H πικρή, γλυκιά γεύση της ήττας

Oι ήττες στη διάρκεια της προετοιμασίας είναι συνήθως πιο χρήσιμες από τις νίκες, ειδικά όταν σημειώνονται μέσα από συνθήκες ντέρμπι, όπως η χθεσινοβραδινή της Εθνικής από τους Σέρβους. Το 82-83 αυτού του φιλικού είναι ικανό όχι μόνο να σκληραγωγήσει την ομάδα, αλλά και να την πεισμώσει, να της υπενθυμίσει την πικρή γεύση της ήττας, να της δώσει περίσσιο κίνητρο για τη συνέχεια.

Η Εθνική του Καζλάουσκας είναι ανανεωμένη και νεανική, οπότε θα πρέπει να αποκτήσει χαρακτήρα και σιγουριά για να μην ψάχνει στις κρίσιμες στιγμές το σίγουρο βλέμμα του Παπαλουκά ή τις βιονικές άμυνες του Διαμαντίδη. Η ομάδα αντέδρασε σωστά όταν βρέθηκε να χάνει με 6 πόντους στο 36ο λεπτό, είχε έξυπνες επιλογές στην επίθεση, αλλά έχασε τη νίκη όπως ακριβώς την έχασε στον προημιτελικό των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αργεντινή: για λίγα εκατοστά του δευτερολέπτου έπειτα από προσπάθεια του Βασίλη Σπανούλη.
Ακόμα το βλέπω στους εφιάλτες μου εκείνο το άστοχο σουτ του Πεκίνου…

Το συμπέρασμα μετά τα δύο φιλικά των προηγούμενων ημερών είναι αυτό που εξαρχής υποψιαζόμουν. Η Εθνική του 2009 έχει ταλέντο και φλόγα, μπορεί να πάει μπροστά, αλλά θα χρειαστεί να πάρει πολλά απ' όλους τους παίκτες της για να καταθέσει στο παρκέ το μάξιμουμ των δυνατοτήτων της. Επιτρέψτε μου να το διατυπώσω διαφορετικά: μπορεί να πετύχει πολλές νίκες στα 8 παιχνίδια της στο Ευρωμπάσκετ, αλλά κανέναν αντίπαλο δεν θα νικήσει αν αφήσει μισόσβηστη τη μηχανή.

Θα χρειαστεί πολύς ιδρώτας για να νικηθούν αντίπαλοι όπως οι «μικρομεσαίοι» της πρώτης φάσης στο Πόζναν (ΠΓΔΜ, Ισραήλ). Η ομάδα θα πάει μπροστά εάν αποκτήσει το μέταλλο του πολεμιστή και βαφτεί με το μπαρούτι του πολέμου. Η βαριά φανέλα μπορεί να μετράει στα μάτια του του Ισραηλινού μπασκετμπολίστα ή αυτού από την ΠΓΔΜ, αλλά δεν έχει ίδια δύναμη με αυτή που φόρεσαν οι διεθνείς του 2008, του 2007 ή του 2006.

Απέναντι στην καλοπροπονημένη και φορτσάτη Σερβία του Ιβκοβιτς η Εθνική μας αντιμετώπισε τα ίδια προβλήματα που προέκυψαν και στο προπονητικό ματσάκι της Τρίτης: ασυνεννοησία στην άμυνα και εύκολα λάθη στα μετόπισθεν, όπου οι γρήγορες πάσες του Τεόντοσιτς και του Τέπιτς έδιναν στους συμπαίκτες τους ελεύθερα σουτ. Ο Καζλάουσκας δοκίμασε και ζώνη, αλλά την εγκατέλειψε γρήγορα.

Ο Γιώργος Πρίντεζης επιστρατεύτηκε και πάλι στο «3», αλλά όταν έπαιξε δεύτερος ψηλός έκανε την ομάδα αρκετά ευάλωτη στο αμυντικό ριμπάουντ. Το καλύτερο νέο του διημέρου ήταν φυσικά η μεγάλη επιστροφή του Σχορτσανίτη, αλλά καλύτερα να κρατήσουμε μικρό καλάθι, αφού οι δαίμονες του «Σόφο» συχνά κάνουν την εμφάνισή τους απρόσκλητοι. Ο Γλυνιαδάκης κέρδισε πόντους στη διεκδίκηση της 12ης θέσης (έναντι των Μαυροκεφαλίδη, Καϊμακόγλου, Παπανικολάου), ενώ ο Τσαλδάρης έδωσε ένα ποιοτικό δεκάλεπτο σε ρόλο τέταρτου γκαρντ.

Το βέβαιο είναι ότι υπάρχουν τεράστια περιθώρια βελτίωσης. Και 16 ημέρες δουλειάς για να εντοπίσουν οι νεότεροι της ομάδας το φωτεινό μονοπάτι που χάραξε η ομάδα του Βελιγραδίου και της Ιαπωνίας…