίδης κατ' αρχάς αποκάλυψε πώς έγινε διαιτητής: «Από τύχη. Είχα τραυματιστεί και ένας φίλος μου έριξε την ιδέα. Προτίμησα να μπω στη σχολή διαιτησίας, από το να γίνω προπονητής όπως είναι ο συνηθισμένος δρόμος».

Κάποια στιγμή, κεχαριτωμένε, όλοι σε αυτή τη ζωή βρισκόμαστε μπροστά σ' αυτό το καυτό δίλημμα και καλούμαστε να αποφασίσουμε ποιο δρόμο θα ακολουθήσουμε. Τον φωτεινό και σίγουρο δρόμο «τραυματισμός-φορείο-σχολή προπονητικής» ή τον σκοτεινό και αβέβαιο «τραυματισμός-φορείο-διαιτητής»; Ο άτυχος πλην όμως ατρόμητος Καστανίδης επέλεξε τον δεύτερο και το μετάνιωσε…

Ας όψεται η άτιμη κοινωνία της ΚΕΔ που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει. Διάβασε τι χουνέρι σκάρωσαν στον Γιώργο μου για να καταλάβεις για τι σκάνδαλο μιλάμε: «Για δέκα χρόνια ήμουν διαιτητής χωρίς να έχω περάσει από πειθαρχική. Με διέγραψαν από τους πίνακες της Σούπερ Λίγκας χωρίς να έχω τιμωρηθεί ποτέ. Δεν έδωσα δικαιώματα ως διαιτητής».

Ενα ψεγάδι είχε το αγόρι μου μόνο, όπως αποκαλύπτει, και οι ΚΕΔίτες πάτησαν σ' αυτό για να επιτύχουν τους ανομολόγητους σκοπούς τους: «Βέβαια ήμουν τελευταίος στον πίνακα των βαθμολογιών, όμως από την άλλη πλευρά δεν είχα τιμωρηθεί. Οι παρατηρητές μού έβαζαν χαμηλές βαθμολογίες χωρίς να με παραπέμπουν. Ο κόσμος ξέρει ποδόσφαιρο, ας με κρίνει».

Καλά, και Μάνης Αλεξανδρίδης να 'σαι από ποδόσφαιρο ορισμένα πράγματα τα καταλαβαίνεις αμέσως. Διότι για παράδειγμα άλλοι διαιτητές μπορεί να είναι πρώτοι στον πίνακα των βαθμολογιών, όμως από την άλλη πλευρά να τιμωρούνται κάθε αγωνιστική (μη με ρωτάς πώς γίνεται αυτό. Αν έγινε ο Πολατιάν διαιτητής, όλα γίνονται)…

Δεν μίλαγε όμως και αυτός ο χριστιανός λίγο νωρίτερα να κάνω ένα τηλέφωνο στον Βασίλη μου, να κουνήσει το μικρό του δαχτυλάκι και να πει «και οι έσχατοι των βαθμολογιών έσονται πρώτοι» για να λυθεί το πρόβλημα του Καστανίδη; Δεν θα του ήταν κόπος…