Τα του οίκου μας και τα των... γειτόνων

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Ασφαλώς πρώτο μέλημα και ενδιαφέρον όλων μας είναι η δική μας Εθνική ομάδα. Πώς θα αξιοποιηθεί καλύτερα το υπάρχον υλικό, πώς θα καλυφθούν τα κενά που προέκυψαν, πώς θα «καμουφλαριστούν» οι αδυναμίες και πώς το ελληνικό συγκρότημα θα παρουσιαστεί όσο το δυνατόν καλύτερο και πιο έτοιμο στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας. Η επιτυχία ή αποτυχία μίας ομάδας δεν είναι όμως αποκλειστικά δική της... ευθύνη. Αποτελεί συνάρτηση και της δυναμικής των αντιπάλων, που ορίζουν το επίπεδο του ανταγωνισμού.

Για παράδειγμα, δεν θα είναι παράλογο να ισχυριστεί κανείς ότι η Εθνική ομάδα που ήταν τέταρτη πριν δύο χρόνια στην Ισπανία και πέμπτη στους Ολυμπιακούς Αγώνες πέρυσι, ήταν καλύτερη και πιο πλήρης από αυτή που το 2005 κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Βελιγράδι. Χωρίς αυτό ασφαλώς να μειώνει σε τίποτα την τεράστια εκείνη επιτυχία, ασφαλώς η Ρωσία, η Γαλλία και η Γερμανία που αντιμετώπισε η Ελλάδα καθ’οδόν για την κορυφή της Ευρώπης δεν ήταν σε καμία περίπτωση καλύτερες ομάδες από τη δική μας. Όπως για παράδειγμα ήταν η Ισπανία το 2007 ή η Αργεντινή το 2008, που μας «έφραξαν» το δρόμο.

Για το λόγο αυτό, πέρα από τα του... οίκου μας θα πρέπει να βλέπουμε τι κάνουν και οι «γείτονες». Αν εξαιρέσουμε την Ισπανία, η οποία διαθέτει την ποιότητα, τις λιγότερες σημαντικές απουσίες (ουσιαστικά μόνο τον Χοσέ Καλντερόν) και το πάθος για την κατάκτηση του πρώτου Ευρωμπάσκετ στην ιστορία της, αλλά και για ρεβάνς για την προ διετίας αποτυχία μέσα στο σπίτι της, κανείς άλλος αντίπαλος δεν υπερέχει ποιοτικά της Ελλάδας. Αυτό λέει πολλά, αλλά ταυτόχρονα και τίποτα: γιατί ούτε η Ελλάδα ήταν ανώτερη των ΗΠΑ το 2006 στην Πολωνία, ούτε η Ρωσία της Ισπανίας το 2007 στη Μαδρίτη.

Ξεκινώντας από τις ομάδες που είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στο «Ακρόπολις»: Η Σερβία παρά το πλούσιο ταλέντο, έχει έλλειψη των προσωπικοτήτων του παρελθόντος. Διαθέτει όμως πολύπειρο προπονητή, αξιοσημείωτη συνοχή για τόσο νεανική ομάδα και τον τίτλο του αουτσάιντερ. Η Ρωσία υστερεί σε ποιότητα και πληρότητα. Θα είναι όμως σίγουρα καλύτερη όταν αποθεραπευτεί ο Κριάπα και δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί η καρδιά των πρωταθλητών. Η Λιθουανία πάσχει στην περιφέρεια και σε «χαρακτήρα» χωρίς Γιασικεβίτσιους, Καουκένας και Σισκάουσας. Διαθέτει όμως ίσως την πληρέστερη γραμμή ψηλών, με τους αδερφούς Λαβρίνοβιτς, τον Γιαβτόκας, τον Πετραβίτσιους και τον πυραυλοκίνητο Κλέιζα.

Από εκεί κι έπειτα, πολλή ποιότητα αλλά όχι αντίστοιχη αποτελεσματικότητα διαθέτουν οι Κροάτες με τους Σλοβένους, ενώ οι υπόλοιπες ομάδες είναι ένα επίπεδο πιο κάτω. Εξαίρεση ίσως αποτελεί η Γαλλία, που αναμένεται δύσκολα ή εύκολα να αποκλείσει το Βέλγιο και να προκριθεί στα τελικά. Οι «τρικολόρ» διαθέτουν σπουδαίο υλικό, περισσότερη ομοιογένεια από κάθε άλλη χρονιά και ρυθμό, καθότι αγωνίζονται στην τελική προκριματική φάση από τις αρχές Αυγούστου.

Τι κάνουν οι αντίπαλοι πρέπει να αφορά όμως μόνο τα ΜΜΕ, τους φιλάθλους και κυρίως τους «κατασκόπους» της ελληνικής ομάδας. Το ζητούμενο στην παρούσα φάση είναι πρωτίστως το «εμείς»: πώς η Εθνική θα αποκτήσει διάρκεια στην απόδοσή της και θα περιορίσει τα «νεκρά» διαστήματα των φιλικών, πώς θα ελέγξει καλύτερα τα ριμπάουντ (κάτι που κατάφερε στα δύο τελευταία φιλικά) για να βγει γρήγορα και όχι βιαστικά στον αιφνιδιασμό, πώς θα καλύψει την απουσία της ευεργετικής... παρουσίας δύο δίμετρων γκαρντ (Παπαλουκά-Διαμαντίδη) και θα βρει περισσότερες λύσεις για τη θέση «3», πώς οι ρόλοι καθενός παίκτη θα είναι διακριτοί και δεν θα... συγχέονται, πώς θα αποκτήσει καλύτερη συνοχή και ρυθμό στην επίθεση και πώς θα τα καταφέρει όλα αυτά σε περίπου δέκα ημέρες που μας χωρίζουν από το Ευρωμπάσκετ. Αν κάνει τα περισσότερα εξ αυτών-όχι όλα αφού κανείς δεν είναι τέλειος-η επιτυχία είναι δεδομένη.

Όταν ο αντίπαλος είναι ανώτερός σου, απλώς είσαι υποχρεωμένος να παλέψεις για το καλύτερο δυνατό. Όταν όμως εσύ είσαι αυτός που υπερέχεις, τα πάντα εξαρτώνται από σένα.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com